حکومتی ها هم اصولا خواهان پرواز نیستند و فرودگاه مبدا، همان مقصد آن هاست و قصد پرواز هم ندارند و هر کس را هم که بخواهد پرواز کند به شیوه های مختلف از این کار باز می دارند. آن ها به اجبار می خواهند، همگان در همان جا که هستند باقی بمانند و از جای شان تکان نخورند.

اما این که عده ای می خواهند، به سمت مقصد معینی پرواز کنند، شیوه ها و روش هایی دارد که افراد «آگاه» باید آن ها را اجرا کنند.

هواپیما را تنها یک نفر اداره می کند هر چند همکاران ی دارد.

کمک خلبان شاید به اندازه ی کاپیتان مهارت پرواز داشته باشد ولی قبلا، عده ای کارشناس و کاربلد، «تصمیم» می گیرند که چه کسی کاپیتان و چه کسی کمک خلبان باشد. حتی دو نفر، نمی توانند در «آنِ واحد» برای کاری که در هواپیما باید انجام شود، تصمیم بگیرند.

گرفتن و اجرای تصمیم «حتی» توسط دو نفر و نه بیشتر، در مواردی که کم هم نبوده منجر به ایجاد سانحه و سقوط هواپیما شده است.

در پرواز و برای رساندن هواپیما و مسافران به «مقصد مشخص» مسافران برای حفظ دمکراسی و دمکراسی بازی و این که نظر همگان محترم است، در پرواز دادن هواپیما دخالت نمی کنند. آن ها می پذیرند که با این شرکت هواپیمایی که تصمیم گرفته است خلبان و کمک خلبان که ها باشند و هواپیما چه باشد پرواز کنند تا به مقصد مورد نظر شان برسند.

قطعا، در جایی که فرودگاه آسیب دیده است و کم ترین امکانات را دارد، در جایی که در روی زمین مسوولان فرودگاه می خواهند مانع از مسافرگیری و پرواز هواپیما شوند، در جایی که هواپیما قدیمی و قراضه است و هوا تاریک و به شدت توفانی ست، شرکت ماهرترین «خلبان موجود» را به عنوان کاپیتان و هدایتگر هواپیما انتخاب می کند و ایضا سایر کرو پرواز را.

مهماندار، سر مهماندار، هم هر کدام وظایف خود را دارند ولی در کار پرواز هواپیما دخالت نمی کنند.

این که شورایی از کمک خلبان و مهماندار و سرمهماندار برای هدایت جمعی هواپیما تشکیل شود، از آن حرف ها و نظرهای مسخره و کودکانه ای است که یا هواپیما را زمینگیر می کند یا اگر بتواند پرواز کند منجر به سقوط آن می شود.

در این باره و موضوع مدیریت حرکت ها و تقسیم مسوولیت ها و اداره ی جمع، برای رسیدن به مقصدی مشخص بعدا مفصل تر خواهم نوشت.