ویژه خبرنامه گویا
امروز صبح که از خواب بیدار شدم با دیدن مطلبی از جناب آقای ف م سخن گرامی در سایت گویا تحت عنوان "یک گفت و گوی مطلوب با دکتر صادق زیباکلام در کلاب هاوس"؛ به ناگاه مثل انسان هایی که بیماری آلزایمر (زوال عقل و هوش) یا دمانس گرفته در حافظه فراموشکار خویش به دنبال خاطرات گذشته می گشتم. انگار که همه آنها آب شده و در چاه تاریک و بی انتهای حافظه نداشته من برای ابد ناپدید شده اند.
صدالبته خاطرات دی ماه ١۳٩۷ یعنی یک سال بعد از دی ماه ٩٦ (که مولفه آن شعار" اصلاح طلب، اصولگرا، دیگه تمومه ماجرا" بود) و حدود یک سال قبل از آبان ٩٨ کاملا از صفحه ذهن من حذف شده بودند. اصلا به خاطر نمی آوردم که در دی ماه ٩۷ زیبا کلام در گفتگو با سایت معتبر ایران وایر صراحتا اعلام کرده بود: "حاضرم برای جلوگیری از سقوط نظام، اسلحه به دست بگیرم". وی در آن زمان به ١٨ ماه حبس محکوم شده بود. ولی توانست برای دریافت جایزه از خبرگزاری آلمان که توسط طرفداران اصلاح طلبان اداره می شود (یا می شد) اجازه خروج بگیرد.
جناب آقای ف م سخن با اشتیاق فراوان می نویسد: "آن چه مهم است این است که می توان نه در دو موضع اکسترم، بلکه در دو موضع میانه، فرضا میان اهل قلم برانداز و اهل قلم طرفدار اصلاحات حکومتی، گفت و گوهایی را شاهد بود که حداقل فایده ی آن ها این است که به افراد در موضع میانه و شنوندگان عادی در انتخاب های آینده ی خود کمک کند". باید گفت عجبا؟ دریغا ای دل غافل ! بعد از ٤٢ سال تجربه تلخ تر از تلخ و دهها هزار کشته و هزاران زندانی سیاسی تازه بیاد گفتگو با طرفداران نظام ولایی افتاده ایم. زنده یاد احمد شاملو می گوید: "این توده حافظه تاریخی ندارد و هیچ گاه از تجربیات عینی اجتماعی‌اش چیزی نیاموخته و هیچ از آن بهره‌ای نگرفته است و در نتیجه هرگاه کارد به استخوانش رسیده، به پهلو غلتیده، از ابتذالی به ابتذال دیگر". این سخنان شاملو است و نه ادعای نگارنده. احمد کسروی در ابتدای تاریخ مشروطه نیز می‌نویسد: "یکی از گرفتاری‌های ایرانیان آن است که پیش‌آمدها را زود فراموش می‌کنند". شفیعی کدکنی نیز پرسیده است: "از چنین ملتی چگونه باید توقع حافظه تاریخی داشت"؟
اتفاقا لحظاتی پیش از برنامه کلاب هاوس تلویزیون کانال یک با آقای دکتر زیبا کلام, بنده در همان تلویزیون با جناب آقای شهرام همایون حول محور نفوذی های جمهوری اسلامی در رسانه های اپوزیسیون و مقاله اخیر بنده تحت عنوان "کلاب هاوس، زمین جدید بازی جمهوری اسلامی برای فریب اپوزیسیون" که دو روز پیش در سایت گویا منتشر شد و ٩٦ درصد آرای خوانندگان گویا نسبت به آن مثبت بود, گفتگو داشتم. بنده که در کلاب هاوس حضور ندارم بخشی از این گفتگو را در صفحه زنده یوتیوب کانال یک دنبال کردم. در ابتدا بیش از دو هزار بیننده همانند من آن را در یوتیوب دنبال می کردند. اما به تدریج که حرف ها خسته کننده و تکرار مکررات عوام فریبانه استمرارطلبان بازتکرار شد و مرا به حالت دِژاوو (déjà vu) یا آشناپنداری فرو برد؛ انگار که هر چهار سال یکبار این سناریو مکرر فریب تکرار می شود. در نتیجه تعداد دنبال کنندگان ٩٠ درصد ریزش پیدا کرد و به حدود ٢٠٠ نفر (در یوتیوب) رسید.
اگر در تمام زندگی سیاسی چهل و چند ساله ام یک بار هم از رژیم جمهوری اسلامی تعریفی کرده باشم باید به قدرت فریب شگرف شگردآفرینی و توانمندی جمهوری اسلامی حیله گر در خدعه و فریب نه تنها توده ها بلکه روشنفکران مدعی هم اعتراف کرد. اعتراف دیگری هم دارم و آن اینکه بیماری زوال سیاسی و تاریخی عقل یا "دمانس تاریخی" توهم زا در بین ما ایرانیان علاجی ندارد. این علاج ناپذیری ظاهرا سرنوشت محتوم ماست.
عبدالستار دوشوکی
مرکز مطالعات بلوچستان ـ لندن
