خانم حسینی در سال ۱۳۷۶ در تهران به دنیا آمده است. او فن بازیگری را پیش استادان برجسته مانند اصغر محبی، مهتاب نصیرپور، محمد رحمانیان که از نام‌های برجسته سینمای ایران‌اند، فراگرفته است.

برای این ستاره سینمای که پلی است بین سینمای ایران و افغانستان، شروع بازیگری از سن نوجوانی رقم خورد. او از حدود ده سالگی کار را با تئاتر شروع کرد و راهش را به داستان‌های پرطرفدار «برادران محمودی» گشود، تا این که سرانجام جایزه بهترین هنرپیشه زن را در فیلم «رفتن» در شانزدهمین جشنواره بین‌المللی مراکش به دست آورد.

او در دو فیلم «شکستن هم‌زمان بیست استخوان» و «هفت و نیم» برادران محمودی نیز نقش داشت.

تئاترهایی که او در آن‌ها شرکت کرده است، «خشونت علیه زنان»، «سینماهای من»، «شازده کوچولو»، «ماهی سیاه کوچولو»، «من موجودی احساساتی هستم»، «یک خاطره، یک مونولوگ، یک فریاد و یک نیایش» است.

اما همه این دستاوردها، زندگی و عشق به ایران نتوانسته است راه فرشته حسینی را برای یک زندگی عادی در ایران باز کند.

او در گفت‌وگویی با تلویزیون طلوع از پربیننده‌ترین شبکه‌های افغانستان در پاسخ به سؤال خبرنگار که پرسیده بود پیشرفت‌تان در چشم کسانی که شما را به حقارت نگاه می‌کند، چیست گفته بود که او از همکاران ایرانی‌اش چیزی جز مهر و محبت و تشویق ندیده است.

اما داستان فرشته حسینی که می‌تواند سفیر دوستی بین مردمی با فرهنگ مشترک باشد، به دلیل سیاست‌های جمهوری اسلامی ایران که مهاجران افغان را حتی از داشتن یک سیم‌کارت به نام خودشان محروم کرده‌است، شاید متفاوت باشد.