***

دلم می خواست اشتباه کنم، اما معلوم شد که حق با من بود.

من از اوایل اکتبر مطمئن بودم که بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، در تمام این مدت یک هدف را دنبال می کند: پاک کردن غزه.

نتانیاهو که توسط یک کابینه ی هار -و معتقد به این که فلسطینی ها "حشراتی" بی ارزش هستند- تحریک شده است، کاری را انجام می دهد که من گمان می کنم همیشه می خواسته انجام دهد: به جای تخریب تدریجی یک ملت و یک باریکه زمین، نسل کشی مهندسی شده در غزه با کارآیی بی رحمانه و بسیار رضایت بخش.

در حال حاضر این واقعیت باید روشن باشد. این «پیروزیی» است که نتانیاهو کسب کرده و تا زمانی که به هدفش دست یابد ادامه خواهد داد تا این که غزه را برای همیشه به مشتی غبار و خاطره تبدیل کند.

هیچ "توقفی در جنگ"، هیچ «آتش بس "پایدار"، هیچ آتش بس و یا پایانی برای نسل کشی وجود نخواهد داشت زیرا که نتانیاهو دلیل یا انگیزه ای برای متوقف کردن آن ندارد.

و نتانیاهو می داند که هیچ کس در داخل یا خارج از اسرائیل آماده، مایل یا قادر به متوقف کردن او نیست.

امید از بین رفته است.

فلسطینی ها هر روز بیهوده امیدوارند که وحشت و خشم پایان یابد. ما هر روز، بیهوده، امیدواریم که نشانه ای ضعیف از پایان دیوانگی مرگبار بروز خواهد کرد؛ که عقل و دیپلماسی پیروز خواهد شد؛ که اسرا - در هر دو طرف - به خانواده های دردمند خود خواهند بازگشت.

امید یک وهم است که توسط افراد و نیروهایی که با ایجاد هرج و مرج و ناامیدی در "خشم کشتار" خود به پیش می روند، از بین می رود.

نتانیاهو ممکن است محبوب نباشد. با این حال، آنچه او انجام می دهد و آن چه می رود در تقابل با تمامی مقیاس های منطقی، متانت و یا قوانین بین المللی صورت بخشد، از حمایت قریب به اتفاق اسرائیلی ها برخوردار است که به نظر می رسد از دیدن این که غزه به گرد و غبار و خاطره تبدیل می شود راضی هستند.

نظرسنجی ها نشان می دهد که اکثر اسرائیلی ها می خواهند نتانیاهو از نیروی بیشتر و "قدرت آتش" بیشتر در غزه و فراتر از آن استفاده کند. گور بابای متانت، قوانین بین المللی و تعداد وحشتناک تلفات روزانه.

درد و رنج فلسطینیان حرف بی ربط است. حق و وظیفه اسرائیل برای دفاع از خود تنها چیزی است که به حساب می آید.

پس جای تعجب نیست که نظرسنجی ها نیز نشان می دهد که با وجود گرسنگی گسترده، بیماری و نیاز شدید، اکثر اسرائیلی ها می خواهند تا زمانی که اسرای تحت بازداشت حماس آزاد شوند، کامیون های حامل غذا، آب و دارو را از رسیدن به غزه مسدود کنند.

فلسطینی ها یک بار مصرف هستند. اسرائیلی ها نیستند.

در مورد "آینده" ی غزه، 93 درصد از اسرائیلی ها با نتانیاهو موافق هستند: "راه حل" دو کشور از همان ابتدا مرده است، زیرا تمام زمین های بین دریای مدیترانه و رودخانه اردن متعلق به آنهاست. هدف این است که شهرک نشینان اسرائیلی جای فلسطینی ها را در غزه بگیرند. نکبت دیگری در حال حاضر در حال وقوع است - به معنای واقعی کلمه.

من متقاعد شده ام که اکثر متحدان اسرائیل در خارج از کشور - چه به طور عمومی آن را بپذیرند یا نه - نیز از این باورهای عریان استقبال می کنند و از صمیم قلب با شیوه عمل و تعریف "پیروزی" نتانیاهو موافق هستند.

بنابراین، به دور از «آسیب دیدن» یا «تضعیف» شدن، به عنوان نخست وزیر «دوران جنگ» که مورد حمایت «جامعه بین المللی» هم بوده، نتانیاهو تشویق شده تا با جسارت آن چه را که در نوار غزه و کرانه باختری اشغالی صورت بخشیده بدون پشیمانی یا خویشتن داری به پیش برد.

تا زمانی که اسرائیل به آنچه در غزه انجام می دهد ادامه دهد، نتانیاهو به عنوان نخست وزیر باقی خواهد ماند و شاید هم بیشتر. مانند همیشه، با محاسبه ی ماکیاولی، او پیش بینی های مربوط به مرگ سیاسی قریب الوقوع خود و یا خروج اجباری فرموله شده توسط ستون نویسان آرزومند، "کارشناسان" و نامزدهای سابق ریاست جمهوری را پس زده است.

بارها و بارها، "جامعه بین المللی" گفته است که از آنچه که آدم آنها در تل آویو مشغول انجام در غزه و کرانه باختری اشغالی است، "نگرانی" دارد. بارها و بارها، این ابراز "نگرانی" ثابت کرده است که حرف توخالی و مزخرفات تشریفاتی است.

جو بایدن، رئیس جمهور ایالات متحده، آنچه را که اسرائیل در غزه انجام می دهد، "بیش از حد" توصیف کرد.

بایدن اوایل این هفته به خبرنگاران گفت: «من واقعا سخت تلاش کرده ام تا مطمئن شوم کمکهای بشردوستانه به غزه می رسد. بسیاری از مردم بیگناه آن جا گرسنه هستند، بسیاری از مردم بیگناه که در رنج هستند و می میرند، و این باید متوقف شود. در درجه ی نخست.»

متوقف نمی شود. چگونه می توان آن را متوقف کرد در حالی که بایدن و متحدان همدست او در لندن، پاریس، برلین و اتاوآ به مسلح کردن اسرائیل تا خرخره پرداخته و از این امتناع می کنند که حتی در مواجهه ی آشکار با حمله ی "بیش از حد" اسرائیل و فاجعه انسانی عمیق تر در غزه - خواستار آتش بس فوری شوند؟

این مسیر فاجعه بار زمانی تعیین شد که بایدن و دیگر رؤسای جمهور، صدراعظم ها و نخست وزیران در زیارت "همبستگی" به تل آویو شتافتند تا "محکم" در کنار نتانیاهو بایستند.

برای استفاده از سفارش و اشاره های گذرا دیگر دیر شده است چرا که نتانیاهو گوش نمی دهد.

او به حکم محکومیت دیوان بین المللی دادگستری پایبند نیست که از دولت اسرائیل خواست تا آنچه را که در غزه انجام می دهد متوقف سازد و این، پس از آن که وکلا و دیپلمات های آفریقای جنوبی پرونده ی متقاعد کننده و "قابل قبولی" را مطرح کردند که فلسطینی ها قربانی نسل کشی هستند و اسرائیل عامل آن است.

رفح در تیررس نتانیاهو قرار دارد. به اصطلاح "پناهگاه امن" و بیش از یک میلیون فلسطینی که در چادرها و "خانه های" موقت در آنجا پناه گرفته اند، عواقب مرگبار و اجتناب ناپذیر حمایت بی قید و شرط قدرت های بزرگ غربی از اسرائیل را تحمل خواهند کرد.

فلسطینیان خسته و خشک شده، شامل مادران، همسران و پسران و دخترانشان، از غضب اسرائیل در امان نخواهند ماند. زندگی تا همین جا متزلزل آنها اینک در گرو طرح های نتانیاهو است که لختی و فقط برای اندک زمانی به تاخیر افتاده است.

بایدن و همکارانش ممکن است حداقل به طور علنی ادعا کنند که از اسرائیل می خواهند این قتل عام را متوقف کند. نتانیاهو با «هشدارهای» پوچ و پشت تریبون ارائه شده ی آنها کوتاه نخواهد آمد. اوست که حرکت های ژئوپلیتیکی را شکل می دهد، نه بایدن و همکاران.

در حالی که آمریکا مشغول تماشای یک بازی فوتبال در یکشنبه شب بود، نتانیاهو به فلسطینی های در رفح طعم ترور آینده را چشاند: شلیک رگبار گلوله که ده ها کودک، زن و مرد در خواب را کشت و تکه پاره کرد.

در نهایت، نتانیاهو مغرور ارزش صبر را می فهمد. بایدن به مثابه پیرمردی جلوه می کند که آماده است تا مرد گذشته باشد - عزیمت کرده، بی اهمیت و فراموش شده.

انتخابات ریاست جمهوری ماه نوامبر تازه در افق نزدیک می شود. یکی دیگر از پیرمردان، دونالد ترامپ، شانس بیشتری برای بازگشت به کاخ سفید دارد. اگر این اتفاق بیفتد، ترامپ مجوز اسرائیل برای ارتکاب نسل کشی را بدون "محدودیت" لفاظی بی معنی سلف خود حفظ خواهد کرد.

در هر صورت، آمریکا در واقع به دست نشانده ی اسرائیل تبدیل شده است. سازوکار تغییر کرده است.

اسرائیل تصمیم خواهد گرفت که امروز و فردا در غزه چه اتفاقی خواهد افتاد و آمریکا قناعت خواهد کرد به این که بنا به دستور ارباب، با خوشحالی و میل و شوق، به پرداخت هزینه و پیاده کردن دستورات بپردازد.#

منبع اصلی مقاله: In Gaza, hope is a fantasy