گفتوگو نباشد، یا خشونت جای آن میآید یا فریبکاری، مصطفی ملکیانما فقط با گفتوگو میتوانیم از خشونت و فریبکاری رهایی پیدا کنیم. در جامعه هر مسالهای از سه راه رفع میشود، یکی گفتوگوست، یکی خشونت و دیگر فریبکاری. اگر در جامعه گفتوگو تعطیل شود دو رقیبی که جای آن را میگیرند، خشونت و فریبکاری هستند ... [ادامه مطلب]
در همين زمينه
5 بهمن» "دير" حسين موسوی، احمد وحدت خواه8 آذر» از آن سپاه تا این سپاه، احمد وحدت خواه 4 آذر» آمریکا و جهان در ۲۰۲۵، احمد وحدت خواه
بخوانید!
9 بهمن » جزییات بیشتری از جلسه شورایعالی امنیت ملی برای بررسی دلایل درگذشت آیتالله هاشمی
9 بهمن » چه کسی دستور پلمپ دفاتر مشاوران آیتالله هاشمی رفسنجانی را صادر کرد؟
پرخواننده ترین ها
» دلیل کینه جویی های رهبری نسبت به خاتمی چیست؟
» 'دارندگان گرین کارت هم مشمول ممنوعیت سفر به آمریکا میشوند' » فرهادی بزودی تصمیماش را برای حضور در مراسم اسکار اعلام میکند » گیتار و آواز گلشیفته فراهانی همراه با رقص بهروز وثوقی » چگونگی انفجار ساختمان پلاسکو را بهتر بشناسیم » گزارشهایی از "دیپورت" مسافران ایرانی در فرودگاههای آمریکا پس از دستور ترامپ » مشاور رفسنجانی: عکس هاشمی را دستکاری کردهاند » تصویری: مانکن های پلاسکو! » تصویری: سرمای 35 درجه زیر صفر در مسکو! پس از سی سال، احمد وحدت خواهبطور طبيعی، و بايد گفت شايد متاسفانه، هر خواننده ايرانی با ديدن تيتر اين مقاله گمان خواهد برد، آن گونه که اين روزها به هر سو که می نگريم صحبت از آن است، هدف از نگارش اين مقاله نيز بازبينی سی سال «گذشته» تاريخ ميهن ما پس از وقوع «انقلاب اسلامی» می باشد. نه
بطور طبيعی، و بايد گفت شايد متاسفانه، هر خواننده ايرانی با ديدن تيتر اين مقاله گمان خواهد برد، آن گونه که اين روزها به هر سو که می نگريم صحبت از آن است، هدف از نگارش اين مقاله نيز بازبينی سی سال «گذشته» تاريخ ميهن ما پس از وقوع «انقلاب اسلامی» می باشد. نه. اين همان اشتباه مکرر و دردآوری است که امروز ايران و ايرانی را در چنبره ای از نااميدی و غصه، احساس بازندگی و دلتنگی برای روزگار از دست رفته گذشته و جانشينی آن با تاريک ترين برهه تاريخ معاصر کشورمان، در ميان خود گرفته است. اگرچه اين سی سال «گذشته» نبايد فراموش شود، که با توجه به عمق زخمهای عميق آن بر پيکر همه ايرانيان تا نسلها نيز فراموش ناشدنی است، اما ماندن در گذشته و خواندن مرثيه و روضه در ستايش و نفرين آن، جز به استمرار آن نمی انجامد و بالعکس، دوری جستن هرچه بيشتر از آن گام نهادن به سوی آينده ای بهتر برای فرزندان فرداهای ايران خواهد بود. در جهانی که روزها به سرعت لحظه ها و ماه ها به کوتاهی ساعات و سالها به شدت روزها سپری می شود، غفلت از ريختن طرحی بنيادين برای خوشبختی ملت ايران در سالهای پيش رو جز با نکوهش يکايک ما از سوی نسل های آينده روبرو نخواهد شد. و اين با انتظار برای ظهور دست غيب، آنطور که از سوی حاکمان کنونی ترويج می شود و به اميد واهی همياری واشنگتن و لندن نشستن از سوی سيل عظيم ناراضيان داخلی و ما تبعيديان، ميسر نمی شود. در عصری که مرزها مفهوم امروز خود را از دست داده اند و اتحاد های اقتصادی-سياسی قاره ای جای رقابت های ميان کشوری را گرفته اند، در دورانی که مسافرت های فضايی و زندگی در ايستگاه های خارج از جو کره زمين امری عادی گشته است، در روزگاری که مهندسی ژنتيک برروی نوزادان پرورده در آزمايشگاه بيماريهای مرگ آور را از بدن انسان پيش از تولد خارج می سازد، تصور اشتباهی نيست که جهان ما در سی سال پس از امروز از نوع خانه ای ديگر است. پروفسور استيفن هاکينز، رياضی دان نابغه ای که او را انيشتن عصر حاضر می خوانند در تعريف تحولات آتی جهان می گويد پس از ميليونها سال، انسان در تکامل جسمی و انديشه خود در نبرد با طبيعت امروز به جايی رسيده است که در پرتو دستاوردهای علمی و صنعتی از اين پس نحوه و شکل تکامل و سرنوشت خود را به ميل و تصميم خودش شکل می دهد، و اين جز با زندگی در جوامع آزاد و مبتنی بر قانون و تعقل امکان پذير نيست. اما سهم ما ايرانيان از اين تکامل و خوشبختی چه خواهد بود؟ سی سال ديگر که دکل چاه های خشک شده نفت ما چون سرستونهای تخت جمشيد تنها يادگاری دور از تاريخ ميهن ما خواهد بود ما در ميان کشورهای توسعه يافته و مردمانی با تامين اقتصادی و اجتماعی که از شام تا بام در فکر داشتن لقمه نانی برای ادامه حيات نيستند، ما کجا ايستاده ايم؟ سی سال ديگر که اينترنت همه ارکان ارتباطاتی و آموزشی و همگرايی مردم جهان را در زير پوشش ديجيتالی خود گرفته است ما با اين فيلترگذاريها و سرکوب های سياسی و اختناق ها کجا ايستاده ايم؟ سی سال ديگر که حکومت قانون و دموکراسی حتی کوره دهاتهای ملاوی را هم درنورديده است ما با حکومت ولايت مطلقه فقيه به کجا رسيده ايم؟ به عبارت ديگر، امروز نگاه بر خود در آيينه واقعيات و شناختن هرچه بيشتر «که هستيم و کجا ايستاده ايم»، و برنامه ريزی و آمادگی برای رفتن به سوی «سی سال آينده»، که قطعا خواهد آمد، تنها راه دستيابی ايرانيان به سعادت ملی، آزادی و پيشرفت می باشد. روزگاری نه چندان دور، عليرغم همه ناهنجاريهای ناشی از محدوديت های سياسی، جامعه ايرانی گام به سوی آينده می نهاد و به قول دکتر اکبر اعتماد نخستين رئيس سازمان انرژی اتمی ايران، سرعت پيشرفت های علمی و صنعتی و گسترش آموزش و پرورش همگانی به حدی بود که هيچکس جرئت حتی انديشيدن به گذشته نزديک را هم نداشت و جز آينده به افقی ديگر خيره نبود. احمد وحدت خواه Copyright: gooya.com 2016
|