انجمن یاران موروتو حالا عضو رسمی طرح «شبکه روستایی محلی» شده است که نهادی اسپانیایی به نام «بنیاد سانتا ماریا لا رئال» آن را پایه‌گذاری کرده است و با گرد هم آوردن نهادهای اروپایی، با بیکاری و انزوای اجتماعی در مناطق روستایی مبارزه می‌کند. تروتا می‌گوید: «طرح ما می‌تواند در مناطق روستایی سایر کشورهای اروپایی نیز اجرا شود تا این مناطق را از مرگ نجات دهد و به توسعه آن‌ها کمک کند.»

وقتی سن جیووانیِ گالدو شروع به اجرای طرح تعطیلات رایگان کرد، بیش از ۹ هزار درخواست از سراسر جهان دریافت کرد که شاید تعجبی هم نداشت. از آن میان، ۲۴۰ نفر بودند که می‌خواستند سفری پایدار، آرام و بی‌دغدغه را همراه با روابط انسانی تجربه کنند. با کاهش محدودیت‌های کرونایی در تابستان، کم‌کم گردشگران از راه رسیدند و این روستا جانی دوباره گرفت.

حالا سن‌جیووانیِ گالدو با چالش جدیدی مواجه شده است و طبیعتاً در تمام طول سال درهای خود را به رایگان به روی بازدیدکنندگان خواهد گشود. تروتا می‌گوید: «می‌خواهیم آخرهفته‌های مخصوص این ناحیه برگزار کنیم و از مردم دعوت کنیم برای چیدن زیتون و انگور و روغن‌گیری و شراب‌اندازی به اینجا بیایند.»

بازدیدکنندگان تعطیلات خود را به رایگان در اتاق‌های کاخ بارون در این دهکده گذراندند که روزگاری متعلق به اسقف اعظم، وینچنزو ماریا اورسینی بوده است که در سال ۱۷۲۴، پاپ بندیکت هشتم شد. در ورودی آن کاخ نشان اسقف اعظم را می‌بینیم که یادآور گذشته این روستا است، اما گنجینه‌های باستانی سن جیووانیِ گالدو متعلق به دورانی حتی قبل‌تر از آن است. در کنار روستا، ویرانه‌های معبد سامنیت متعلق به قرن دوم پیش از میلاد قرار دارد.

انتخاب مولیزه به عنوان مقصدی نامعمول برای فرار از کابوس قرنطینه

تروتا می‌گوید: «بسیاری برای فرار از کابوس قرنطینه مولیزه را به عنوان مقصدی نامعمول انتخاب کردند. برخی هم می‌خواستند به کندوکاو در تاریخچه خود بپردازند.» زوج‌هایی از لیگوریا، رم و لچه هم بودند که تحت تأثیر سبک زندگی آرام و کم‌سرعت روستا قرار گرفتند و حالا می‌خواهند همیشه در سن جیووانیِ گالدو بمانند.

هدف، آشتی دادن گردشگران با طبیعت، چشاندن مزه فراورده‌های اصیل محلی، و نشان دادن مهمان‌نوازی روستاییان به آن‌ها است. مهمانان به صرف شام به خانه‌های محلی دعوت شدند و کافه محلی نیز از آن‌ها با صبحانه‌ و قهوه پذیرایی کرد. طرح «مولیزه، هدیه‌ای به خودتان»، سکوی پرشی است برای توسعه کل منطقه و هدف بعدی آن، مشارکت کشاورزان منطقه با یکدیگر است.

تروتا می‌گوید: «از گردشگران خواستیم هفته‌ای یک بار در روستای ما اقامت کنند. آداب و رسوم خود را به آنان نشان دادیم، با یک گروه فولکلور محلی خود به استقبال آنان رفتیم، و شب نیز شام دور هم جمع شدیم و فراورده‌های محلی خوردیم.»

مولیزه با انواع پنیر، قارچ خوراکی دنبلان، روغن زیتون محلی و شراب، ضیافتی برای ذائقه‌ها نیز هست. انگور «تینتیلیا» از محصولات مخصوص مولیزه است.

در رستوران دهکده موسوم به «خوش آمدید به موروتو» که خانوادگی اداره می‌شود، فقط با محصولات محلی از مهمانان پذیرایی می‌شود. سرآشپز این رستوران، لوچیا ساسّانی است و غذای مخصوصش «پیتزا و سوپ» است که از گیاهان وحشی و گندم محلی موسوم به «گندم آگوستینلو» تهیه می‌شود. لوچیا ورود مواد غذایی یخ‌زده را به آشپزخانه‌اش ممنوع کرده و همه مواد غذایی آن تازه است. سبزیجات را نیز اغلب خودش یا تولیدکنندگان محلی مستقیماً از سر زمین می‌چینند. لوچیا زیر طاق‌ ضربی آشپزخانه‌اش محیطی صمیمی ساخته است که علاوه بر غذای خوب، معاشرت‌های خوب هم نصیب مردم می‌کند.

روابط انسانی عمیق گردشگران با لوچیا و شوهرش بخشی از این طرح است. لوچیا می‌گوید: «در ماه‌های بعد مسافران به ما تلفن کردند و جویای حالمان شدند. خاطره این دیدارها در ذهن و دل همه ما مانده است.»

با ادامه روند اجرای طرح واکسن‌زنی و ازسرگیری روال عادی زندگی در جهان، تجربه منحصربه‌فرد مهمان‌نوازی اهالی سن‌جیووانیِ گالدو و سبک گردشگری آرام و محلی این روستا، به مسافران کمک می‌کند به روند عادی سفر باز گردند.