مردم جهان چیزهای مختلفی می خورند. خوراک مردم هر کشور با کشور دیگر متفاوت است. بعضی از غذاها که در کشوری با میل و رغبت بسیار خورده می شود، در جای دیگر مورد نفرت و اشمئزاز است. مردم کشورهای مختلف، هر کدام فرهنگ غذایی خاص خود را دارند. آن ها با این فرهنگ غذایی از بدو طفولیت آشنا می شوند و بر اساس همین فرهنگ برخی خوراک ها را مطلوب و برخی دیگر را نامطلوب می شمارند.
امروز در خاور دور، گوشت انواع و اقسام جانوران در طبخ غذا مورد استفاده قرار می گیرد. از گوشت سگ تا موش صحرایی، و از عقرب تا هزار پا، با میل و رغبت بسیار خورده می شود.
اگر غذایی با این مواد تهیه شود و در مقابل ما قرار گیرد، بدون شک دچار تهوع می شویم. موضوع خوراکی بودن یا خوراکی نبودن این مواد نیست. موضوع سالم بودن و حتی خوشمزه بودن این نوع غذاها نیست. موضوع، موضوعی روانی ست. در ذهن ما، عقرب و سوسک، موجوداتی نفرت انگیزند و خوردن آن ها حتی توسط دیگران برای ما مشمئز کننده است.
بعد از انقلاب، در اثر کمبود و گرانی مواد گوشتی، توجه به گوشت حیواناتی که پیشتر در ایران مورد استفاده غذایی نداشت زیاد شد از جمله گوشت شتر و بعدها شتر مرغ. در مزایای گوشت و شیر و حتی ادرار شتر چه چیزها که ننوشتند و چه داد سخن ها که ندادند.
عده ای از روی ناچاری و فقر، به این نوع مواد روی آوردند اما این مواد هرگز جایگزین مواد اصلی غذایی ما نشدند.
این که خورش قیمه را می توان با قارچ درست کرد یا در فلان غذا می توان سویا را جایگزین کرد، اگر فقر و گرانی در کار نبود، هرگز باعث قارچ و سویا خوردن مردم تنگدست نمی شد.
با هجوم ملخ ها به جنوب ایران، بحث بر سر ملخ خوری در کشور ما آغاز شد، و عده ای با بیان این که ملخ، خواص خوراکی دارد و مردم بخش هایی از ایران، ملخ را به عنوان تنقلات یا خوراک مصرف می کنند به نوعی خواستار تبلیغ و ترویج ملخ خوردن شدند.
این که در منطقه ای از کشور ما یا هر کشور دیگر عده ای ملخ می خورند، اگر این کار را به طور عادی و سنتی انجام می دهند هیچ اِشکالی بر آن نمی توان گرفت چنان که به گوشت سگ خوردن کره ای ها نمی توان ایراد گرفت.
اما این که ما در اثر تنگدستی و گرانی خود را ناچار به مصرف ملخ یا هر نوع مواد خوراکی جدید و ارزانی ببینیم بسیار زشت و تاسف آور است.
این کار شان انسانی ما، شان فرهنگی ما، شان فردی ما را از میان می برد و موجب تحقیر ما می گردد.
اگر موضوع حلال و حرام در ایران مطرح نبود، می شد خوردن سگ و گربه را هم پیشنهاد کرد. می شد چینی ها و کره ای ها را مثال زد که گوشت این حیوانات را با نهایت میل و اشتها تناول می کنند و از نظر سلامتی هم هیچ آسیبی نمی بینند. خوردن ملخ هم چیزی شبیه به همین موضوع است، اما چرایی ملخ خوردن سوالی است که باید به آن جواب دهیم.
اگر در کشور ثروتمند و غنی ایران، با انواع خوراکی های سنتی اش، فقر و تنگدستی باعث استفاده از این نوع مواد شود، باید عامل آن را یافت و از میان برداشت. تن دادن به ملخ خوری این عامل را ماندگار خواهد کرد و ما را که بسیاری چیز ها در طول ۴۰ سال گذشته از دست داده ایم، از مقام انسانی مان نیز تهی خواهد کرد.
