اما آیا این همه ی ماجراست؟ بعید به نظر می رسد پاسخ این سوال مثبت باشد. فعالیت های اسرائیل در سوریه موضوعی آزاردهنده بود که همواره در مذاکرات بین ولادیمیر پوتین و بنیامین نتانیاهو حتی پس از حل بحران سال 2018 به آن پرداخته می شد. اما در ادامه نقاط بحث و جدل جدیدی پدید آمد. برای مثال، سفر نتانیاهو به مسکو در سال 2019 را در نظر بگیرید. در آن زمان، کرملین نارضایتی خود را از بمباران ارتش اسرائیل در سوریه پنهان نکرد. این اختلاف با کمپین مسکو برای مشارکت سرمایه گذاران روسی و خارجی ها در ساخت ترمینال جدید در فرودگاه دمشق اهمیت بیشتری پیدا کرد. فرود پوتین در این فرودگاه در سفر کریسمس به سوریه، برخلاف استفاده معمول وی از پایگاه هوایی حمیمیم، نشان دهنده حمایت از آن کمپین بود.

همچنین در ادعاهای وزارت دفاع روسیه در مورد اسرائیل چیز تازه ای وجود ندارد. در سال 2020، این وزارتخانه بیانیه ای نسبتاً عجیب را درباره یک طرح جامع همکاری ترکیه و اسرائیل که به موجب آن آنکارا کاروان نظامی خود را تحت پوشش حملات هوایی ارتش اسرائیل به ادلب گسیل داشت، منتشر کرد.

ثانیاً، اثربخشی واقعی سیستم های پدافند هوایی روسیه که در سوریه مستقر شده اند، بسیار پایین است. ایجاد پدافند هوایی پیچیده و عمیق مستلزم حجم زیادی از تسلیحات است که از نظر اقتصادی با منافع روسیه مطابقت ندارد. در حقیقت، این یک موضوع زمزآلود باقی مانده است که چگونه دمشق موفق به پرداخت هزینه تحویل سیستم های Pantsir-S1 شده است.

یوری لیامین، وبلاگ نویس امنیتی روسی به المانیتور گفت که حمل و نقل سیستم های هوایی جدید تا حدی مانع فعالیت های اسرائیل در سوریه می شود، اما دمشق هنوز با تعدادی از مشکلات اساسی روبرو است. وی تصریح کرد: اسرائیل برای حمله به اهداف در عمق خاک سوریه از حریم هوایی لبنان یا اردن و حریم هوایی شرق سوریه استفاده می کند که برای همه اهداف عملی تحت کنترل آمریکا است. در نتیجه، سیستم های پدافند هوایی سوریه از موقعیتی به شدت دفاعی دست به اقدام می زنند و موشک ها و بمب های هدایت شونده را دفع می کنند. اسرائیل یک مزیت کلی در این زمینه دارد، زیرا قابلیت های ارتش اسرائیل به آن اجازه می دهد تاکتیک های حمله ای را که بر دفاع هوایی سوریه غلبه می کند، به کار گیرد.

ثالثاً، به نظر می رسد مسکو با مشکل کلی تنظیم استراتژی ارتباطی موثر در رابطه با دولت جدید اسرائیل روبرو است. باید گفت که کرملین از تمجید نتانیاهو از کیفیت روابط خود با رئیس جمهور روسیه استقبال می کرد اما در حال حاضر برای تقویت پایه های نهادی روابط دو جانبه با اسرائیل تلاش دارد ثابت کند که بر چیزی بیشتر از روابط شخصی پوتین و نتانیاهو تکیه دارد. از سوی دیگر، تلاش های مسکو برای انجام دیپلماسی چند جانبه در موارد متعددی باعث شده است که این کشور در شرایط دشوار قرار گیرد. شاید بتوان در این زمینه به آناتولی ویکتوروف، سفیر روسیه اشاره کرد که از سیاست های بی ثبات کننده اسرائیل در خاورمیانه بیش از سیاست های ایران شکایت کرد. این اظهارات بلافاصله پس از سخنرانی احساسی پوتین در مراسم بنای یادبود در اورشلیم مطرح شد، جایی که وی علیه تجدید نظر در تاریخ جنگ جهانی دوم صحبت کرد. سخنرانی رئیس جمهور روسیه قابل توجه بود، زیرا اولین بار بود که او در مورد تاریخ جنگ جهانی دوم در یک کشور خارجی صحبت می کرد.

با وجود تمامی آنچه در بالا گفته شد، نباید نقش خط مشی اسرائیل را نادیده گرفت. اسرائیل در زمینه ی دفاع، عمق استراتژیک ندارد و بنابراین باید اقدامات پیشگیرانه ای را برای محدود کردن تهدیدات احتمالی اتخاذ کند. به دلیل همین احتیاط است که ارتش اسرائیل به حملات هوایی خود در خاک سوریه ادامه می دهد. با این وجود، این سوال باقی می ماند که اسرائیل تا چه اندازه در یک تغییر موضع درباره ی حمله آینده به روس ها هشدار خواهد داد. تغییرات در چشم انداز سیاسی اسرائیل می تواند در چنین تغییری نقش داشته باشد، به ویژه با توجه به شکایات اسرائیل در مورد توافق آشتی بین مخالفان سوری و دمشق در سال 2018 که باید محدودیتی برای رشد مراکز فرهنگی حزب الله و اماکن ایرانی در جنوب غربی سوریه ایجاد می کرد.