زیتون - حسن یوسفی اشکوری

امروز ، در حالی‌که داشتم خاطرات‌ مجلس اول را برای انتشار بازخوانی و تنظیم می‌کردم، به نکته‌ای برخورد کردم که انتشار آن در شرایط فعلی می‌تواند به بازیابی حافظه تاریخی ما کمک کند و شاید عبرت‌آموز باشد.

در میان خاطراتم، در یادداشت مورخ ۲۹ آذر ۱۳۶۰، به راهپیمایی عظیمی اشاره شده که پس از سخنان آیت‌الله خمینی و اعلام راهپیمایی آیت‌الله منتظری در مخالفت با طرح پیشنهادی فهد، ولیعهد وقت عربستان سعودی، برای حل مناقشه اعراب و به‌طور خاص فلسطینی‌ها با اسرائیل در سال ۱۹۸۱ (احتمالا در تهران) برگزار شده است.

اکنون جای بحث و مناقشه حول این طرح و نیز دلایل مخالفت با آن از سوی خمینی و منتظری و شماری از اعراب و فلسطینی‌ها (و از جمله نگارنده در آن زمان) نیست؛ بلکه هدف از بازنشر این طرح هشت ماده‌ای در شرایط کنونی آن است که بگویم: اعراب دوراندیش و مصلحت‌اندیش در خاورمیانه در مقاطع مختلف آمادگی خود را برای مصالحه با اسرائیل اعلام کردند ولی این حاکمان اسرائیلی بودند که همراه با افراطیون آرمان‌گرای عرب و مسلمان (چه بسا صادقانه) ذیل عنوان وفاداری به «آرمان فلسطین» از آن تن زده و آن پیشنهادها را ناکام گذاشتند.

صد البته در این میان بیشترین مسئولیت متوجه مقامات عمدتا انحصارطلب و راستگرا و نژادپرست اسرائیلی است که هرگز حاضر نشدند خواسته‌های حداقلی اعراب و فلسطینی‌ها را اجابت کنند.

از این رو در فضای خونین کنونی، فضایی که فلسطینی‌های غزه به‌طور بی‌سابقه و با قساوت مختص صهیونیست‌های اسرائیلی قتل عام می‌شوند، کسانی که برای اسرائیلی‌ها هورا می‌کشند و غالبا یک‌طرفه حماس را محکوم می‌کنند، لطفا پاسخ دهند که در این میان مقصر کیست؟ و حداقل بگویند چرا این طرح و مانند آن را (طرحی که بعدتر به شکلی در قرارداد اسلو و در قطعنامه ۲۴۲ سازمان ملل و دیگر قطعنامه‌های آن سازمان بین المللی) به وسیله اسرائیلی‌ها پذیرفته نشد؟

۶- تأسیس دولت فلسطینی در ساحل غربی نوار غزه که پایتخت آن قدس شرقی خواهد بود.

۷- شناسایی حق حاکمیت همه کشورهای منطقه در صلح و همزیستی مسالمت‌آمیز.

۸- تضمین اجرای مواد فوق از سوی سازمان ملل متحد یا برخی از کشورهای عضو در این سازمان .
تاریخ ۷ اوت ۱۹۸۱-۱۶ مرداد ۱۳۶۰