گذشته بهترين معلم است، ترانه جوانبخت

www.javanbakht.net

چند روز پيش در مطلبی با عنوان «آرزوهايتان را عوض کنيد... نامه سرگشاده به آقای احمدی نژاد» نوشتم که : «واقعيت تلخی ست که صدام حسين با تهديدهای آقای خمينی جنگ با ايران را شروع کرد و اگر حملات تروريستی ضد رژيم بعث انجام نمی شد او بهانه ای برای حمله به ايران نداشت».
Olivier Hubac و Camille Renou در صفحه ۳۵ از کتابشان با عنوان Irak, une guerre mondiale; 1980 à nos jour نوشته اند: «(آقای) خمينی در ژوئن ۱۹۷۹ در ملاء عام مردم عراق را به برانداختن رژيم لائيک بعث – يعنی کفار- برانگيخت. زمينه برای طغيان در عراق مساعد است. شيعيان که حدود ۶۰ درصد از جمعيت عراق را تشکيل می دهند تبعيض اقليت سنی که بر آنها دوره طولانی حکومت می کنند را برنمی تابند. تحريک شده توسط حکومت انقلابی تهران آنها اميد ادامه دادن سرمشق ايرانی برای قيام عليه ظالمان را دارند.» Olivier Hubac و Camille Renou در صفحه ۳۶ از کتاب نوشته اند: «چند ماه بعد تخلف تهران شدت می گيرد. ايران به حمايت از کردهای عراق که در سال ۱۹۷۵ متوقف شده به جنبش نامشروع شيعيان کمک می کند و حمايت تروريستی ضد رژيم بعث را آغاز می کند.»
و در ادامه اين مطلب در صفحه ۳۶ کتاب می خوانيم: «در ۸ مارس ۱۹۸۰ ايران برگشت سفير خود از عراق را اعلام می کند و همه ديپلمات هايش را فرامی خواند. بحران در ۱ آوريل ۱۹۸۰ وقتی طارق عزيز نخست وزير عراق به فاصله کمی از حمله ای با هدف گيری در يک سخنرانی عمومی در بغداد جان به در می برد. دو هفته بعد وزير اطلاعات لطيف الجاسم نيز از حمله مشابهی جان به در می برد. فقط در آوريل بيش از بيست افسر عراقی در يک بمب گذاری توسط حزب شيعيان کشته می شوند. در ماه می نبرد بين دو کشور با مواجهه در مرزها شدت می گيرد که در اوت به جنگ واقعی تبديل می شود.»
چند پرسش را می توان مطرح کرد:
۱. Olivier Hubac و Camille Renou در اين کتاب تا چه حد واقعيت را منعکس کرده اند؟
۲. آيا اين امکان وجود دارد که اين دو نويسنده توسط دولت های غربی برای نوشتن اين کتاب اجير شده باشند؟
۳. آيا آقای خمينی در ژوئن ۱۹۷۹ در ملاء عام از برانداختن رژيم بعث عراق گفت يا نه؟
۴. صحت و سقم حملات تروريستی و ارتباط آن با دولت ايران را چطور می توان ارزيابی کرد؟
۵. آيا احتمال دچار وهم بودن صدام مسئله دفاع از حکومتش را با آغاز کردن جنگ با ايران توجيه می کند؟
فرض کنيم هدف Olivier Hubac و Camille Renou از نوشتن اين کتاب جمع آوری مشتی دروغ بوده. لازم است خوانندگان اين کتاب حتی اگر فرض را بر دروغ بودن محتوای آن بگذارند درباره صحت و سقم آن تحقيق کنند. بعضی از ايرانی ها کتابی که غربی ها بنويسند را منبع دروغ می دانند و به همين دليل من معتقدم بايد هميشه در اين جور زمينه ها تحقيق کرد اما پرسشی که پيش می آيد اين است که ما ايرانی ها تا چه حد درباره خودمان واقع بين هستيم. تاريخ کشورمان نشان داده که ما با بيشتر ملت های دنيا در جنگ و ستيز بوده ايم. حال اگر شروع کننده اين جنگ ها نبوده ايم تبليغ کننده اش بوده ايم. اگر چنين نبود شاهنامه فردوسی که کتابی حاوی توصيف هايی از زورمندی جنگاوران ايرانی است با آميختن عرق ملی ما ايرانيان و علاقمندی مان به شعر ماندگار نمی شد و در اين صورت فردوسی با نوشتن اين کتاب به عنوان شاعر ملی ايران لقب نمی گرفت.
دولت ايران خودش را از آشوب های اخير عراق جدا دانسته و صريحا اعلام کرده که دخالتی در امور عراق ندارد. اگر دولت ايران در حملات تروريستی ماه های مارس و آوريل ۱۹۸۰ شرکت نداشته و بهانه صدام حسين برای حمله به ايران صرفا از توهم خودش بوده سخنرانی آقای خمينی در ژوئن ۱۹۷۹ يعنی ۹ ماه قبل از آن حوادث جای تامل دارد.
در اين باره که عراق آغازگر جنگ با ايران بود شکی نيست. Olivier Hubac و Camille Renou در کتاب خود از علل شروع جنگ ايران و عراق نوشته اند. خودخواهی صدام باعث کشته و مجروح شدن بيش از يک مليون انسان طی جنگی که آغاز کرد شد.

معتقدم می شود از گذشته عبرت گرفت و آن را تکرار نکرد. وقتی آقای احمدی نژاد می بيند که با گفتن يک جمله آن هم در شديدترين لحن دولت اسراييل و آمريکا و چند کشور اروپايی را تحريک می کند و بلافاصله چند رييس جمهور حرف از جنگ با ايران می زنند به عنوان رييس جمهور ايران و کسی که سرنوشت بيش از هفتاد مليون ايرانی را به عهده گرفته جا دارد در اين مورد تامل کند.
هر زنی ترجيح می دهد فرزندانی سالم و موفق تحويل اجتماع دهد و اگر جنگ ايران و عراق اتفاق نمی افتاد زنانی که فرزندانشان را در جنگ از دست دادند به عنوان مادرانی که سال ها خون دل خوردند تا فرزندانشان را بزرگ کردند تمايل قلبی شان به از دست دادن آنها نبود و هيچ زنی از ايران تمايل به ديدن جنگی ديگر ندارد.
گذشته بهترين معلم است. معتقدم هميشه بهتر است مروری بر گذشته مان داشته باشيم و اگر دوره تلخی را در کشورمان گذرانده ايم به علل آن فکر کنيم تا دوباره آن را تکرار نکنيم. اين بهترين راه برای داشتن آينده ای همراه با آرامش و پيشرفت است. چه بهتر که به جای صرف انرژی در راه هايی که جز سرنوشتی مصيبت بار نصيب کشورمان نمی کند به راه هايی که دولتمردان ما در گذشته رفته اند بينديشيم و ببينيم چه چيزی نصيبمان شده. بيش از يک مليون کشته و مجروح از جنگ ايران و عراق نصيب دو کشور شد و شرکت های فروش اسلحه در غرب در اين ميان سود فراوان بردند. چنين سرنوشتی را دوباره برای کشورمان رقم نزنيم. اگر آينده نامعلوم است گذشته که در دستمان است. آينده ای شبيه به گذشته مان تکرار نکنيم.

منبع:
Olivier Hubac et Camille Renou, Irak, une guerre mondiale; 1980 à nos jours, Edition Martinière, 2006, Paris