۲۱ سال پیش، نشر یادداشت کوتاهی از من در روزنامه نشاط در حمایت از لغو مجازات اعدام به غوغای زیادی منجر شد. مقامات حکومتی فریاد وااسلاما سر دادند (در مقاله، هیچ نامی از اسلام، مذهب، دین یا قصاص برده نشده بود) و خواهان مجازات نویسنده و عاملان نشر آن مقاله شدند، روزنامه را توقیف کردند، ناشر و سردبیر آن، آقایان لطیف صفری و ماشالله شمس الواعظین را همراه با آقای عمادالدین باقی (که در دفاع از درج مقاله من، استدلال کرده بود مخالفت با اعدام الزاما به معنای مخالفت با قصاص نیست) برای چند سال به زندان انداختند، مرا تهدید به مرگ کردند و هفته نامه جبهه، به سردبیری مسعود ده‌ نمکی در تیتر اول خود از یک جایزه ۱۰ میلیون تومانی (به نرخ آن روزها!) برای «اعدام انقلابی حسین باقر زاده» خبر داد.

امروز پس از ۲۱ سال و اعدام هزاران نفر دیگر در جمهوری اسلامی، شاهد آن هستیم که در مخالفت با حکم اعدام سه مرد جوان به خاطر شرکت در اعتراضات آبان ماه گذشته هشتک #اعدام_نکنید از سوی میلیون ها نفر در ایران و جهان تویت می شود، روزنامه های ایران تلویحا از آن حمایت می کنند - و از همه مهمتر، مقامات حکومتی از لزوم «احترام به افکار عمومی» سخن می گویند.

در این فاصله، به همت فعالان حقوق بشری و پیکارگران علیه مجازات اعدام، تابوی گفتگو در باره این مجازات ضد انسانی در جمهوری اسلامی شکسته شده و جمع زیادی از ایرانیان و به خصوص ازنسل جوان به این پیکار پیوسته اند. در داخل کشور که ۲۱ سال پیش نام بردن از اعدام و حمایت از لغو آن، چنان عواقب سهمگینی را به دنبال داشت، امروز گفتگو در این باره به جریان اصلی (mainstream) رسانه ها راه یافته است. در این مورد به خصوص باید از سهم عمادالدین باقی یاد کرد که به رغم صدماتی که در این راه دیده (به شمول زندان رفتن ها) پیوسته علیه مجازات اعدام مبارزه کرده است. او هم به لحاظ نظری نوآوری های زیادی را در مورد حق حیات از دید فقه اسلامی/شیعی مطرح کرده و هم به لحاظ عملی در نجات جان عده زیادی از افراد که در معرض قصاص بوده اند نقش داشته است.