پرویز فیروزی در سال ۱۳۴۸ از دانشگاه تبریز دکترای داروسازی گرفت و پس از پایان دوره خدمت سربازی در سپاه دانش، به تبریز برگشت. اما مراکز دولتی مانند بهداری و دانشگاه آن زمان نیز او را به دلیل نوشتن «بهایی» در ستون دین، استخدام نمی‌کردند. یکی از دوستانش در کارگزینی دانشگاه تبریز به او توصیه کرد تا آن بخش را خالی بگذارد تا استخدام شود که پرویز نپذیرفت. او مدتی بی‌کار بود و به پدرش در اداره کردن پمپ بنزین در شهر اهر کمک می‌کرد تا آنکه مسئولیت داروخانه‌ای را در خیابان شاهپور تبریز به عهده گرفت. پرویز تا زمان دستگیری در مرداد سال ۱۳۵۹ در همین داروخانه مشغول به کار بود. پرویز فیروزی در سال ۱۳۵۳ با «کیانیه محلوجی» که پرستار بیمارستان و مربی پرستاری بود، ازدواج کرد که حاصل ازدواج‌شان دو فرزند بود. هنگام اعدام پدر، آنها پنج ساله و سه ساله بودند. پرویز و همسرش مانند اکثر کادر درمانی کشور، ساعات زیادی از شبانه‌روز را صرف خدمات درمانی به هم‌وطنان خود می‌کردند.

چند ماه بعد از پیروزی انقلاب، ماموران مسلح به منزل دکتر فیروزی حمله کردند. در آن زمان، «مهدی بازرگان»، نخست وزیر وقت، از مردم خواسته بود تا اگر افرادی منازل‌شان را بدون مجوز بازرسی کردند، حتما اطلاع دهند. پرویز فیروزی هم به کلانتری خبر داد و از آن‌جا پرونده‌اش به دادگاه انقلاب رفت. چند ماه بعد به دادگاه انقلاب احضار شد. مسئول رسیدگی به پرونده که یکی از اعضای انجمن ضد بهایی حجتیه بود به پرویز گفت: «به‌به! دشمن به پای خود آمد به گور!»

دکتر فیروزی در هفت مرداد ۵۹ دستگیر شد. چندی بعد پدر او رضا که ۷۳ سال داشت نیز دستگیر شد. رضا فیروزی پس از پنجاه روز بازداشت و تحمل شکنجه، به جرم تغییر دین در سنین جوانی از اسلام به دیانت بهایی، توسط سید حسین موسوی تبریزی، رییس دادگاه انقلاب تبریز، «مرتد» شناخته شد و در آبان ۵۹ اعدام شد. چند ماه بعد در ۷ مرداد سال۱۳۶۰، دکتر پرویز فیروزی به همراه هشت بهایی دیگر با حکم موسوی تبریزی «مفسدفی‌الأرض» و «محارب با خدا» شناخته و اعدام شد. کلیه اموال این افراد نیز با حکم دادگاه انقلاب مصادره شد.

👈مطالب بیشتر در سایت ایران وایر

به دلیل غیرعلنی ‌بودن دادگاه و عدم پذیرش وکیل، از چگونگی محاکمه این ۹ شهروند ایرانی هیچ اطلاعی در دست نیست. موسوی تبریزی اکنون عضوی از جناح اصلاح طلب نظام جمهوری اسلامی به شمار می رود.