رامین احمدی ـ بعد از گذشت یک سال از جنایت هفت اکتبر یک عده «روشنفکر ایرانی» در آستانه جنگ بین جمهوری اسلامی و اسراییل اعلامیه داده‌اند. بسیاری از امضاکنندگان از دوستان و آشنایان من هستند. اما حرف اعلامیه آنقدر از مرحله پرت است که نمی‌شود درباره‌اش سکوت کرد:
نه به جنگ و نه به جمهوری اسلامی؟
نه به جمهوری اسلامی؟ بیش از چهاردهه است که این جنایتکاران بر کشور ما حکومت می‌کنند و با مردم ما مثل اشغالگران رفتار می‌کنند. مگر جمهوری اسلامی به خواستگاری شما آمده است؟ مگر سر سفره عقد با ملا نشسته‌اید؟ مگر رفراندمی در جریان است که شما از هوادارانتان می‌خواهید رای «نه» به صندوق بیاندازند.
بعضی از شما تا همین انتخابات اخیر در خیمه شب بازی حکومت شرکت می‌کردید. مردم ما سال هاست به جمهوری اسلامی نه گفته‌اند. نه به جمهوری اسلامی در این شرایط بی ربط ترین حرف است. حرف کسانی ست که هیچ برنامه مبارزاتی برای آزادی مردم خودشان از چنگ اشغالگران ندارند. این «نه» در بهمن ۱۳۵۷ حرف مهمی بود. اما امروز مفت نمی‌ارزد. این «نه» در واقع جواب به این سوال است: آیا برای رهایی مردم خود برنامه مبارزاتی دارید؟ آیا استراتژی و برنامه ریزی استراتژیک دارید؟ آیا حتی با همفکرانتان می‌توانید یک اتحاد و یک مبارزه متشکل و متحد را پیش ببرید؟ جواب همه اینها «نه» است.
نه به جنگ؟ کدام جنگ؟ بیش از چهار دهه است که حکومت جمهوری اسلامی به مردم ما اعلان جنگ داده است. چند نسل از بچه‌هایمان را در زندان‌ها با شکنجه و اعدام نابود کرده‌اند. در خیابان‌ها چشم جوان‌ها را کور کردند به زن و بچه این مردم مظلوم تجاوز کردند. این جنگ را چگونه می‌خواهید متوقف کنید. اعلامیه نویسان به این جنگ کاری ندارند. جنگ داخلی از نظر آنها جنگ نیست. تنها جنگ بین نیروهای نظامی دو کشور را جنگ می‌دانند. جنگ با کدام کشور؟ نه به جنگ با اسراییل؟ این جنگ تازه نیست. از فردای پیروزی انقلاب در لبنان بازوی مسلح درست کردند. چهل سال است هزینه جنگ با اسراییل را می‌دهند و به خاک اسراییل موشک پرانی می‌کنند. اما برای اعلامیه نویسان جنگ با اسراییل از هفت سپتامبر آغاز شده است. یک سال هم طول کشیده تا به صرافت گفتن این نه بیافتند. شرم آورست ولی حالا بعد از چهل سال، بعد از گذشت یک سال از هفت اکتبر، این نه به جنگ باید قاعدتاً معنی صلح با اسراییل را داشته باشد. اما اعلامیه درباره صلح با اسراییل حرفی ندارد. مگر امضاکنندگان اعلامیه همه حاضرند موجودیت اسراییل را به رسمیت بشناسند؟ مواضع بعضی از حضرات درباره اسراییل فرقی با مواضع محمود احمدی نژاد ندارد. در واقع حرف آنها «نه جنگ و نه صلح» است. جنگ خارجی نشود ولی جنگ داخلی همچنان ادامه پیدا کند. اسراییل به ایران حمله نکند ولی سیاست «جنگ محدود» جمهوری اسلامی با اسراییل ادامه پیدا کند.
این اعلامیه در عین حال نشان می‌دهد «روشنفکران» ما از سال ۱۳۵۷ تا به امروز کمترین تغییری نکرده‌اند. چون این اعلامیه به سبک آن روزهای انقلاب شکوهمند «اعلام مواضع» است. اتخاذ یک سری مواضع شیک و بعد با آنها جلوی دوربین عکس گرفتن. روزهایی که همه در روزهای بحرانی از هم می‌پرسیدند سازمان شما موضعش چیست؟ «موضع» مهم بود. در برابر امپریالیسم، در برابر صهیونیسم، در برابر ارتجاع، خرده بورژوازی و بورژوازی. در دورانی که همه سرگرم موضع گیری بودند ملایان با هژمونی سیاسی و فرهنگی و به اتکای بازوهای مسلح و بنیه مالی نیرومند خود همه موضع گیران را سرکوب کردند. اما آن سرکوب برای کسی درس عبرتی نشده است. در یکی از بحرانی ترین شرایط مملکت نخبگان ما «موضع گیری» کرده‌اند. دو عدد «نه» که ورشکستگی سیاسی آنها را بیش از پیش به نمایش می‌گذارد.
رامین احمدی
*
*
