روسیه در سال ۲۰۱۴ با الحاق شبه جزیره کریمه به خاک خود شاهد واکنش محدودی از سوی کشورهای غربی بود. ایالات متحده و کشورهای اروپایی به اخراج روسیه از گروه هشت و وضع تحریم علیه مسکو اکتفا کردند.

جنگ بر سر الحاق شبه جزیره کریمه به روسیه و نیز درگیری‌ها بین نظامیان اوکراین و شبه نظامیان مورد حمایت مسکو در شرق این کشور تاکنون جان حدود ۱۴ هزار نفر را گرفته است.

آنتونی بلینکن، وزیر خارجه آمریکا اخیرا در جریان گفتگو با همتای اوکراینی خود گفت که مدل رفتاری ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه براساس تجمع اولیه نیروها در مرز و سپس گسیل آنها به داخل خاک اوکراین است.

به گفته وزیر خارجه ایالات متحده، ولادیمیر پوتین در توجیه اشغال خاک اوکراین «به طور جعلی ادعای اقدام تحریک‌آمیز» از سوی کی‌یف را مطرح خواهد کرد.

در همین راستا وزرای خارجه و دفاع فرانسه به روسیه هشدار داده‌اند که خدشه بیشتر به تمامیت ارضی اوکراین برای مسکو «پیامدهایی جدی» به دنبال خواهد داشت.

با این حال مقامات آمریکا بر این باور هستند که روسیه در آینده نزدیک به دنبال دخالت نظامی در اوکراین نیست. یکی از فرضیه‌های مطرح برای واشنگتن و هم‌پیماننش در ناتو این است که روسیه با استقرار نیروهایش در مرز با اوکراین سعی دارد تا پیامی هشدارآمیز به کی‌یف و کشورهای غربی بفرستد و به این ترتیب نسبت به پیامدهای عضویت اوکراین در پیمان سازمان آتلانتیک شمالی هشدار دهد.

در این میان یکی از جنبه‌های نگران‌کننده برای کشورهای اروپایی تاثیر بحرانی جدید در شرق اوکراین بر بازار انرژی است. افزایش قیمت گاز و سوخت در کشورهای اروپایی می‌تواند موج نارضایتی شهروندان از دولت‌هایشان را به دنبال داشته باشد. این در حالی است که یکی از اولین واکنش‌های مسکو در صورت تشدید بحران اوکراین می‌تواند محدودسازی صادرات گاز به اروپا باشد.

در مقابل یکی از عواملی که کمتر در پیش‌بینی رفتارهای روسیه در رویارویی با غرب در نظر گرفته می‌شود شرایط اقتصادی این کشور است. مسکو هر چند ممکن است بتواند در کوتاه مدت از بخشی از درآمد حاصل از صادرات گاز به اروپا صرف‌نظر کند اما اقتصاد روسیه پس از تحمل تحریم‌های غرب طی سال‌های اخیر لزوما توان تاب‌آوری تبعات یک رویارویی جدید با آمریکا و کشورهای اروپایی را حداقل در درازمدت نخواهد داشت.

مسکو در پاسخ به نگرانی‌های آمریکا و کشورهای اروپایی تاکید کرده که «انگیزه تهاجمی» ندارد و تنها به فعالیت‌های روزافزون ناتو در نزدیکی مرزهایش و تقویت ارتش اوکراین واکنش نشان داده است.

اگرچه در حال حاضر مسکو و واشنگتن خواهان درگیری نظامی نیستند اما حاضر به عقب‌نشینی از مواضع خود بر سر اوکراین هم نیستند؛ مسکو از حمایت از شورشیان در لوهانسک و دونتسک صرفنظر نمی‌کند و کریمه را جز لاینفک خاک خود می‌داند و غرب سیاست حمایت از کی‌یف و سناریوی پیوستن اوکراین به ناتو را کنار نمی‌گذارد.

به نظر می‌رسد بهترین گزینه‌ای که منافع مثلث روسیه-اوکراین-غرب را در کوتاه مدت و میان مدت تامین می‌کند ادامه توازن قوای فعلی و پرهیز از رویارویی نظامی است.

به این ترتیب یکی از فرضیه‌ها درباره رویدادهای اخیر می‌تواند تنها تکرار وقایع بهار امسال باشد. روسیه در آن زمان نیز تحرکاتی نظامی در مرز با اوکراین داشت و نگرانی‌هایی بابت احتمال اشغال قریب الوقوع خاک این کشور پدید آمد اما مسکو در نهایت ماه آوریل (فروردین/اردیبهشت) شمار نیروهایش در مرز با اوکراین را کاهش داد.