۲ در عین حال تاکید کردم که فقدان اعتماد سیاسی، فقدان پایگاه اجتماعی نیرومند اپوزیسیون در جامعه، توهم و خوش بینی بخشی از اپوزیسیون به موقعیت و جایگاه خود و حکومت، بی ثمری تا کنونی این گونه ائتلاف‌ها، سیاست حذفی دوگانه یا از طریق خصومت ورزی یا دعوت به همگرایی پوپولیستی حول یک فرد یا تشکل و حذف عملی عنصر رقابت سیاسی که در کنار همگرایی خود بخشی از فرایند دمکراتیزه کردن جامعه را تشکیل می‌دهد، خلاصه کردن همگرایی به وحدت نخبگان سیاسی برای تشکیل آلترناتیو و دولت‌های در تبعید به جای تمرکز بر همگرایی در تقویت جنبش‌های اجتماعی و... از جمله موانع همگرایی طرفداران دمکراسی در ایران است.
۳پیشنهاد کردم که در حوز‌های زیر می‌توان همگرایی عمومی را افزایش داد: با اتش بس سیاسی در حمله به یکدیگر و نشانه گیری همگانی علیه نظام، تلاش برای دستیابی به "توافق منفی" (بر سر چه نباید کردها)، تداوم گفتگوها در نحله‌های گوناگون اپوزیسیون که خود از فضای خصوت‌ها می‌کاهد، همکاری‌های موردی و حقوق بشری در حمایت از خیزش‌های اجتماعی و حقوق بشر و تقویت پیوند داخل و خارج و جستجوی راه‌های بیرون از حکومت اما از دورن جامعه و... می‌توان راه سومی از همگرایی مبتنی بر منافع ملی دمکراتیک را که رقابت‌های سیاسی پروژه‌های گوناگون اجتماعی را نیز حذف نکند به جای ائتلاف همه با همه یا جنگ همه با هم دنبال کرد.
به این میز گرد شنیدنی در کانال جمهوری تی وی با مدیریت کوروش پارسا می‌توان در لینک زیر گوش فرا داد.