تا دقایقی دیگر، سال خورشیدی تحویل می شود و ما قدم به سال ۱۳۹۹ می گذاریم. بر خلاف هر سال که در این لحظات پیام تبریک به مردم ایران منتشر می کردیم، امسال با وضعیت وخیمی که کشور ما و بسیاری از کشورهای جهان با آن رو به رو هستند نمی توانیم سخنی از خجستگی و مبارکی تحویل سال بر زبان بیاوریم.
بسیار تلاش کردم تا خبرآور شومی و نحوست نباشم اما اگر حقایق را چنان که هست بازگو نکنیم، و عمق فاجعه ی در پیش را یادآور نشویم، تعداد بیشتری از هموطنان ما دچار مرگی فجیع و آینده ای تاریک خواهند شد. مرگی دردناک و دشوار که ابعاد آن، آن گونه که باید به اطلاع مردم نرسیده است و آینده ای تاریک که تاریکی آن با حدس و گمان قابل تخمین نیست.
روزی که شیوع ویروس کورونا از قم آغاز شد و حکومت نکبت و صاحبان اش از قرنطینه کردن قم -با این امید احمقانه که شهر قم و مردم اش تحت الحفظ «حضرت معصومه» و قبر او هستند- خودداری کردند، تا پیام جاهلانه ی رهبر جمهوری اسلامی مبنی بر این که این ویروس، مشکل چندانی نیست، تا سخنان ابلهانه ی حسن روحانی مبنی بر این که محدودیت و ممنوعیتی برای سفرهای نوروزی وجود نخواهد داشت جملگی عواملی شدند برای بی خیالی مردم و گسترش ویروس در سراسر کشور.
در لحظه ی حاضر، اغلب مردمی که پای سفره های هفت سین منتظر تحویل سال نشسته اند، بی خبر هستند از فاجعه ای که این ویروس تا کنون در جهان رقم زده و به زودی در ایران نیز ما شاهد رقم خوردنِ این فاجعه در ابعاد وسیع خواهیم بود.
من نه بر اساس حدس و گمان، و نه بر اساس یاوه گفته های مسوولان درِ پیتی و یاوه نوشته های اینترنتی، بلکه با دنبال کردن دقیق موضوع کورونا در کشور آلمان و همسایگان آن اطلاعاتی را خدمت خوانندگان گرامی رسانه ی «گویا» ارائه می دهم شاید با پی بردن به خطری که آن ها را تهدید می کند، مراقب جان خود باشند و موضوع کورونا را شوخی و بازی نگیرند.
صدر اعظم آلمان، خانم آنگلا مرکل، دیشب در سخنرانی خود، که در مدت مسوولیت اش نظیر نداشته، شرایط بعد از انتشار ویروس کورونا را سخت تر از تمام شرایط بعد از «جنگ دوم جهانی» که آلمان با آن ها رو به رو بوده نامید «و این عمق فاجعه را نشان می دهد.»
اما این ویروس منحوس چه عوارضی بر جای خواهد گذاشت. آن چه می گویم اگر چه تلخ و وحشت انگیز است اما دانستن اش لازم و بهتر از ندانستن اش است.
کورونا، اگرچه شروع اش مثل سرماخوردگی ست، اما نباید با سرماخوردگی یکی گرفته شود.
این ویروس در ریه به شکل انفجاری عمل می کند و موجب نرسیدن اکسیژن کافی به بدن می شود.
شخص بیمار، دچار تنگی نفس سختی می گردد و «باید در بخش مراقبت های ویژه به دستگاه تنفس مصنوعی وصل شود».
وصل بودن به دستگاه تنفس مصنوعی، فقط یک روز و دو روز نیست و بیمار باید دستکم یک هفته یا بیشتر به این دستگاه متصل باشد والّا، به شکلی فجیع می میرد.
دستگاه تنفس مصنوعی، در هیچ جای دنیا به قدر کافی وجود ندارد. تعداد این دستگاه ها در ایتالیا، یک چهارم آلمان است، به همین خاطر پزشکان ایتالیایی، شرایط بیمارستان های ایتالیا را مثل زمان جنگ می دانند، و ناگزیرند میان مبتلایان، کسانی را که امکان زنده ماندن شان بیشتر است به دستگاه وصل کنند و افرادی را که امکان مرگ شان بیشتر است از دستگاه جدا کنند.
این امر باعث شده تا پزشکان تصمیم گیرنده، دچار ناراحتی شدید روانی شوند.
در آلمان، با تمام پیشرفته بودن اش، و با تعداد دستگاه ها و تخت های زیاد بخش مراقبت های ویژه، گفته می شود که بزودی، با کمبود دستگاه، تخت، و کادر درمانی رو به رو خواهند شد.
به همین خاطر سخن از قرنطینه ی کامل شهرها و جلوگیری از آمد و شد مردم در میان است و این اتفاق به ظن قریب به یقین خواهد افتاد.
شما تصور کنید، اگر این وضع آلمان و ایتالیا باشد، وضع ایران آن هم با مدیریت مدیران حکومت نکبت چگونه خواهد بود.
برای جلوگیری از خروج مردم از منازل، غیر از قوانین و جریمه های سخت -مثلا در آلمان تا دو سال زندان-، نیروی پلیس و ارتش وارد عمل خواهند شد.
در ایتالیا ارتش به کمک نیروهای انتظامی آمده است. امروز در یک ویدئوی وحشت انگیز، ستون بلندی از کامیون های ارتشی، اجساد کشته شدگان کورونایی را برای دفن به بیرون از شهر حمل می کردند.
در ایران، وقتی زمام امور از دست حاکمان جاهل، که امروز هر کدام شان به گوشه ای خزیده اند و در ویلاهای اعیانی شان سنگر گرفته اند، در برود، نیروهای سرکوب گر به احتمال قوی وارد عمل خواهند شد، و مانع از خروج مردم از خانه های شان خواهند شد.
مردم باید بدانند که دل به واکسن هم نباید بست. حتی با تست موفقیت آمیز واکسن، حداقل هشت ماه تا یک سال تولید عمده ی آن طول خواهد کشید و تازه اول از همه این واکسن نصیب از ما بهتران خواهد شد. بنابراین نباید به تولید واکسن در کوتاه مدت امیدوار بود.
حال این شما و این هم واقعیت بی پرده. ممکن است بگویید چه باید کرد؟
توصیه هایی که در آلمان به مردم می شود سه چیز است:
دست ها را شستن
فاصله ی حداقل یک و نیم متر با دیگران حفظ کردن
حتی المقدور از خانه بیرون نیامدن.
فاجعه ی کرونا، فقط به خاطر بیماری نیست. فاجعه ی بزرگی که در پیش است، فاجعه ی اجتماعی و اقتصادی ست.
دیشب سه پروفسور مجرب، در سه رشته ی ویروس شناسی، جامعه شناسی، و اقتصاد با یکدیگر گفت و گو می کردند. خلاصه ی کلام آن ها ابدا امیدوار کننده «نبود».
من فردا، ویدئویی منتشر خواهم کرد، و سعی خواهم کرد مسائل را اندکی بیشتر توضیح دهم.
برای شما عزیزان، در این ایام نوروز و بهار، تن سالم، و صبر زیاد آرزومندم.
