وی از نظرشخصی وروابطش درخانه با همسر و فرزندان وبا اقوام، بیش از حد متعارف، متین، مؤدب، خوشرو و دلپذیربود، بطوریکه من هرگزرفتاری خلاف با آن نه مشاهده کردم و نه از دیگران شنیدم. خصوصیات ذکر شده درجملۀ آخرتنها به دورۀ پیش ازانقلاب محدود نمی گردد و تا پایان عمرایشان را همراهی کرد. پس از انقلاب، و بخصوص پس از مرگ آقای خمینی، بدلیلی که برای من ناروشن است، وی دچار استحاله ای شدید گردید. وی دراین دوره، برخلاف 8 سال اوایل انقلاب، فعالانه وارد جناح بندی های سیاسی حکومتیان گردید.

در این دوره ایشان نه تنها به سخنگو، بلکه به تئوریسین خشونت طلبان تبدیل شد ومدتی که سمت سخنران قبل از نمازجمعه تهران را داشت از جانب آقای محمدخاتمی به مدرس و تئوریسین خشونت ملقب گردید. اظهار نظرهای سیاسی و اجتماعی ایشان دراین دوره هرروزسطحی نگرانه، همراه با ضد و نقیض گوئی وعوامانه شد، بطوریکه، با توجه به میزان سواد ومطالعات ایشان، این پس روی تعجب آوربود. وی دراین مدت نه تنهاهیچگاه علیۀ تجاوزبه حقوق حقۀ مردم و سرکوبگری های حکومتگران اعتراضی نکرد، بلکه تمام قامت ازهمۀ سرکوبگری های حکومتی پشتیبانی نمود وسیرنزولی نظرات واپسگرایانه را تا نقطه ای رسانید، که شاید تنها روحانی بود که حتی حق انتخاب را برای مردم منکر شد، واژۀ جمهوری را " تعارفی اجباری برای دوره ای موقت" دانست و وظیفۀ مردم را تنها در بندگی موجود موهومی بنام خدا و نمایندۀ وی، ولی فقیه، دانست.

لازم به تذکر است، که در زمینه برخورداری ازغارت بیت المال، تا آنجا که من مطلع هستم و مشاهده کرده ام، زندگی شخصی ایشان گرچه نسبت به گذشته اندکی بهترشد، ولی به نظر نمی رسد که وی، به غیر از بودجۀ رسمی کلان دولتی برای مؤسسه امام خمینی، که ایشان ریاست آن را داشت، مستقیماً درغارت بیت المال، چون بسیاری ازهم لباسانش، شرکت داشته است. گرچه هیچگاه نیزاعتراض وانتقادی ازجانب ایشان درمورد این تجاوزاظهرمن الشمس هم لباسانش به حقوق مردم اظهارنشده است.