دومی اما یک مشکل عظیم دارد و یک خوددرگیری شدید که ما هر چه تفکر می ورزیم علت اش را در نمی یابیم: نه درست و حسابی از خوبی های بودجه دهندگان اش می گوید و نه بنیادی و اساسی از کثافت هایی که دشمن اش یعنی جمهوری اسلامی به دنیای آن ها می زند. ما انتظار داریم، مثلا ایران اینترنشنال که به گفته ی صریح مسوول اش آقای علی اصغر رمضان پورِ سابقا اصلاح طلب، تعدادی کشور عرب بودجه اش را تامین می کنند، دستکم یک به به ی چه چه ی، برای به این کشور ها بزند و از پیشرفت های آن ها در زمینه های سیاسی و اجتماعی و اقتصادی و غیره تعریف درست حسابی کند و وقتی هم نوبت به بررسی اعمال و کنش های جمهوری اسلامی می رسد، حسابی هیکل این جمهوری را مورد عنایت قرار دهد تا آن بودجه ی عظیم و کلان و آن همه استودیو و وسایل مدرن ضبط و پخش کارش به وسط بازی و حرارت متوسط برای سیخ و کباب محدود نشود، ولی نمی دانیم چرا این طور نمی شود و مثلا کسی از پیشرفت های عربستان سعودی و گشایش های اجتماعی به دست ولیعهد آن حرف نمی زند و کل دستگاه پخش به دست اصلاح طلبان از حکومت رانده شده ی جمهوری اسلامی صرف کباب آبدار و سیخ نه چندان داغ و گهگاه دل و جگر تجزیه طلبان و سیراب شیردان مجاهدین خلق می شود. لابد متوجه شدید و کمی هم تعجب کردید که در کل این مطلب یک کلمه هم از وضعیت مردم ایران و بدبختی های آن ها ننوشتیم چون این چیزها که به این رسانه ها مربوط نیست و اگر هم از طرف صاحب رسانه ها اشاره ای به آن ها می شود برای این است که خاصیتی برای این رسانه ها بر شمرده شود والّا ایران اینترنشنال را چه به مشکلات مردم ایران؟ بی بی سی را چه به ظلم و ستم های اِعمال شده به دست حکومت ایران؟ صدای امریکا ی پرزیدنت بایدن را چه به بیدار کردن و از چرت پراندن خفتگان داخل ایران؟ حالا همه ی این ها را گفتیم، هنوز علت وجودی این رسانه ها را خودمان هم نفهمیدیم! احتمالا معنی اش این است که فعلا با این حکومت بسازید، تا ما تصمیم بگیریم شماها این وری شوید یا آن وری، آن وقت از طریق همین رسانه ها به شما اطلاع می دهیم. خب این هم روشی ست دیگر! ما کی هستیم که بخواهیم ایرادی بگیریم یا ناله ای سر دهیم؟ خیلی بلد باشیم، این همه آدم متوسط الحال و ثروتمند داریم، خودشان می آیند یک رسانه یک تلویزیون یک رادیو یک خبرگزاری قدرتمند، قدرتمند تر از مثلا ایران اینترنشنال تاسیس می کنند که کارکنان رسانه هایی که بودجه های شان را دولت های خارجی می دهند، دهان شان از حقوق های کلان آن رسانه ی ملی پر آب شود و هوس کنند به آن رسانه بیایند که البته امیدواریم چنین نشود و آن ها همچنان به دنبال منویات انگلیسی ها و امریکایی ها و عرب ها باشند و ما از سیاست های آن ها بی اطلاع نمانیم! :)