در این مدت طولانی انسان لخت و عور، در معرض انواع خطرات طبیعی و غیر طبیعی بوده است. پدیده های شگفت انگیزی مثل خورشید و ماه و ستاره و دریا و آتش را به چشم دیده است. برای این همه او هیچ توضیح و تعریف علمی نداشته است. پس در خیالات خود، دلایلی برای وجود این پدیده ها به وجود آورده است. و این سر آغاز خرافات بوده است. سر آغاز خدا، دین، پیام آوران الهی، معجزات....

۱۴۰۰ سال پیش، مردی در مکه، خود را پیامبر خدا می نامد و دین ی جدید به نام اسلام را بنیاد می گذارد.

این دین بر اساس خرافه ای که خدا نام دارد شکل می گیرد که طبیعتا خودش خرافه است.

این دین اصولی را برای زندگی بنیاد می نهد که آن ها هم تماما بر اساس همین خرافه شکل گرفته اند.

خداوند، فرشتگان، پیغمبر، و در مذهب شیعه امامان، قوانینی برای زندگی تعیین می کنند و امر و نهی هایی می کنند که پایه اش خرافات است.

«این خرافات، اگر در جهت بهبود وضعیت زندگی مردم در جامعه باشد، در جایی که علم و عقل قدرتی ندارند و زندگی را نمی توان با استدلال اداره کرد، «مفید» هستند.»

اما در کنار چیزهای مفید، بسیار چیزهای غیر مفید هست که به انسان توسط این خرافات تحمیل می شود.

اولین چیز، تحمیل چیز مفید برای زمان خاص، برای تمام زمان هاست.

دومین چیز، گذاشتن اساس زندگی مردمان بر خرافات و تحمیل آن به عنوان امری ازلی و ابدی ست.

کسانی که می خواهند جامعه را با خرافاتِ خدا و دین اداره کنند، خود را نماینده چیزی می دانند که اصلا وجود ندارد و خرافه است.

نماینده خدا، نماینده پیغمبر، نماینده امامان، مفسر کتابی که خدا از آسمان برای پیغمبر فرستاده، به عبارتی خدایی که وجود ندارد، کتابی با فرشتگان که آن ها هم وجود ندارند فرستاده شده برای شخصی که بر اساس تعاریف امروزی و علمی روان شناسی، فردی مالیخولیایی و دچار بیماری توهم بوده است.

و زندگی ما در یک قسمت از جغرافیای کره ی زمین بر اساس این چیزهایی که وجود خارجی ندارند باید اداره شود و ما حتی حق نداریم بگوییم که این ها وجود ندارند و فقط خرافات هستند....

ادامه دارد...