شاید نادیده گرفتن سهم فائزه هاشمی به عنوان یک فعال سیاسی حتی اگر از خانوا ده ای ناخوش نام باشد دقیقا آن روی سکه شعار مرگ بر سه مفسد ملا چپی مجاهد باشد. در حالیکه روند تحولات کشورهای اروپای شرقی که اراده کردند تا از زیر یوغ دیکتاتوری های ایدئولوژیک خلاصی یابند بوضوح می گوید که سر دادن هر نوع شعار مرک بر این و آن چاله های بزرگ و خطرناک تری را در ریز پای اولین دولت بعد از سرنگونی رژیم ایجاد می کند.

برای آینده ایران به جای شعار مرگ بر این و آن باید بر ایجاد وفاق عمومی و تلاش برای آغاز سازندگی متمرکز شویم. بزرگترین خطر برای نظام بعدی لابی و نفوذ نظامیانی است که سالها بر ایران حکومت و مردم را سرکوب کردند. آنها در سایه شعارهای حساب نشده مرگ بر این و آن که از سوی ما صادر می شود و آنها از آن استقبال می کنند خود را توجیه و گذشته های فاجعه بار را سفید شویی می کنند و مانع ثبات سیاسی می شوند.

از سویی دیگر، تقریبا همه تاسیسات زیر بنایی کشور از رده خارج یا در آستانه نابودی است. تاسیسات آب برق لوله های گاز پالایشکاهها پل ها جاده ها و مخابرات همگی متعلق به پنجاه سال پیش و فرسوده اند. اولین گام برای نجات زیر ساختارهای کشور جذب حداقل هزار میلیارد دلار سرمایه خارجی است که به آسانی به دست نمی آید.
سر دادن شعار مرک بر این و آن بدترین رخداد برای جذب سرمایه های جهانی است. هر قدر زودتر به وفاق نسبی نائل شویم و عمق استراتژیک خود را به جای یمن و لبنان و سوریه به قلوب طیف وسیعتری از مردم منتقل کنیم گام های دشوار بازسازی راحت تر برداشته می شود و سرمایه خارجی راحت تر جذب.

پیش از اینکه امثال فائزه هاشمی را بزنیم و نیز قبل از سر دادن شعارهای فاشیستی مرگ بر این و آن، اگر سایبری و مامور اطلاعات نیستیم برای نجات ایران باید شروع کنیم به تحمل دیگرانی که مانند من و شما فکر نمی کنند، اما شهروند این کشور هستند و حتی سوابق متفاوتی دارند. فکر نکنیم که راه اندازی یک نظام جدید آسان است . اطمینان داشته باشیم که با در پیش گرفتن اعتدال هزینه ها را بشدت کاهش داده ایم.

نمره ای که به فائزه هاشمی فرزند علی اکبر هاشمی رفسنجانی و طراح دیکتاتوری علی خامنه ای و امثال او می دهیم ضرورتی ندارد حتما نمره ۲۰ باشد، اما اگر این زندانی سیاسی ساکن اوین از ما نمره صفر دریافت کرد از روند اعتدال خارج شده ایم و این یعنی تاخیر در بازسازی و جذب سرمایه خارجی در رژیم بعدی و نیز ایجاد نشدن اعتماد در جامعه جهانی نسبت به اینکه ما واقعا مصلحت کشور خود را می دانیم و به قیم نیاز نداریم.

***