دکتر تیموری یکی از استعدادهای هنری ایران است که کروکی‌ها و طرح‌هایش در ردیف آثار هنری ارزنده در سطح بین‌المللی به شمار می‌رود. تیموری با الهام از چادر عشایر ایرانی همچون قشقایی، مجموعه‌هایی ورزشی ساخته که سقف آن قابلیت باز و بسته شدن داشته باشد تا دیگر استفاده از آنها منحصر به فصل تابستان یا زمستان نباشد. از سری مجموعه‌های ورزشی که تیموری با قابلیت سقف‌های بازشو-بسته‌شو طراحی کرده است، می‌توان به دو استخر «بلوار کارنو» و «داوید آنژه» در شهر پاریس، استخری در کاخ باکینگهام و همچنین استخری در کشور الجزایر برای رییس‌جمهور وقت این کشور اشاره کرد.

تیموری می‌گوید وزارت فرهنگ فرانسه بر اساس همین ایده ۳۰۰ استخر برای دانشکده‌ها و دبیرستان‌های فرانسه سفارش داد.

تیموری در سال ۱۳۵۳ از دانشگاه استعفا داده و با همکاری عده‌ای از دوستان، «مهندسین مشاور فرموم» را بنیان نهاد و بار دیگر فعالیت‌های عملی را در بخش خصوصی دنبال کرد که تا این تاریخ متجاوز از ۸۰ پروژه را در کشور طراحی و بر اجرای آن نظارت کرده که بسیاری پروژه‌های بیمارستان، برج‌های مرتفع، مراکز تحقیقات، کارخانه، هتل، مسکن، بانک و طرح‌های اماکن نظامی از آن جمله‌اند.

وی در مورد دلیل استعفای خود می‌گوید: «در جریان ساخت ورزشگاه آزادی رییس وقت دانشکده معماری، از بنده بهانه می‌گرفت که نمی‌توانی فعالیتی بیرون از دانشگاه در زمینه حرفه معماری داشته باشی که با وی درگیر شدم و چون بخشی از عمرم را در پروژه‌های اجرایی و کسب تجربه در این زمینه به توصیه عالی‌جناب لکوربوزیه گذرانده بودم، لذا یکی از دلایل استعفایم قانون منع مداخله اساتید دانشگاه در فعالیت امور اجرایی خارج از دانشگاه بود.»

دکتر سیاوش تیموری هر چقدر که در داخل مرزهای کشورمان گمنام است، در خارج از ایران وی جزء چهره‌های کاملا شناخته شده است و از او به عنوان یکی از مفاخر علم و هنر معماری در جهان یاد می‌شود.

وی در مورد این گمنامی خود در داخل کشور می‌گوید: «انجمن مفاخر معماری ایران مراسم بزرگداشتی برای بنده گرفتند و در همان پوستری هم که برای این مراسم طراحی کرده بودند یک علامت سوال گذاشته بودند جلوی جمله «گمنام مثل من؟»؛ بنده که به اندازه‌ موهای سرم کار کردم و زحمت کشیدم و خدمت کردم، آنقدر تلاش داشتم که در حال حاضر نام بنده را در آن سوی مرزها در دایره‌المعارف نیمه قرن بیستم جزء مفاخر نوشته‌اند. اما در ایران بنده را نمی‌شناسند که برایم مهم نیست؛ از اینکه سال‌ها عاشقانه در این راه خدمت کرده‌ام، بسیار خوشحالم.»

شاید عدم شناخت سرمایه‌های کشور از سوی مسئولین یکی از دلایلی است که تا به‌حال پس از انقلاب در ساخت ورزشگاه‌ها از سیاوش تیموری دعوت به همکاری نشده است. وی در این مورد می‌گوید: «ابدا تا به حال پس از انقلاب از من برای طراحی استادیوم‌های ورزشی در داخل کشور دعوت به همکاری نکرده‌اند. فقط دکتر درویش چون این سیستم‌ها را می‌شناخت، با من در این‌باره صحبت کرد. او به من ‌گفت می‌دانم شما هم این کار را انجام دادید و گفت که کار مرا در یک مجله دیده و بعد فهمیده آن ایرانی‌ که ایده سقف متحرک را اجرا کرده است، من بوده‌ام.»

سیاوش تیموری همچنین سابقه کسب رتبه اول در مسابقه طراحی دانشکده علوم دانشگاه اصفهان در سال ۱۳۵۲ را دارد.

او عضو جامعه معماران فرانسه، مدرس دانشگاه‌ها و مراكز پژوهش عالی و عضو هیات امناء انجمن مفاخر معماری ایران است.

مجموعه مسکونی شاتوپریگور، نیس، استادیوم ورزشی شهر لیموژ، طراحی مرکز صنعتی و سینماتوگرافی سن ژرمن آن لی، طراحی مرکز بهداشتی وابسته به دانشکده پزشکی دانشگاه پاریس و طراحی مجموعه بندر تفریحی ویل فرانش و مارینا خلیج فرشتگان از جمله دیگر کارهای ماندگار سیاوش تیموری هستند