"حکومت اسلامی ایران با حمله به نیروهای "جیش العدل" و برانگیختن آنان به پاسخ مسلحانه قصد دارد اعتراض های به حق مردم بلوچ به محرومیت و بی عدالتی را به این گروه نسبت داده تا بهانۀ لازم را برای سرکوب مردم بلوچستان و اعتراض آنان به فقر و تنگدستی فراهم کند. مردم بلوچ که از همدلی و همبستگی مردمان سراسر ایران برخوردارند نیازی به اقدام هایی که حکومت اسلامی می‌خواهد به آنان نسبت دهد، ندارند. هم اکنون از ایلام تا رشت از کرمانشاه تا تهران و اصفهان و شیراز انجمن‌های دوستی و همبستگی با مردم بلوچ ایجاد شده است."

غلامرضا حسین‌بُر سپس گفته است : "منشاء اعتراض های جاری در سراوان و سایر مناطق سیستان و بلوچستان محرومیت هایی است که ساکنان این مناطق طی چهل و دو سال گذشته تحمل کرده‌اند. در سیستان و بلوچستان کار و اشتغال و کارخانه ایجاد نشده و مردمان محلی از استخدام در ادارات دولتی محروم هستند. کارمندان ادارات در سیستان و بلوچستان از سایر نقاط ایران به این استان منتقل می‌شوند و تحصیلکرده های بلوچ هیچ امید و اقبالی برای استخدام شدن در هیچ کجا را ندارند. حتا شرایط را چنان بر کسبۀ جزء تنگ کرده‌اند که ادامۀ این فعالیت هم برای مردم فقیر دیگر امکانپذیر نیست. مردم بلوچ نه سهمی از ثروت ملی دارند نه سهمی از قدرت. هیچ مقام رسمی در کشور از میان مردم بلوچ برگزیده نشده و نمی‌شود. بر این محرومیت عمومی باید سرکوب و ظلم روزمره علیه مردم بلوچ و اعدام های نسبتاً گسترده آنها را به انحاء و بهانه های مختلف افزود. مردم بلوچ واقعاً از این وضع به ستوه آمده‌اند."

سخنگوی جبهۀ مردم بلوچستان سپس گفته است : "آغاز اعتراض های شهری از مناطق حاشیه کویر و مرزی کشور طی سه سال گذشته گویای این حقیقت است که همۀ مردم ایران تحت ظلم و ستم هستند و بدون مشارکت و همبستگی مردمان شهرهای بزرگ ایران نظیر تهران، اصفهان، کرمان، تبریز و... مردم حاشیۀ کویر به حقوق و اهداف خود دست نخواهند یافت. به همین خاطر، ما حتا سعی نکردیم که مردمان مناطق کردستان و خوزستان را به حمایت از اعتراض‌های اخیر و جاری مردم سیستان و بلوچستان دعوت کنیم، چون اگر این کار را می‌کردیم بلافاصله دستگاه تبلیغاتی رژیم در داخل و خارج از کشور به کار می افتاد تا با متهم کردن مردم محروم بلوچ به تجزیه طلبی در واقع بهانه را برای سرکوب آسانتر آنان فراهم کند."

به گمان حسین بُر "ویژگی تاریخی اعتراض های اخیر سیستان و بلوچستان اثر فوری آن بر مردم تهران و اصفهان و دیگر شهرهای مهم کشور بوده به طوری که این همبستگی بلافاصله نگرانی شدید حکومت اسلامی ایران را برانگیخت. مردمان سیستان و بلوچستان و کردستان و خوزستان منتظرند و امیدوارند که جرقۀ اعتراض های بزرگ در تهران زده شود. مردم تهران باید اطمینان داشته باشند که چیزی به نام جریان تجزیه طلبی در ایران وجود ندارد. از استثناء برخی جوانان احساسی، سرخورده و ناامید که بگذریم، هیچیک از آحاد مردم سیستان و بلوچستان یا کردستان و رهبران شناخته شدۀ آنان هرگز سخنی یا موضعی در دفاع از جدایی طلبی یا تجزیه ایران بر زبان جاری نکرده‌اند. ترساندن مردم ایران از تجزیه کشور تبلیغات جمهوری اسلامی است. عامل تجزیه ایران خود جمهوری اسلامی است نه اقوام ایرانی و حتا اگر جمهوری اسلامی ایران این کشور را از هم بپاشاند باز همین اقوام ایرانی هستند که ایران را از نو خواهند ساخت و حفظ خواهند کرد."