گاه سر در پی بچه های مدرسه، که برای اذیت کردن او روی چمن ها می دویدند و یا کشتی می گرفتند می نهاد و به آن زبان لکنتی داد می کشید و تهدید می کرد. فقط شبهای جمعه به خانه اش می رفت. قبل از رفتن کنار چاهک فاضلاب مقابل کیوسک نگهبانی می نشست. عرقچین دستبافت رنگارنگش را که بافت مزار بود بر می داشت. آفتابه آب نیمگرم را دست یکی از سربازان نگهبان می داد و سرش را صابون می زد و می شست. سپس با گوشه پیراهن بلندش موهای سیاه و پرپشتش را خشک می کرد. دور چشمهایش را به دقت سرمه می کشید. پیراهن و تنبان سفیدش را که جلوی آن با نخ سوزندوزی شده بود از بقچه بیرون می آورد و می پوشید. با دو انگشت گوشواره نقره ایش را پاک می کرد و برق می انداخت. چند نان بزرگ روسی را که سربازها هر هفته به او می دادند به دقت توی همان بقچه می پیچید و به طرف خانه اش راه می افتاد.

می خندید و می گفت:" فقط همین شب جمعه را داریم. امروز مرده ها هم آزادند. باید پاک و ستره باشم."

شبها خیلی زود می خوابید. اما با هر بازشدن در ورودی آپارتمان سرش را از اطاقک زیر پله بیرون می آورد و با چشمهای خواب آلودش به دقت نگاه می کرد و می گفت:" سلام صحب، بخیر باشد تا صبح چقدر مانده است؟" و باز می خوابید.عصرها تنگ غروب دوست داشت کتری چائی اش را بیاورد کنار باغچه روبروی خانه ها بنشیند. به رفت و آمد مردم نگاه کند و با سربازهای اتاقک نگهبانی شوخی کند. میان گلهای اطلسی و لاله عباسی که کاشته بود سنگی نهاده بود و جای کوچکی برای نشستن خود ساخته بود. آنجا می نشست تن به آفتاب گرم کابل می داد؛ از ولایتش، از درههای عمیق، از آبشارهای بلند صحبت می کرد. از جنگلها که چوب هرکدام از درختهایش بار ده قاطر بود. هر وقت صحبت از جنگل می شد دستش را دور تنه نازک درختان باغچه که بیشتر از پنچ سال نداشتند حلقه می کرد و با نگاهی نوازشگرانه اندام آنها را ورانداز می کرد. با پا خاک کنارشان را کوبید و آه می کشید.

چند روز بود که باز موشک باران کابل شروع شده بود. صدای راکتها، آمبولانسها و شیون از هر طرف به گوش می رسید. آن روز صبح هم وقتی نانها را تقسیم می کرد او را دیدم:" ص...حب، ن...ا...ن....نان." نفت پریموس اش تمام شده بود، نفت می خواست. بعد صدای تلمبه زدن به پریموس اش را شنیدم.

نزدیک ظهر بود که یک راکت به اتومبیل جیپی پارک شده در مقابل آپارتمانها خورد و با صدای مهیبی منفجر شد. دود غلیظی تمام محوطه را پوشانده بود. فریاد هراس آلود بچه های مدرسه کنار آپارتمانها به گوش می رسید. صداهایی که در میان انفجار راکت های بعدی گم شد.

جنازه های تکه تکه شده روی آسفالت خیابان کم عرض کنار آپارتمان ها پخش شده بودند. تکه های لهیده شده گوشت با پارچه های خونی لباسها به در و دیوار خانه ها چسبیده بودند. همه جا خون بود.... دخترکی ناله کنان پدرش را می جست. زنی با لباسهای آبی که غرق خون شده بود. پسرکی کوچک را بغل گرفته می دوید. فریاد می کشید پسرکم زنده است، کمکش کنید و پسرک سر نداشت.

جنازه باغبان شناسائی نشد. میگویند یکی از راکتها درست جلوی پایش افتاده بود. زنش آمده و تنها لباسهای سفید شب جمعه باغبان را با خود برده بود. دو روز بعد صبح زود با صدای در بیدار شدم. پسربچه دوازده ساله ای بود با صورت استخوانی و دو جفت چشم سیاه و درشت با پیراهن و تنبان سفید:" صحب، از امروز من به جای بابی ام کار می کنم. سطل آشغالتان را بدهید خالی کنم. صحب، چند تا نان می خواهید؟"

دو روز بیشتر از آمدن پسرک نمی گذشت. در خانه را بشدت می کوبیدند. در را باز کردم، پسر باغبان بود با چهرهای وحشتزده و چشمانی گریان: " صحب! صحب! گوش بابی ام را از بچه های مکتب بگیرید!"

نخست متوجه نشدم. دستم را گرفت:" صحب، بیائید! بیائید!" گوش سیاه شده باغبان بود با آن گوشواره نقره ای. بچه های مکتب سر یک چوب کرده بودند و بشوخی با آن رژه میرفتند.

گوش باغبان را گرفتم. پسرک آنرا در پارچه ای پیچید و بخانه برد، تا در جائی دفن کنند. فردا وقتی بازگشت گوشواره پدر بر گوشش بود

" گفتم "خیر باشد، گوشواره بابیت را در گوش کرده ای؟" با اندکی غرور گفت:" بله صحب، از بابی ام است. این گوشواره نظر کرده است. خوشبختی می آورد!"

ابوالفضل محققی