مهدی نصیری

آقای پزشکیان که سخنوری اش در دوره فترت ـ بین رای آوری تا مشروعیت بخشی به رای مردم از جانب حاکم مطلقه ـ تا روضه خوانی نیز گل انداخت و البته کار دستش داد و تعبیری موهن نسبت به انبوه مردمی که در انتخابات شرکت نکرده بودند، از زبانش خارج شد، در صدد اصلاح سخنش بر آمد و مشت محکم را حواله «دشمن» کرد اما به نظرم اشتباه دیگری را مرتکب شد.

یکی از زیانبارترین ابعاد ایدئولوژیک انقلاب ۵۷ خلق مقوله ای به عنوان دشمن بود تا بار همه بی لیاقتی ها و ناکارآمدیها به گردن آن انداخته شود و حاکمان از مسئولیت پاسخگویی به عملکرد سرتاسر خسارت بار خود شانه خالی کنند. این راهبرد دشمن ساز از تبعات فرهنگ چپ و اسلام تکفیری بود که دست به دست هم دادند و آمریکا و غرب ستیزی را در زمره اجزای ماهیتی جمهوری اسلامی تا به امروز قرار دادند. کلمه دشمن و دشمنان یکی از پربسامد ترین واژه ها در سخنرانی ها و بیانیه های حاکمان بوده است تا در سنگر گیری پشت آن، همه مسئولیتهای خود را در قبال چهل و اندی سال حکمرانی بحران آفرین و ایران سوزشان انکار کنند و همه چیز را به گردن دشمن بیاندازند.

اکنون دیگر بر همگان روشن شده است که بدترین دشمن ایران و مردمش، استبداد، یکه سالاری، بی اعتنایی به خواست مردم، بی خاصیت کردن همه نهادهای تصمیم گیر و تخیلات و توهمات ایدئولوژیک نظام بوده است و اگر هم در مواردی قدرتهایی را به واکنش و یا تهدید و یا اقدامی خصمانه واداشته است، دقیقا محصول این نوع حکمرانی بوده است.

اگر آقای پزشکیان گمان می کند که دشمنی به نام استکبار آمریکا و یا اسراییل وجود دارد که مانع از پیشرفت ایران بوده و حاکمان در جایگاه حکمرانی خردورزانه بوده اند و باید مشت محکمش را در سخنرانی ها نثار این استکبار کند به خطا رفته و وارد بازی همیشگی نظام شده و در دوران ریاستش دستاوردی برای ایران و مردمش نخواهد داشت.

پزشکیان اگر مایل به استفاده از مشت محکم است باید آن را نثار حاکمان صاحب قدرت و مافیاهای رنگارنگ چسبیده به حاکمیت کند.