ما خارج کشوری ها، وقايع ايران و افکار عمومی جهانی، چند پيشنهاد در زمينه نقش ايرانيان خارج از کشور در تحولات ايران، مژگان کاهن

چند پيشنهاد در زمينه نقش ما ايرانی های خارج از کشور
برای تاثير گذاری در افکار عمومی جهانی در مورد وقايع ايران

من فکر می کنم يکی از نقش های اصلی ما ايرانيان خارج از کشور برای ياری رساندن به هموطنانمان که در ايران برای احقاق حقوقشان تلاش می کنند، زنده نگهداشتن اذهان مردم کشورهايی که در آنها زندگی می کنيم، در زمينه ی مسائل ايران است. بی ترديد يکی از ابعاد اين مسئله ياری به اطلاع رسانی بهتر است ولی بعد ديگری که من بيشتر می خواستم بر آن صحه بگذارم جنبه ی بيدار کردن و جهت دادن وجدان انسانی اين ملت ها در قبال وقايع ايران و نيز خطراتی که در اينده می تواند در انتظار ملت ما و نيز زندانيان سياسی باشد. خوشبختانه تصاويری که از ايران در طی اين مدت در رسانه های جهانی انعکاس پيدا کرده اند به ميزان زيادی اين وجدان های انسانی را بيدار کرده اند.

نقش ما بايد در حقيقت حفظ اين بيداری باشد. زيرا با گذشت روزها بيم آن می رود که فجايعی که نگاه جهانيان شاهدش بوده اند، به دست فراموشی سپرده شوند. حساس نگه داشتن افکار عمومی جهانی يکی از عوامل مهمی است که به گمان من می تواند در تحولات وقايعی که در ايران می گذرد و نيز در سياستی که دولت ها در قبال ايران پيش می گيرند تاثير حياتی داشته باشد. چرا که همانطور که آگاهيد خصوصا در کشورهايی که ما زندگی می کنيم افکار عمومی در جهت گيری های سياستمداران و دست اندرکاران دولتی از اهميتی عمده برخوردار است.
ما به طرق مختلف می توانيم در بيدارنگهداشتن اين وجدان های انسانی موثر باشيم:

بعنوان نمونه يکی از اين راه ها کسب اجازه از مقامات مسئول برای نسب وسيع آفيش هايی بزرگ در سطح شهر، در متروها و محل های رفت و آمد عمومی می باشد. نکته ای که خيلی مهم است تهيه آفيش های مناسب است. يعنی در نظر گرفتن اينکه مخاطب اين آفيش ها کيستند. به عبارتی بايد به گونه ای طرح ريزی شوند که احساسات انسانی افراد مخاطب را برانگيزند. در اين راستا توجه وبه ميزانی شناخت به فرهنگ افراد مخاطب از اهميت بسزايی برخوردار است. مثلا استفاده از شعار "رای من کجاست؟" شايد برای اروپايی ها حس زيادی را بيدار نکند.

اگر بتوانيم از افرادی متخصص در اين زمينه کمک بگيريم می توانيم موثر تر باشيم. منظورم از افراد متخصص نه تنها گرافيست ها بلکه افرادی است که از بعد روانشناختی و جامعه شناختی می توانند در طرح ريزی تصاوير و پيامهای موثر و مناسب با ويژه گی ها و حساسيت های فرهنگی هر ملت ما را ياری کنند. در اين راستا توجه به مسئله "همانند سازی" اهميت فراوان دارد. به اين مفهوم که ما انسان ها زمانی که بتوانيم خود را در تصاوير و پيام ها باز يابيم بيشتر تاثير می پذيريم. مخاطبين ما بايد قادر شوند در ذهنشان خود را جايگزين مردمی که حوادث ايران را زندگی می کنند نمايند. اين تجربه ی درونی همانگونه که روانشناسان اجتماعی به ما می گويند باعث می شود افراد جهت گيری هايشان عميق تر و پردوام تر باشد.

راز موفقيت کتاب و فيلم پرسپوليس مرجان ستراپی نيز در اين نهفته است. اين اثر نه تنها از قالبی استفاده کرده است که در کشورهای اروپايی آمريکايی و آسيای ميانی طرفدار زياد دارد (داستان مصور – کميک استريپ) بلکه شخص غير ايرانی می تواند خود را در شخصيت های قهرمان های داستان بازيابد و باعث می شود حوادثی که دنبال می کند برای او نه فقط وقايع انتزاعی در کشوری دور و مردمی که هيچ ربطی به او ندارند اتفاق می افتند باشد، بلکه چنان با آن مانوس می شود که آن را در جای جای وجودش زندگی می کند. به عبارتی فرد وقايع رانه به عنوان پديده ای دور و "خارج از من" بلکه تجربه ای که می تواند و می توانست برای او و اطرافيانش اتفاق بيافتد حس خواهد کرد. فاصله ی جغرافيايی برايش محو می شود و واقعيتی که هموطنان ما زندگی می کنند را در درون اش به گونه ای نزديک تر لمس می کند. پيام و تصوير مناسب، هر چند کوتاه، می تواند از مقاله ای چند صفحه ای در روزنامه های معتبر تاثير بيشتری داشته باشد.

ابزار ايده آل ديگری که شايد دستيابی به آن خيلی آسان نباشد شبکه های تلويزيونی و راديويی است. (منظور راديو تلويزيون های غير ايرانی است) ما اگر بتوانيم کليپ يا پيامی تصويری کوتاه را روزانه در بين برنامه های اين رسانه ها به نمايش در بياوريم، يکی از بزرگ ترين قدم ها را برای حساس نگه داشتن افکار عمومی برداشته ايم. البته مهم است اين پيام ها خصوصياتی که در بالا ذکر کردم را دارا باشند. پر واضح است که بايد امکان انجام اين کار در کشورهای گونگون بررسی شود. زيرا بسياری از راديو تلويزيون های دولتی از پخش آگهی هايی که در آن سياست يک کشور زيرسوال برده شود امتناع می ورزند. ولی بايد گفت خوشبختانه تعداد بی شماری از رسانه ها غير دولتی هستند. مشکل مهم ديگر هزينه های بالای اين اقدامات است که می توان تلاش کرد که اسپانسرهايی که حاضر باشند در پرداخت اين هزينه ها ما را ياری دهند، پيدا کرد. در اين جا نبايد اينترنت را که رسانه ی بسيار مهمی است فراموش کرد و به جا دادن پيام ها، تصويرها و فيلم های مناسب در سايت های بزرگ و مهم ادامه داد.

از امکانات ديگر برای تاثير گذاری در افکار عمومی در ارتباط قرار گرفتن با اشخاص سرشناس و تقاضای ياری از آن هاست. در اين جا منظورم نه تنها سياستمداران و سياستگذاران بلکه نويسندگان، هنرمندان و ساير اشخاص مطرح در اين جوامع هستند.

برای نمونه می توانيم از خواننده های سرشناس کشورهايی که در آن زندگی می کنيم تقاضا کنيم در مقابل مسائل ايران بی تفاوت نباشند و به هر گونه که می توانند در برنامه های عمومی شان حوادثی که در ايران می گذرد را يادآور شوند . ما می توانيم کنسرت هايی که در حمايت از مردم ايران و نيز زندانيان سياسی برپا کنيم و از آن ها بخواهيم در اين گونه کنسرت ها شرکت کنند. همانطور که می دانيد بسياری از اين هنرمندان و خوانندگان و موسيقی دانان در امور خيره به شکلی مشارکت دارند و بسياری از آن ها در کنسرت هايی که هدف های بشردوستانه دارند با کمال ميل برنامه اجرا می کنند.

در انتها ذکر اين نکته لازم است که هدفم تنها نمونه هايی از عرصه هايی است که می توانيم در آن ها عمل کنيم زيرا همان گونه که مشاهده می کنيد در حال حاضر افکار عمومی اين جوامع که ما در آن ها زندگی می کنيم زمينه ی اين را دارند که بتوانيم امکاناتی برای طرح ريزی اکسيون های بزرگ را فراهم کنيم. در اين راستا بايد حتما پيوند خود را با سازمان های حقوق بشری حفظ کنيم و از نظرات و امکانات آن ها بهره مند شويم. اميدوارم دوستانی که بيش از من در اين زمينه ها آگاهی و يا امکانات آن را دارند، ما را از نظرات خود بی بهره نگذارند.

با تشکر
مژگان کاهن