امروز ما شاهد آغاز جنگی رسمی میان جمهوری نکبت اسلامی و اسراییل هستیم. زمینه ی این جنگ به خاطر آرزوی جمهوری نکبت برای محو اسراییل به وجود آمده بود که ۴۶ سال برای تحقق آن با اسراییل به انحا مختلف درگیر بود.

جرقه ی آغاز جنگ رسمی با نزدیک شدن جمهوری نکبت به ساخت بمب اتم زده شد و اسراییل حمله ی گسترده و بسیار حساب شده ای علیه جمهوری نکبت آغاز کرد.

آغاز این جنگ می توانست و می تواند به پیوستن مردمی که سال ها علیه جمهوری نکبت مبارزه کرده اند و خواستار نابودی آن بوده اند منجر شود اما این پیوند تا این لحظه به دلایل مختلف شکل نگرفته است.

یکی از این دلایل،،، تفاوت میان خواستِ ذهنی و مردد «تشکل مردم پراکنده و بی سر» با خواستِ عینی و قطعی «یک کشور منسجم و رهبران آن» است: جنگ با فرمان مثلا نتانیاهو می تواند آغاز شود، اما جنگ میان مردم و جمهوری اسلامی با فرمان مثلا شاهزاده رضا پهلوی نمی تواند آغاز شود به همین دلیل پیوستن مردم به دوست استراتژیک شان یعنی اسراییل تا این لحظه عملی نشده است. مردم منتظر یک جرقه ی داخلی هستند که تاریخ ثابت کرده است بدون آن جامعه وارد میدان نمی شود و ماشین پرقدرت جامعه به حرکت در نمی آید.

اما با آغاز جنگ رسمی، طرف شروع کننده باید به شکل غافلگیرکننده ای، «آتش تهیه» بر سر دشمن بریزد. این آتش تهیه امروز با شدت و دقتی حیرت انگیز طوری که مردم عادی در سمت دشمن کمترین آسیب را ببینند بر جمهوری نکبت ریخته شد و کماکان در حال ریخته شدن است.

در جنگ کلاسیک بعد از ریخته شدن آتش تهیه نوبت به حمله ی سربازان می رسد.

در جنگ اسراییل با جمهوری نکبت اما، به خاطر هم مرز نبودن و فاصله ی میان دو طرف اسراییل، قصد و امکان حمله ی زمینی مثلا برای فتح نقطه ای یا جایی مشخص ندارد. برای او در وهله ی اول نابود کردن مراکز اتمی و از بین بردن سران نظامی رژیم مهم بود که به این هدف رسیده است.

در اینجا نقش مهم مردم ایران آشکار می شود که باید از آتش تهیه اسراییل استفاده کنند، و اگر می خواهند حکومت نکبت را سرنگون کنند به طرف مراکز حساس و کلیدی آن هجوم بیاورند و آن ها را فتح کنند. بدون این هجوم و بدون این حمله،،، آتش تهیه ی اسراییل ابتر و بی نتیجه خواهد ماند.

این توصیف مختصری از اوضاع کنونی ما بود. اگر مردم وارد عمل نشوند جنگ اسراییل با جمهوری نکبت به تنهایی نمی تواند عامل سقوط حکومت و جای گزین شدن آن با حکومتی مردمی شود.

از طرف دیگر مشخص است که جرقه ای که مردم ایران را به حرکت در آورد به صورت تصنعی و شعاری نمی تواند زده شود. زده شدن این جرقه نیاز به تمهیدات و وقوع اتفاقات غیر منتظره ی عمدی یا غیر عمدی دارد که متاسفانه شخصیت های سیاسی مطرح، توان به وجود آوردن آن را ندارند.

شاید این تحلیل کمی در نظر اول ناامید کننده به نظر برسد، اما عین واقعیت است و بیان واقعیت برای یافتن راه حل های واقعی و امکان پذیر ضرورت دارد والّا ما با خوشخیالی و ساده لوحی باید چشم به آسمان بدوزیم شاید گشایشی در کار ما مردم به وجود آید.