در مقابل این نمونه‌ها، پرچم شیر و خورشید گاه به‌عنوان نماد اعتراض واقعی نیز ظاهر شده است. سخنان سرهنگ سجاد آزاده، افسر پیشین ارتش و زندانی سیاسی، این تحلیل را پیچیده‌تر می‌کند. او در ویدئوهای منتشرشده با لباس نظامی، با لحنی انتقادی به فساد و ناکارآمدی ساختار نظامی جمهوری اسلامی پرداخت و وفاداری خود را به پرچم شیر و خورشید اعلام کرد. آزاده گفت که این پرچم نماد ایران ملی است و تا آخرین قطره خون در برابر اشغالگران خواهد ایستاد. این موضع‌گیری نشان می‌دهد که پرچم شیر و خورشید می‌تواند نه فقط ابزار رژیم در پروژه‌های امنیتی، بلکه نماد اعتراض واقعی و وفاداری ملی باشد. نمونه‌ی دیگر بهره‌برداری رژیم از نمادهای ملی، دستور خامنه‌ای به یکی از مداحان برای اجرای سرود ای ایران بود. این اقدام نشان داد که حتی سرودهایی که در حافظه‌ی جمعی مردم به‌عنوان نماد ملی و مقاومت فرهنگی شناخته می‌شوند، می‌توانند در چارچوب تبلیغات حکومتی بازتولید شوند. چنین استفاده‌ای از نمادهای ملی، مرز میان اعتراض واقعی و مهندسی حکومتی را پیچیده‌تر می‌کند.

در کنار این‌ها، حملات امنیتی و تبلیغاتی نیز همین الگو را دنبال کرده‌اند: حمله‌ی به اصطلاح داعش به مجلس و قبر خمینی در سال ۱۳۹۶، حمله به شاهچراغ در سال ۱۴۰۱، و بمب‌گذاری حرم امام رضا در سال ۱۳۷۳ که در روز عاشورا رخ داد و ده‌ها کشته و زخمی برجای گذاشت. این رخدادها نمونه‌های کلاسیک از بحران‌های کنترل‌شده هستند؛ بحران‌هایی که یا به مخالفان نسبت داده می‌شوند یا به‌عنوان تهدید خارجی معرفی می‌گردند تا مشروعیت سرکوب داخلی و تثبیت قدرت رژیم را فراهم کنند. همزمان، رژیم با سانسور خبر کشف اجساد در کرج نیز نشان داد چگونه روایت را کنترل می‌کند: از یک سو با ایجاد موضوعات جایگزین برای پر کردن فضای رسانه‌ای، و از سوی دیگر با خاموش کردن روایت‌های مستقل درباره‌ی فجایع انسانی. در نتیجه، افکار عمومی به‌جای تمرکز بر ناکارآمدی‌ها و بحران‌های واقعی، درگیر نمادها و دوگانه‌های ساختگی می‌شود.

این الگو فقط مختص ایران نیست. در بسیاری از رژیم‌های اقتدارگرا دیده‌ایم که در لحظات بحران، به نمادهای ملی یا عملیات‌های جعلی پناه برده‌اند: حادثه‌ی گلایویتس در آلمان نازی (۱۹۳۹) به‌عنوان عملیات جعلی طراحی شد تا حمله به لهستان توجیه شود؛ آتش‌سوزی رایشتاگ (۱۹۳۳) که نازی‌ها آن را به کمونیست‌ها نسبت دادند و از آن برای سرکوب مخالفان استفاده کردند؛ خلیج تونکین در ویتنام (۱۹۶۴) که دولت آمریکا مدعی شد کشتی‌های ویتنام شمالی به ناوهای آمریکایی حمله کرده‌اند، حادثه‌ای که بعدها مشکوک بودن آن آشکار شد و بهانه‌ی آغاز جنگ ویتنام شد؛ و عملیات لاوون در اسرائیل (۱۹۵۴) که طی آن عوامل اسرائیلی در مصر بمب‌گذاری کردند و تلاش کردند آن را به گروه‌های مصری نسبت دهند تا روابط مصر با آمریکا و بریتانیا تخریب شود.

در جمع‌بندی باید گفت تحلیل جامع درباره‌ی پرچم شیر و خورشید و دیگر نمادهای ملی هر دو وجه را در نظر می‌گیرد: از یک سو، استفاده‌ی رژیم از این نمادها در پروژه‌های امنیتی برای مهندسی اپوزیسیون و بازسازی مشروعیت؛ و از سوی دیگر، وفاداری‌های فردی و اجتماعی که از دل اعتراضات واقعی برمی‌خیزند. افزون بر این، باید توجه داشت که برجسته‌سازی نمادها و سانسور بحران‌ها همزمان عمل می‌کنند: رژیم با چنگ زدن به نمادهای ملی و پنهان کردن فجایع انسانی، افکار عمومی را مدیریت می‌کند. این دوگانگی نشان می‌دهد که واقعیت سیاسی ایران چندلایه است و هیچ نمادی یا روایتی را نمی‌توان صرفاً به یک معنا فروکاست.