«نشت» به لایه‌ی سوم (پارادایمیک)، در «نقطه‌ی» دارای «کمترین مقاومت ایدئولوژیک» رخ می‌دهد: «ارتش».
سیستم حاکم، بر یک «دوگانگی کنترل‌شده» در «هسته‌ی سخت» (Hard Core) نیروهای مسلح خود استوار است:

سپاه (هسته‌ی ایدئولوژیک-امنیتی):
هویت کادر: «کادر» حرفه‌ای سپاه، یک «بدنه‌ی» ذینفع «اقتصادی» و «ایدئولوژیک» است. «هویت» آن، نه «ملی»، که «انقلابی» تعریف شده است.
مأموریت: حفاظت از «انقلاب» و «سیستم» (چه در داخل و چه در خارج از مرزها).
تحلیل: این نهاد، یک «دیوار آتش» قدرتمند عقیدتی و مالی دارد. «وفاداری» ساختار فرماندهی آن، توسط «ایدئولوژی» و «منافع» مستقیم در بقای سیستم، «تضمین» شده است.

و ارتش (هسته‌ی ملی-حرفه‌ای):
هویت کادر: «کادر» حرفه‌ای ارتش (افسران)، بر اساس یک سنت «ملی» و «حرفه‌ای» تعریف شده است، نه «ایدئولوژیک».
مأموریت: حفاظت از «مرزها» و «تمامیت ارضی» (مفاهیم «ملی»، نه «انقلابی»).
تحلیل: این نهاد، فاقد آن «دیوار آتش» ضخیم ایدئولوژیک-اقتصادی سپاه است. «هسته‌ی سخت» آن (افسران حرفه‌ای) به «مفهوم ملت» و «تمامیت ارضی» نزدیک‌ترند تا به «مفهوم انقلاب».

«شکاف» و «همدردی پارادایمیک» (همسویی با نمادهای ملی) در «کادر» ارتش «محتمل‌تر» است، زیرا «هسته‌ی سخت» آن، بر «ملیت» و «حرفه‌ای‌گری» استوار است، نه بر «ایدئولوژی» و «منافع» اقتصادی گره‌خورده به «سیستم». «شکاف» در سپاه، «خیانت» ایدئولوژیک است. اما «شکاف» در ارتش، «هم‌دردی» ملی است. ارتش، «آینه‌ی» مردم است. کنش سرهنگی که مردم را فرا می‌خواند، «اولین گلوله‌ی» شلیک‌شده در «نبرد وفاداری» بدنه‌ی سخت است؛ تلاشی برای «جلب» بدنه‌ی ملی (ارتش) به سمت «مردم ۹۲ درصدی».



تحلیل «اعتبار» ضد-روایت (دام یا فروپاشی؟)

اما یک «ضد-روایت» (Counter-Narrative) وجود دارد: «چه می‌شد اگر» این شکاف، نه «واقعی»، که «مهندسی‌شده» و یک «دام» (False Flag) اطلاعاتی باشد؟
در این سناریو، سیستم حاکم، با «قربانی کردن» چند افسر (چه واقعی چه جعلی)، یک «تله‌ی» پیچیده برای «شناسایی» مخالفان داخلی ارتش و «فریب» اپوزیسیون خارجی طراحی کرده است.

«اعتبار» این ضد-روایت چقدر است؟
بر مبنای «معماری بحران»، «ضد-روایت دام»، ما را با یک «تناقض منطقی» حل‌نشدنی مواجه می‌کند:

ما باید «بپذیریم» که سیستم حاکم، «همزمان»، آنقدر «باهوش» (Super-Intelligent) است که بتواند چنین «دام» اطلاعاتی پیچیده‌ی نظامی (کنش افسران در لایه‌ی ۳) را طراحی کند، و «همزمان»، آنقدر «احمق» (Incompetent) بوده که «سوپاپ اطمینان» سیاسی حیاتی خود (پزشکیان در لایه‌ی ۲) را «پیش از موعد» بسوزاند و خود را «برهنه» کند.

این «تناقض»، «اعتبار» ضد-روایت «دام» را «فرومی‌پاشاند».
یک سیستم، نمی‌تواند «همزمان» یک «نابغه» در ضد-اطلاعات و یک «ابله» در مدیریت سیاسی پایه باشد. «سناریوی دام» یک «فانتزی» پارانوئید است. «سناریوی فروپاشی» کنترل، «واقعیت» میدانی است. «شکست» فاجعه‌بار و «واقعی» در «لایه‌ی ۲» (سیاست)، منجر به «نشت» «واقعی» به «لایه‌ی ۳» (پارادایمیک) شده است. آنچه قطعی است، این است: «دولت پزشکیان» (اسب تروا) آخرین «امید» به تغییر درونی را «سوزاند». اکنون، صحنه از هر «میانجی» سیاسی پاکسازی شده و ما وارد «پرده‌ی نهایی» این نبرد شده‌ایم: تقابل عریان «سیستم» با «ضد-سیستم».


سروش سرخوش
تحلیلگر استراتژیک و روانکاو فرهنگی



لطفا جهت ارتباط با نگارنده و مطالعه سایر نوشته هایش به آدرس https://x.com/sarkhosh1341 مراجعه فرمایید. خواندن مجموعه ی آثار در کنار هم، به درک بیشتر و بهتر خوانندگان محترم کمک می کند.