در ادامه به برخی از آنها اشاره می‌کنم:

«قولاً سدیداً»

"مستدل و محکم باشد." (سوره «نساء» آیه 9)

«قولاً معروفاً»

"پسندیده و به اندازه باشد."(سوره «بقره» آیه 235)

«قولاً لیّناً»

نرم و مهربانانه باشد.(سوره «طه» آیه 44)

«قولا کریماً»

کریمانه و بزرگوارانه باشد. (سوره «اسراء» آیه 23)

«قولو للناس حسنا»

زیبا، ‌نیکو و مطلوب باشد. (سوره «بقره» آیه 83)

«جادلهم بالّتی هی احسن»

حتی مجادلات و گفت‌وگوهای انتقادی، به بهترین وجه باشد (سوره «نحل» آیه 125)

حالا باید از امام جمعه پرسید «قولاً لیّناً» شما کجاست؟ چرا هر وقت در مورد مسئله‌ای می‌خواهید صحبت کنید اینقدر تند و تیز بیان می‌کنید؟ فردی نظرش را گفته، خوب یا بد، چرا سریع حکم صادر می‌کنید؟ نمی‌شد برادرانه در خطبه‌های نماز جمعه در مورد این مسئله صحبت کنید و با زبان نرم این موضوع را مورد بررسی قرار می‌دادید.

هرکسی تا حرفی می‌زند، سریع شمشیر را برای او از رو می‌کشیم و گوینده را متهم به اتهامات کوچک و بزرگ می‌کنیم و این در حالی است که نگاه اسلام به این مسئله نگاه رحمانی است. اسلام با اصل برائت به این موضوع نگاه می‌کند اما برخی در همان سخن اول، حکم را صادر می‌کنند بدون اینکه پی به اصل ماجرا ببرند.

به عقیده نگارنده این ادبیات به جذب حداکثری کمکی نمی‌کند. کاش به این سوال فکر می‌کردیم که چرا جوانانی که شیهد بهشتی را ندیدند آنقدر او را دوست دارند؟ چون هرچه از او خواندند زبان شیرین بوده است و یا هر چه از او شنیدند توصیه به رفتار مناسب بوده است.

بیایید کمی به ذهن‌مان فشار بیاوریم تا ببینم آخرین باری که از نماز جمعه ادبیاتی همچون شهید بهشتی شنیده‌ایم کی بود؟