"سال هاست که جمهوری اسلامی ایران، این کشور را به تحت‌الحمایه روسیه بدل کرده و به این عنوان به سیاست های استعماری مسکو یاری می رساند. گویاترین مصداق این امر شاید جنگ سوریه باشد که در آن جمهوری اسلامی نقش پیاده نظام روسیه را ایفا می‌کند، هر چند بعد از ابقاء بشار اسد در قدرت نیروهای ایرانی در سوریه با تبانی روسیه دائماً آماج حملات منظم اسرائیل قرار می‌گیرند...

در ماجرای اشغال اوکراین نیز چنانکه می بینیم جمهوری اسلامی ایران به عنوان کشور تحت الحمایه مواضع ولادیمیر پوتین را تکرار می‌کند : هم حسین امیرعبداللهیان، هم ابراهیم رئیسی، با تکرار ادعای پوتین ناتو را به دلیل نادیده گرفتن باصطلاح منافع روسیه مسئول اشغال اوکراین معرفی کرده اند، همانطور که در ماجرای ساقط کردن هواپیمای اوکراینی رهبران ایران آمریکا را مسئول فاجعه‌ای که خود به بار آوردند، معرفی نمودند.

من گمان نمی کنم که ماجرای اشغال اوکراین توسط ارتش روسیه به همین جا ختم بشود، زیرا، رژیم های تمامیت خواه نظیر روسیه محدودیتی در تجاوز برای خود قائل نیستند. اقدام های روسیه در گرجستان و سپس الحاق کریمه از مصادیق همین خوی تجاوز تمامیت خواهانه روسیه است. البته در این موارد همانند پشتیبانی مسکو از جدایی طلبان شرق اوکراین، شاهد انفعال کشورهای غربی بودیم که عملاً نقش مشوّق را بازی کردند. عین اتفاق در آستانۀ دومین جنگ جهانی در اروپا رُخ داد. در آن دوره نیز از اقدام های تجاوزکارانۀ هیتلر چشم‌پوشی شد و همین از مقدمات حملۀ هیتلر به شرق اروپا بود و سپس دیدیم که تجاوز هیتلر فقط به شرق اروپا محدود نماند و آلمان نازی تا اشغال فرانسه و دیگر کشورهای اروپایی پیش رفت.

بهای این بی تفاوتی اروپا و غرب را در قبال اقدام های تجاوزکارانۀ پوتین همگی ما خواهیم پرداخت. خیل پناهجویانی که از اوکراین به سمت دیگر کشورهای اروپایی سرازیر خواهد شد رشد راست افراطی در اروپا و بعضاً سیاست های انحلال طلبانه در درون اتحادیۀ اروپا را در پی خواهد داشت و این‌ها از جمله اهدافی است که پوتین همواره دنبال کرده است.

مهم این است که بدانیم که حکومت اسلامی از بحرانی که پس از اشغال اوکراین شکل گرفته چه پیامی را دریافت می کند. می دانیم که جمهوری اسلامی ایران در مناقشه اتمی در پی خریدن یا به دست آوردن وقت بیشتر است به طوری که بتواند به یک نقطۀ بدون بازگشت برسد.

طبیعی است که جمهوری اسلامی ایران از بحران به وجود آمده پس از اشغال اوکراین نهایت بهره‌برداری را خواهد کرد، زیرا از این پس مسئلۀ اصلی جهان مثل هفته‌های گذشته دیگر مسئلۀ هسته ای ایران یا برجام نیست. در واقع، جمهوری اسلامی ایران از بحرانی که میان روسیه و غرب پس از اشغال اوکراین پیش آمده نهایت بهره برداری را برای به دست آوردن وقت خواهد کرد و بعید نیست که در روزها و هفته های آینده شاهد زیاده خواهی های جمهوری اسلامی ایران در مناقشۀ اتمی هم باشیم.

با این حال، صحنۀ جدیدی که با حملۀ پوتین به اوکراین به وجود آمده هنوز قطعیت نیافته است. روس ها در زمان اتحاد شوروی به افغانستان حمله کردند با این خیال که می توانند این کشور را باصطلاح یک لقمۀ چپ خود کنند. رویدادهای بعدی نشان دادند که افغانستان به باتلاقی تبدیل شد که نقشی مهم در فروپاشی اتحاد شوروی سابق داشت. هنوز واکنش جهان به اشغال روسیه و تحولاتی که این اشغال در درون خود روسیه باعث خواهد شد و همچنین تبعات آنها روشن نیستند. همین خطای محاسبۀ شوروی سابق در افغانستان را به نوعی دیگر ایالات متحد آمریکا در عراق مرتکب شد...

در هر حال، انفعال می تواند متجاوز را تشویق بکند، همانطور که چشم پوشی های غرب در قبال برنامه و فعالیت‌های اتمی جمهوری اسلامی ایران باعث شده که حکومت ایران در مرز تبدیل شدن به یک قدرت نظامی اتمی قرار بگیرد و از جمله پیامدهای این وضع می تواند رقابت های تسلیحات اتمی در منطقۀ حساس و خطرناک گسترده ای باشد که از خلیج فارس تا شمال آفریقا را دربرمی گیرد.

به بیان دیگر، وضعیت تازه می تواند رژیم ایران را مرتکب خطای محاسبه کند و بحران های حادتری را برای کشور رقم بزند. با این حال، بزرگترین درسی که اشغال اوکراین برای ما ایرانیان دارد این است که نمی توان دل به خارجی بست. نمی توان به اروپا و آمریکا دل بست. ببینیم که چگونه اوکراین را در قلب اروپا تنها گذاشتند. بنابراین، ما باید با استفاده از شرایط بین المللی تنها به نیروی خودمان و مردم خودمان اتکاء بکنیم."