ضمن این که لازم به یاد آوری می‌دانم، پس از دریافت جایزه نوبل صلح مبلغ نقدی آن را که یک میلیون ودویست هزار دلار بود، جز مقدار اندکی که برای تحصیل دخترم در اروپا گذاشتم، همه را به ایران برده و آپارتمانی در یکی از بهترین مناطق تهران خریده و تجهیز کردم و در اختیار «کانون مدافعان حقوق بشر» که خود یکی از موسسین و رئیس ان بودم قرار دادم و بقیه پول را در یکی از بانکهای ایران سپرده گذاشتم و با سود ان ضمن پرداخت هزینه‌های دفتری به برخی از خانواده‌های زندانیان سیاسی که نیازمند یاری بودند کمک می شد. این موضوع آن‌چنان خشم حکومتیان را برانگیخت که علاوه بر مصادره دفتر مذکور تمام دارائی‌های من حتی ارثیه پدری را ضبط کردند و در یک مزایده صوری به نزدیکان خود فروختند. حساب‌های بانکی من و کانون هم از دستبرد حکومت در امان نماند و از طرف مقامات امنیتی توقیف و برداشت شد.

خُنُک آن قماربازی که بباخت آنچه بودش

بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر [1]

اما سوال بزرگ‌تر آن است که چرا چنین افشاگری‌هایی صورت می‌گیرد؟ پاسخ روشن است. یکی از شیوه‌های دستگاه‌های امنیتی مسموم کردن فضای عمومی است. پدر مستبدی را تصور کنید که می‌بیند خانواده دیگر به او اعتماد ندارند. تنها راه برای برقرار ماندن او بر مسند قدرتش، این است که اهل خانه تحت هیچ شرایطی به همدیگر اعتماد نکنند و از یکدیگر بهراسند. حالا حکومتی را تصور کنید که اهل خانه را حتی خانواده خود نیز نمی‌داند. به ایشان به چشم گروگان می‌نگرد و حالا بیش از همیشه مشروعیتش را از دست داده است.

این مدل مسموم‌سازی فضای عمومی،‌ سال‌ها پیش در کشورهای بلوک شرق به خوبی اجرا شد. روشی که در آن امید به تغییر را در مردم می‌کشت؛ چرا که همه همدیگر را به جاسوسی، خیانت و فساد متهم می‌کردند. چه کسی و کدام جریان می‌توانست در این فضا سر بلند کند و داعیه تغییر داشته باشد؟ یکی از نتایج آلودگی فضا، ناامیدی و در قبل آن خودکشی‌های گسترده بود. اعدادی تکان دهنده از ۳۵، ۴۸ تا ۵۰ نفر از هر صدهزارنفر در آلمان شرقی، مجارستان و لیتوانی یک مثال بارز است. این موضوع را با فضای اجتماعی امروز ایران مقایسه کنید.

یکی از دلایل تاکید من بر مسئله «اتحاد و همبستگی» جهت نیل به آزادی، دموکراسی و سرنگونی استبداد حاکم، شکستن این فضای مسموم است. متاسفم که اتاق‌های فکر جمهوری اسلامی از ده‌ها جریان سیاسی اپوزوسیونش قوی‌تر عمل کرده است و توانسته با دمیدن بر آتش اختلافات آن را شعله‌ورتر کند.

در آخر تاکید می‌کنم مهم نیست که نمایندگان سرسپرده وزارت اطلاعات و اطلاعات سپاه پاسداران به چه شیوه علیه من یا دیگران سم‌پاشی می‌کنند. آنچه اهمیت دارد آگاهی مردم نسبت این اصل بدیهی است که برای فروپاشی استبداد و سرنگونی جمهوری اسلامی، جریان‌های مخالف باید در کنار یکدیگر بنشینند، با یکدیگر گفتگو کنند و اعتماد مردم را جلب کنند.

«چه کسی می‌خواهد

من و تو ما نشویم

خانه‌اش ویران باد

من اگر ما نشوم، تنهایم

تو اگر ما نشوی، خویشتنی

از کجا که من و تو

شور یکپارچگی را در شرق

باز برپا نکنیم

از کجا که من و تو

مشت رسوایان را وانکنیم

من اگر برخیزم ، تو اگر برخیزی

همه بر می‌خیزند

من اگر بنشینم، تو اگر بنشینی

چه کسی برخیزد؟

چه کسی با دشمن بستیزد؟

چه کسی پنجه در پنجه‌ی هر دشمن دون آویزد؟»[2]

اردیبهشت ۱۴۰۴