گاهی باید به این فکر کرد که گویی جنگ اکراین ۲ در ایران جریان دارد. اکراینی ها می دانند چه می کنند و برای چه کشته می شوند، اما اداره کنندگان کشور ما درگیر جنگی با مردم خود هستند بدون اینکه اعلان جنگ داده باشند. آنچه که در ایران جریان دارد همه ابعاد یک جنگ واقعی را داراست و متاسفانه مردم با مصايب آن خو گرفته اند. اما برگزاری بی آبروترین انتخابات تاریخ این انقلاب بر باد رفته می رود تا بدون شلیک حتی یک گلوله ایران را به جایی بدتر از اکراین و غزه تبدیل کند.

مجلس امروز نه تنها در راس امور نیست بلکه برای پیدا کردن جایگاههی در انتهای امور نیز با دردسر مواجه است. نمایندگانی که تاییدیه شورای نگهبان را دارند یک اسنثنای تاریخی اند، زیرا تقریبا هیج انسان شریف ایران دوست متعهد به حقوق بشر در میان آنها وجود ندارد. مجلس بدنامی که شورای نگهبان به آن رای داده و چند درصدی از مردم قرار است با رنگین کردن نوک انگشت خود به آن وجهه قانونی بدهند احتمالا بدنام ترین اتفاق صد سال آخیر خواهد بود.

مجلسی که با رای ۱۰ تا ۱۵ درصد مردم تشکیل شود و بدون هیچ تردیدی تقلب های بزرگی در آن رخ خواهد داد قفط اوضاع را بدتر می کند. وقتی مردم اعتماد خود را به صندوق رای از دست دادند رخدادهای ملی بزرگ و دردناک و شاید خونینی باید شکل بگیرد تا مردم دوباره با صندوق ها آشتی کنند که مستلزم پرداخت و اتلاف منابع بسیار بزرگی در کشور خواهد بود.
بی شک آنهایی که این روند های زشت سیاسی را با پشت کردن به مردم و تاریخ و تمدن این کشور برنامه ریزی می کنند هیچ عرق ملی یا میهنی نداشته و ندارند. و چون سینه آنها خالی از عشق به میهن ماست از سوی دیگرانی مدیریت می شوند که مصالح ما را فدای مسايل خود می کنند. به نظر می رسد امروزه معادلات دولت روسیه بیش از معادلات مردم ایران در شکل گیری روندهای سیاسی داخلی و خارجی، بويژه شکلگیری این مجلس فرمایشی تعیین کننده است. مردم عواقب این خیانت های ننگین را ابتدا به پای مجلس ۱۱ خواهند گذاشت و پس از آن مجلس ۱۲ که قرار است فردا آن را بسازند.

***