محمد قزوینی، عالِمِ برجسته ی ما، به خاطر این که از اشتباه کردن می ترسید، و می خواست هر کاری می کند تمام و کمال باشد، کتاب نمی نوشت!

ادوارد براون، دانشمند ایران شناس انگلیسی از طرف بنیاد گیب به قزوینی تصحیح تاریخ جهانگشای عطا ملک جوینی را پیشنهاد کرد، و قزوینی این کار را که یک تصحیح مثلا ساده علمی بود، به خاطر وسواسی که داشت ۸ سال تمام طول داد و تازه یک جلد از این تاریخ آماده شد. وقتی به او گفتند چرا کار این قدر طول می کشد گفته بود همین است که هست!

یکی دیگر از دانشمندانی که دچار وسواس علمی بود، غلامحسین مصاحب، صاحب «دائرة المعارف فارسی» بود که اگر چه جلد اول این کتاب مستطاب را توانست منتشر کند، اما به خاطر همین وسواس و درگیری هایی که با ناشران کتاب پیدا کرد، کار را در میانه تهیه ی جلد دوم رها کرد، و بعدی ها که سعی کردند دنباله ی کار او را بگیرند، به شکلی مفتضحانه کار را به پایان رساندند.

مثلا یکی از درگیری های مصاحب، که ذهن او را از همان آغاز کار به شدت درگیر کرده بود، موضوع عدد -۰- فارسی بود، که مصاحب که دانشمند ریاضی بود، معتقد بود عدد -۰- به این شکل نباید در کتاب نوشته شود بلکه به صورت لاتین -0- باید نوشته شود و حتی به شکل دایره ی کوچک تو خالی هم نباید نوشته شود چون با علامت درجه در ریاضیات می تواند اشتباه گرفته شود، و بر سر همین موضوعات بی اهمیت جامعه ی ایرانی، از داشتن یک دائرة المعارف کامل و جامع محروم ماند.