عموم نواندیشان دینیِ متاخر، از این حیث با مرحوم مصباح یزدی هم‌داستان نیستند؛ که دلبسته به‌دست دادنِ قرائتی انسانی و اخلاقی از سنت دینی‌اند و از همین منظر احکام فقهی اجتماعی را در ترازوی اخلاق و عدالت توزین کرده‌اند و«مشروعیت سیاسیِ» متخذ از دیانت و فقاهت را موجه نمی‌دانند.

امروز می‌اندیشیدم که چه خوب است وقتی از این سرای خاکی رخت بر می‌بندیم و «‌آخر الامر گِل کوزه گران» می‌شویم، نامی نیک از خود بر جای گذاریم. طی سه- چهار ماه اخیر، چهار نفر از مشاهیراین مُلک روی در نقاب خاک کشیدند: محمدرضا شجریان، محمد ملکی، شیخ محمد یزدی و شیخ محمدتقی مصباح یزدی. هم شجریان، «آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست»، نامی نیک از خود برجای گذاشت و هم محمد ملکی؛ که رنج خود و راحت یاران را طلبیدند و به سمت بی‌سو پرواز کردند و «‌پشت حوصله نورها» به آرامی دراز کشیدند. به سهم خُرد خویش و در مقام ادای دِین، آخرین اثرم «ردّ آبی روایت» را به روح بلند شجریان تقدیم کردم، همو که « نغمه های آسمانی اش، مونس اوقات تنهایی من» است.

امیدوارم، در روزگاری نه چندان دور، نگرش و مشی و مرامِ ملال‌انگیز و دل‌آزار محمد یزدی و محمد تقی مصباح یزدی از میان ما رخت بربندد و کمتر شاهد آزار و اذیت منتقدان و صدور احکام قضاییِ طولانی مدت برای دانشجویان و روزنامه‌نگاران و فعالان مدنی و کارگران و فعالان سیاسی باشیم. کمتر تخفیفِ مراجع و روحانیون مستقل و محترمی چون مرحوم حسنعلی منتظری، سید موسی شبیری و سید کمال حیدری را ببینیم. کمتر از تریبون نماز جمعه، خط و نشان کشیدن برای عمرو و زید و تهدید پر عتاب آنها را بشنویم. کمتر دعوت به قانون‌شکنی در پوشش «امر به معروف و نهی از منکر» و اصرار بر اجرای احکام شریعت و فرو نهادنِ شهودهای اخلاقی عرفی طنین‌انداز شود. کمتر شاهد نقض آشکار حقوق بنیادین شهروندان، اعمّ از اهل سنت، بهاییان، زنان و کارگران و روزنامه نگاران و... باشیم. کمتر شهودهای اخلاقی عمومِ خلایق و آموزه های نیکو و رهگشایی چون «انّی بُعِثت لاُتَمِّم مَکارم الاَخلاق» که از مواریث ماندگارِ پیامبر گرامی اسلام است، به محاق رانده شوند و پیش پای فقه سیاسی، ذبح گردند:

دو چیز حاصل عمر است، نام نیک و صواب / وز این دو در گذری کل من علیها فان