که ما منتظریم ترامپ جمهوری اسلامی را به مسیر توسعه بازگرداند...

شهاب الدین حائری شیرازی

حاکمان ایران چنان عادت کرده اند به گم شدن در بازی های متوهمانه ایدئولوژیک که باختن دهها میلیارد دلار در سوریه و لبنان و عراق و غزه نتوانست انها را از خواب پیروزی بیدار کند که همچنان آتش بس در غزه را پس از ده ها هزار کشته و ویرانی غزه و....جشن می گیرند و با لبخندهایی تا بناگوش به هم تبریک می گویند.

مطمئنا هر اتفاقی غیر از حضور ترامپ در کاخ سفید نمی توانست این متوهمان همیشه پیروز را متوجه شکست و بیدار کند.

ترامپ موجود عجیبی است که قبل از نشستن بر تخت ریاست آمریکا و در فاصله حدود دو ماهه رای اوری و به دست گرفتن قدرت، توانست قدرت خود را به رخ بکشد.

وقتی با آمدن صدای پای ترامپ، چین از خرید نفت ایران با تخفیفات ویژه هم سر باز زد و روسیه چشم به راه اوست تا جنگ اوکراین را به صورتی که نه سیخ بسوزد و نه کباب تمام کند، دیگر ج ا ا فهمید تنها تر از همیشه شده.

متوهمان همیشه پیروز دیدند قبل از آمدن ترامپ و البته به اشاره او نه تنها صلح بین اسرائیل و حماس رقم خورد که عراق به سمت خلع سلاح و یا حل شدن صد در صد شبه نظامیان حشد الشعبی در نیروی مسلح زیر نظر دولت رفت که دیگر کاری بر ضد منافع امریکا انجام ندهند.

ترامپ یک تاجر است و تجارت به شدت انسان را واقع گرا می کند و از توهمات ایدئولوژیک دور می کند.

ایدیولوژی فقط افکار مارکسیستی و یا دگم های مذهبی نیست، افکار خام جرج بوش پسر که به دنبال امریکایی کردن افغانستان و عراق با حمله نظامی پرهزینه بود هم یک فکر ایدیولوژیک لیبرال نما بود که با دگم اندیشی گمان می کرد قدرت نظامی کافیست برای امریکایی کردن افغانستان و عراق که البته با خارج شدن امریکا از افغانستان در زمان بایدن پس از خرج کردن میلیاردها دلار و بازگشت طالبان به قدرت و نفرتی که از رفتار تحقیر امیز نظامی گری امریکایی در دوره بوش پسر با عراقی ها، نصیبشان شد و نیروهای آمریکایی مجبور شدند تاریخ خروجشان از عراق را هم معلوم کنند هم یک دگم ایدیولوژیک است.

مطمئن باشید اگر چرخش قدرت و انتخابات، بوش پسر را به زیر نکشیده بود تا ورشکسته کردن کامل امریکا پیش می رفت تا به افکار مالیخولیایی و پریشانش جامه عمل بپوشاند.

آنچه این روزها از تقویت جایگاه آمریکا در عراق دیده می شود محصول طرفندهای سیاسی و اقتصادی ترامپ در دوره اول ریاست جمهوریش و در ادامه بایدن و درگیر کردن عراق در پروژه های بزرگ اقتصادی است و البته پایان دادن به حضور تحقیر امیز توأم با نمایش اقتدار لخت و عریان نظامی در عراق است که در دوره بوش پسر استمرار داشت.

معلوم شد چرا با ورود بوش پسر به مراسم تدفین کارتر چند روز پیش از تحلیف ترامپ، ترامپ ترجیح داد نه تنها از جا بلند نشود و احترامی نگذارد که نگاه هم به او نکرد و ترجیح داد با اوبامای دموکرات گپ بزند تا به هم حزبی متوهمش نگاه کند.

شاید پس از فروپاشی شوروی کمتر زمانی آمریکا چنین قدرت خویش را حس کرده بود.

قدرت آمریکا مرهون غفلت رقیب دیرینش هست.