شنیدم ز مرغانِ شیرین زبان
که هرگز نبینم ز دشمن زیان
>
کمین کرده ام در مکانی بعید
درونِ کلاسی کنارِ سعید
>
نشیند پرستو سرِ شانه ام
هُمایی بشوید تن و جامه ام
>
گر آزرده گردم ز اهلِ کتاب
نشاطی بگیرم ز تریاکِ ناب
>
چو دارم تردُد به دنیایِ غیب
غیابم نباشد نشانی ز عیب
>
به عصری نشستم سرِ پلکان
میانِ گروهی ز هم پالکان
>
به ناگاه آمد خدا سویِ من
سپس خواست گویم به جایش سخن
>
چو گیرا بگفتم سخن هایِ ناب
به من داد هُدهُد دو سیخِ کباب
>
گریزم از آن پس من از پلکان
که دیگر نخندد به من هر جوان
>
ندارم هراسی من از جنگِ پیش
چو مالم بنفشه به هر جایِ خویش
>
ولاکن بلرزم ز هر اغتشاش
که طوفان بخیزد ز دردِ معاش
>
ز جغدی که چرخد به دور و برم
گمانم که خواند مرا اکبرم
>
به دنبالِ یارم شوم رهسپار
که از باز و شاهین ندارم قرار
>
چو فردا رسم من به دشتِ بهشت
ثمرها بچینم ز هر شخم و ِکشت
>
اسلام شناسی، رضا فرمند
زنی که به گلها آب میداد، گیله مرد
