علاوه بر این، نه تنها برخورد جامعه با افرادی که بیان جنسیتی متفاوت با آن‌ چه در فرهنگ و قانون «هنجار» تلقی می‌شود، مناسب نیست بلکه در بسیاری از موارد از سوی قانون و قانون‌گذار نیز مورد خشونت قرار می‌گیرند و مجرم شناخته می‌شوند. در بهترین حالت، این افراد بیمارانی تلقی می‌شوند که نیازمند درمان هستند. نگاه بیمار انگارانه به افرادی که گرایش جنسی و‌ هویت و بیان جنسیتی متفاوتی دارند، شرایط آن‌ها را در جامعه‌ای مانند ایران روز به روز دشوارتر می‌کند.

رژه‌های «پراید» یا «افتخار» در نقاط مختلف دنیا توسط جامعه رنگین‌کمانی، کنش‌گران و فعالان حوزه جنسی و جنسیتی و برابری خواهان و حامیان‌ آن‌ها برگزار می‌شود و به این مناسبت، جشن‌ها، مراسم‌، رژه‌ها و فستیوال‌‌های افتخار متعددی را برگزار می‌کنند. این مراسم‌ و رژه‌های افتخار برای این هستند تا جامعه رنگین‌کمانی به دنیا نشان دهند: «ما هستیم. همیشه در طول تاریخ بشریت بوده‌ایم و در کنار شما زندگی می‌کنیم. ما نیز به اندازه هر انسان دیگری حق زندگی کردن داریم و برای به دست آوردن تمام این حقوق انسانی‌ خود مبارزه می‌کنیم.»

مهم‌ترین نکته‌ای که این جشن‌ها و رژه‌های افتخار دارد، این است که اعضای جامعه رنگین‌کمانی می‌توانند به آن‌چه که هستند، با هر گرایش جنسی، هویت و بیان جنسیتی افتخار کنند. البته که از سال گذشته با شیوع ویروس کرونا، نحوه برگزاری این جشن‌ها تغییر کرده و شکل و‌ رنگ تازه و‌ متفاوتی به خود گرفته است. اما چیزی که بیشتر از هر چیز اهمیت دارد، این است که تمام فعالان این حوزه و رسانه‌های آزاد تلاش می‌کنند بتوانند صدای این قشر همیشه در معرض آسیب، خشونت و تبعیض را به هر شکل و وسیله‌ای به گوش دنیا برسانند و برای به دست آوردن حقوق انسانی‌، آن‌ها را یاری کنند.

امسال با وجود این که به خاطر وضعیت همه‌گیری کرونا هنوز شرایط زندگی به حالت کاملا عادی برنگشته است، شش‌رنگ از رژه افتخار بزرگ برلین که حدود ۶۵ هزار نفر در آن شرکت کردند، گزارش می‌دهد.

برای اعضای شش‌رنگ نیز رژه امسال با توجه به اتفاقات و اعتراض‌هایی که در داخل ایران در حال وقوع است، حال و هوای دیگری داشت؛ اعتراضات خوزستان به بی‌آبی و مردمی که این روزها در شهر‌های مختلف ایران برای هم‌دردی با هم‌وطنان تشنه خود دست به تظاهرات گسترده زده‌اند.

«شادی امین»، مدیر اجرایی شش‌رنگ از حال و هوای خود در رژه افتخار برلین می‌گوید: «حال و هوای ما امسال به دلیل اتفاقات خوزستان کمی متفاوت است. رژه افتخار برلین بیشتر حال و هوای شادی و جشن دارد و کمتر در آن شعارهای اعتراضی داده می‌شود. دلیل آن نیز می‌تواند ترکیب بسیار جوانی باشد که برای جشن گرفتن پراید آمده‌اند، نه تظاهرات. ما درک متفاوتی از تظاهرات داریم. درک ما از تظاهرات خیابانی، نشان دادن اعتراض است. ما جشن خیابانی نداشته‌ایم؛ یعنی موقعیتی را تجربه نکرده‌ایم که بخواهیم با هم جشن بگیریم. ما می‌آییم حرف‌مان را بزنیم؛ مثل اعتراض به قتل علیرضا و یا شعارهایی که بچه‌های دیگر دارند. اما وقتی جشن و شادی را در رژه افتخار این‌جا می‌بینیم، تناقضی به وجود می‌آید که ما را اذیت‌ می‌کند.»

اعضای دیگر شش‌رنگ و حامیان آن‌ها نیز با شرکت در این رژه افتخار، سعی کرده‌اند حمایت خود را از جامعه ال‌جی‌بی‌تی‌کیو، به ویژه در ایران که بسیار مورد سرکوب و خشونت هستند، نشان دهند. آن‌ها با این حرکت که هر ساله برگزار می‌شود، برای هرچه بیشتر مشاهده‌پذیر کردن قشر رنگین‌کمانی در ایران و جرم‌زدایی از روابط افراد هم‌جنس تلاش می‌کنند.

شرکت در این رژه افتخار نشان‌دهنده هم‌بستگی و یادآوری این امر است که مبارزه برای آزادی هم‌چنان ادامه دارد و به مردم نقاط دیگر دنیا نشان می‌دهد که اگر آن‌ها با افتخار گرایش جنسی و هویت جنسیتی خود را جشن می‌گیرند، هنوز هم در کشورهایی مانند ایران قشر رنگین‌کمانی زیر بار ظلم و ستم و فشار به سختی زندگی می‌کنند.