پس از سی سال، احمد وحدت خواه

بطور طبيعی، و بايد گفت شايد متاسفانه، هر خواننده ايرانی با ديدن تيتر اين مقاله گمان خواهد برد، آن گونه که اين روزها به هر سو که می نگريم صحبت از آن است، هدف از نگارش اين مقاله نيز بازبينی سی سال «گذشته» تاريخ ميهن ما پس از وقوع «انقلاب اسلامی» می باشد. نه

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

بطور طبيعی، و بايد گفت شايد متاسفانه، هر خواننده ايرانی با ديدن تيتر اين مقاله گمان خواهد برد، آن گونه که اين روزها به هر سو که می نگريم صحبت از آن است، هدف از نگارش اين مقاله نيز بازبينی سی سال «گذشته» تاريخ ميهن ما پس از وقوع «انقلاب اسلامی» می باشد. نه. اين همان اشتباه مکرر و دردآوری است که امروز ايران و ايرانی را در چنبره ای از نااميدی و غصه، احساس بازندگی و دلتنگی برای روزگار از دست رفته گذشته و جانشينی آن با تاريک ترين برهه تاريخ معاصر کشورمان، در ميان خود گرفته است.

اگرچه اين سی سال «گذشته» نبايد فراموش شود، که با توجه به عمق زخمهای عميق آن بر پيکر همه ايرانيان تا نسلها نيز فراموش ناشدنی است، اما ماندن در گذشته و خواندن مرثيه و روضه در ستايش و نفرين آن، جز به استمرار آن نمی انجامد و بالعکس، دوری جستن هرچه بيشتر از آن گام نهادن به سوی آينده ای بهتر برای فرزندان فرداهای ايران خواهد بود.

در جهانی که روزها به سرعت لحظه ها و ماه ها به کوتاهی ساعات و سالها به شدت روزها سپری می شود، غفلت از ريختن طرحی بنيادين برای خوشبختی ملت ايران در سالهای پيش رو جز با نکوهش يکايک ما از سوی نسل های آينده روبرو نخواهد شد. و اين با انتظار برای ظهور دست غيب، آنطور که از سوی حاکمان کنونی ترويج می شود و به اميد واهی همياری واشنگتن و لندن نشستن از سوی سيل عظيم ناراضيان داخلی و ما تبعيديان، ميسر نمی شود.

در عصری که مرزها مفهوم امروز خود را از دست داده اند و اتحاد های اقتصادی-سياسی قاره ای جای رقابت های ميان کشوری را گرفته اند، در دورانی که مسافرت های فضايی و زندگی در ايستگاه های خارج از جو کره زمين امری عادی گشته است، در روزگاری که مهندسی ژنتيک برروی نوزادان پرورده در آزمايشگاه بيماريهای مرگ آور را از بدن انسان پيش از تولد خارج می سازد، تصور اشتباهی نيست که جهان ما در سی سال پس از امروز از نوع خانه ای ديگر است.

پروفسور استيفن هاکينز، رياضی دان نابغه ای که او را انيشتن عصر حاضر می خوانند در تعريف تحولات آتی جهان می گويد پس از ميليونها سال، انسان در تکامل جسمی و انديشه خود در نبرد با طبيعت امروز به جايی رسيده است که در پرتو دستاوردهای علمی و صنعتی از اين پس نحوه و شکل تکامل و سرنوشت خود را به ميل و تصميم خودش شکل می دهد، و اين جز با زندگی در جوامع آزاد و مبتنی بر قانون و تعقل امکان پذير نيست.

اما سهم ما ايرانيان از اين تکامل و خوشبختی چه خواهد بود؟

سی سال ديگر که دکل چاه های خشک شده نفت ما چون سرستونهای تخت جمشيد تنها يادگاری دور از تاريخ ميهن ما خواهد بود ما در ميان کشورهای توسعه يافته و مردمانی با تامين اقتصادی و اجتماعی که از شام تا بام در فکر داشتن لقمه نانی برای ادامه حيات نيستند، ما کجا ايستاده ايم؟

سی سال ديگر که اينترنت همه ارکان ارتباطاتی و آموزشی و همگرايی مردم جهان را در زير پوشش ديجيتالی خود گرفته است ما با اين فيلترگذاريها و سرکوب های سياسی و اختناق ها کجا ايستاده ايم؟

سی سال ديگر که حکومت قانون و دموکراسی حتی کوره دهاتهای ملاوی را هم درنورديده است ما با حکومت ولايت مطلقه فقيه به کجا رسيده ايم؟

به عبارت ديگر، امروز نگاه بر خود در آيينه واقعيات و شناختن هرچه بيشتر «که هستيم و کجا ايستاده ايم»، و برنامه ريزی و آمادگی برای رفتن به سوی «سی سال آينده»، که قطعا خواهد آمد، تنها راه دستيابی ايرانيان به سعادت ملی، آزادی و پيشرفت می باشد.

روزگاری نه چندان دور، عليرغم همه ناهنجاريهای ناشی از محدوديت های سياسی، جامعه ايرانی گام به سوی آينده می نهاد و به قول دکتر اکبر اعتماد نخستين رئيس سازمان انرژی اتمی ايران، سرعت پيشرفت های علمی و صنعتی و گسترش آموزش و پرورش همگانی به حدی بود که هيچکس جرئت حتی انديشيدن به گذشته نزديک را هم نداشت و جز آينده به افقی ديگر خيره نبود.

اما با حکومتی که امروز رای آورترين کانديد انتخابات رياست جمهوری آينده آن اعتراف می کند که حتی در صورت پيروزی بهترين کاری که می تواند در پايان ۴ سال ديگر انجام دهد بازگرداندن اوضاع اقتصادی-اجتماعی کشور به ۴ سال پيش از امروز است آيا اميد به داشتن ميهنی آباد با مردمانی آزاد در سی سال ديگر جز سرابی دوباره نخواهد بود؟

سی سال ديگر به تلخکامی و عقب ماندگی خود نيافزايم. اين که ديگر دست خودمان است.

احمد وحدت خواه