مراسم تمام شد و همه رفتند، چندتایی از همکاران من ازین حرکت خیلی ناراحت شدند و حتا به من گفتند که من آبرویشان را بردم ولی من منتظر ماندم که ته مانده غذاها را بگیرم. آخرین نفر حاج آقا زم سر رسید و خیلی کنجکاو شد که من چه کار می‌کنم. وقتی برایش توضیح دادم خیلی خوشش آمد. آن شب در کانال تلگرام‌اش مطلبی برای من نوشت که یکی از دوستان برای من فرستاد. برای من خیلی دلگرم کننده بود نه به این خاطر که از هوش و ذکاوت من تعریف کرده بود بلکه بیشتر به این خاطر که او نسبت به من «بی‌تفاوت»نبود. امروز صبح وقتی خبر اعدام فرزندش را خواندم احساس کردم که من هم نمی توانم نسبت به مرگ فرزند او بی‌تفاوت باشم.

این حکم مرا خیلی ناراحت کرد. من نه از منظر سیاسی، امنیتی، قضایی یا عقیدتی، بلکه از منظر انسانی فکر می‌کنم یک فرزند "برای پدر و مادرش" هرچقدر هم ناخلف باشد، جگرگوشه ‌آنهاست و با همه اشتباهاتش هنوز کورسوی امیدی در دل‌شان هست که به "راه راست" برگردد.

من هرگز به شخصه اخبار او را دنبال نکردم و می‌دانم خیلی از مطالبی که منتشر می‌کرد درست نبود. شاید علیه شخص خود من هم در آن سایت مطلب نوشته باشد یا علیه خیلی از دوستان من.

اما من به مرگش راضی نبودم اول به دلیل ساده‌ای که قبلا هم گفته‌ام که از نظر من جان گرفتن تنها در دستان کسی‌ست که جان می‌دهد و دوم آن‌که به ما یاد داده‌اند که اسلام دین بخشش و رحمت است و برآن است که "گمراهان را به راه راست هدایت کند." به ما این‌طور آموخته‌اند که تاریخ صدر اسلام پر از داستان‌هایی با چنین مضامینی‌ست، به عنوان مثال آن شخصی که هر روز بر سر پیامبر اسلام آشغال می‌ریخت و روزی که نریخت پیامبر نگران شد و به خانه او رفت و دید که آن شخص مریض است و از او عیادت کرد و این باعث شد که آن شخص به اسلام ایمان بیاورد.

شاید این فلسفه بخشش است که امروز میلیونها نفر پیرو برای اسلام جمع کرده در حالی که دیکتاتورهایی مانند استالین یا ایدی‌امین با تمام قدرتشان و علی‌رغم ترسی که در دل مردم افکنده بودند دوام نیاوردند.
(شاید هم من اشتباه می‌کنم.)
من به عنوان یک انسان نه چیزی بیشتر، وظیفه خودم می‌دانم که به حاج‌آقا زم و خانواده‌اش مرگ فرزندش، که آخرین بارقه کورسوی امید در قلبشان را خاموش کرد تسلیت بگویم و امیدوارم روح‌ فرزند او در آرامش باشد.

در ادامه این پست کتایون ریاحی نوشت: درود بر تو و دل بزرگت و رحمت بررفتگان و تسلیت به حاج آقا زم و همسرشان.

این حمایت و تسلیت از «نیمازم» گرداننده کانال آمد نیوز چندان جای تعجب ندارد. وقتی به آرشیو خبری آمدنیوز مراجعه می‌کنیم اخبار حمایتی از پست‌های کتایون ریاحی و حضور میترا حجار در چالش‌های مختلف به وفور قابل دسترسی است.ضمن اینکه باید از دستگاه نظارتی علی الخصوص قوه قضائیه سئوال کرد منظور میترا حجار از نقد تطبیقی خود درباره استالین و ایدی امین اشاره به چه کسی دارد؟ کامنت‌های بی‌شمار سلبریتی‌ها از جمله پرستو صالحی و لایک‌های فراوان در این پست نشان می‌دهد عمل جابجایی جلاد و شهید توام با تطهیر نیما زم‌ عملیاتی شده است.

میترا حجار در چند سال گذشته غیر از حضور در سریال‌های تلویزیونی فرصت چندانی در سینما برایش وجود نداشته و چنین افرادی علی ‌رغم همکاری با سیما، همچنان مخالف‌خوانی در رویکردهای سیاسی خود را لحاظ می‌کنند و خوردن از توبره و آخور با زبردستی انجام می‌دهند. آیا وقت آن نرسیده که سیمای جمهوری اسلامی در مقابل چنین عملیات روانی وسیعی توسط میکروسلبریتی‌ها اقدام به تهیه یک لیست سیاه کند؟ البته قدرت ذهنی برای تشخیص جلاد و شهید نکته بسیار مهمی است که سلبریتی‌ هایی نظیر کتایون ریاحی از درک آن عاجز است. خانم ریاحی سال‌های قبل با دالایی لاما دیدار کرده بود که بسیاری از مسلمان روهینگیایی با چراغ سبز این فرد به قتل رسیدند.