محمدجواد مظفر
داستان اول:
معروف است که به ژاپنی‌ها گفتند: «آمریکا در جریان جنگ جهانی دوم با انداختن دو بمب اتمی در هیروشیما و ناکازاکی، نزدیک به ۲۰۰هزار نفر از مردم ژاپن را قتل عام کرد و آثار آن اقدام تا سال‌ها بر نسل‌های بعدی ژاپن اثر گذاشت؛ چرا شما با آمریکا دوستی می‌کنید؟!»
ژاپنی‌ها پاسخ دادند: «هنگامی که رئیس‌جمهور آمریکا در کاخ سفید از تلفن پاناسونیک استفاده می‌کند، ما پیروز شده‌ایم نه آمریکا.»
داستان دوم:
شخصی برای بازدید از موزه ژاپن به آنجا رفته بود و پس از دیدن آثار انفجار بمب‌های اتمی منفجر شده در هیروشیما و ناکازاکی و در پایان دیدار از موزه، از راهنما پرسیده بود: «از همه چیز گفتید جز آمریکا که مرتکب این جنایت شده.»
راهنما پاسخ داده بود: «فراموش نکن! اینجا موزه صلح است نه موزه جنگ! و اصلاً اگر راستش را بخواهی در آن واقعه ما هم بی‌تقصیر نبودیم!»
نتیجه:
ژاپن سال‌ها با این نگاه کشورش را به مرحله‌ای رساند که تا قبل از سر بر آوردن چین در سال‌های اخیر، دومین اقتصاد و صاحب بزرگ‌ترین ذخایر ارزی در جهان بود.
ما نیز بیش از ۴۰ سال است شبانه روز بر طبل مرگ بر آمریکا و خصومت و دشمنی می‌کوبیم و در نتیجه بسیاری از درها را در تعاملات جهانی بر روی خود بسته‌ایم.
به نظر شما کدامین راه مسیر رستگاری است؟
تظاهرات در ایران با شعار مرگ بر پاکستان
