هاشم بافقی

در هر نظام سیاسی، حکمرانی مسئولیتی است فراتر از قدرت داشتن. حکومت یعنی نظم دادن به منابع، پیش‌بینی بحران، پاسخ‌گویی به نیازهای مردم، و ساختن آینده.

اما آنچه امروز در ایران رخ می‌دهد، نمونه‌ای بی‌سابقه از حکومت بدون مدیریت است.

برق می‌رود، بدون برنامه‌ جایگزین.

سدها خشک می‌شوند، بدون سیاست روشن برای مدیریت منابع آب.

تورم، رکود، مهاجرت نخبگان، فروپاشی زیرساخت‌ها... و حکومت فقط نظاره‌گر است، یا در بهترین حالت، اطلاعیه‌دهنده.

بر اساس گزارش‌های رسمی و پژوهش‌های مستقل داخلی و بین‌المللی تولید برق ایران به‌شدت وابسته به منابع فرسوده‌ای‌ست که بیش از ۳۰٪ ظرفیت اسمی آن‌ها بلااستفاده مانده است و تا سال ۲۰۳۰، ایران با کاهش ۳۰-۴۰٪ بارندگی و افزایش میانگین دمای سراسری مواجه است، اما هیچ نقشه عملیاتی برای حفاظت منابع آبی در دست نیست.

تاریخ نمونه‌های زیادی از حکومت‌های تماشاچی در دل خود دارد، که پیشبینی را برای ادامه مسیر امروز بسیار راحت میکند! آینده ای تاریک برای ایران مظلوم!

حکومت‌هایی که به جای تدبیر، صرفاً نظارت کرده‌اند، نه‌تنها کارآمد نبوده‌اند بلکه زمینه‌ساز بحران‌های گسترده اجتماعی و سقوط ملی شده‌اند:

شاه سلطان حسین صفوی

آخرین پادشاه صفوی، در حالی که افغان‌ها به اصفهان نزدیک می‌شدند، مشغول دعا و مراسم مذهبی بود. هیچ اقدام نظامی مؤثری نکرد. نتیجه؟ سقوط پایتخت، قتل‌عام مردم، و پایان سلسله صفوی.