بيائيد دست در دست، و صدا در صدای هم بياندازيم، رضا علامه زاده

ديروز را بايد نقطه عطفی در جنبش آزادی طلبانه‌ی نسل سبز ناميد. اين اولين بار بود که پس از سرکوب خونين حکومت، مردم يک بار ديگر فرصت قدرت نمائی يافتند و شکاف ميان بالاترين رده‌ی حکومت را بازتر و نمايان‌تر از پيش کردند... بيائيد با پيوستن به اعتصاب غذای سه روزه نيويورک ما نيز در خارج از کشور، دست در دست هم و صدا در صدای هم بياندازيم

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

آتش گرمابخشی که حضور با شکوه ميليون‌ها هموطن در اعتراض به تقلب در انتخابات بر پا کرده بود و داشت با بسته شدن سرکوب گرانه ی تمامی راه‌های تنفسی اش به خموشی می‌گرائيد ديروز يک بار ديگر زبانه کشيد و روح سرمازده ی يک ملت را گرم کرد.

گر چه دوست و دشمن آيت الله رفسنجانی در آلوده بودنش به چپاولگری اقتصادی و دست داشتنش در جنايات رژيم مثل ترور قاسملو و شرفکندی با يکديگر همداستان نيستند اما در دودوزه بازی کردن و يکی به ميخ و يکی به نعل زدنش بی‌ترديد همآوازند. ديروز او با شامه سياسی قوی، پس از سکوتی طولانی که برای سبک سنگين کردن شرايط به خاطر تعيين جهتش بدان نياز داشت، در چرخشی چشمگير از مواضع دو دهه‌ی گذشته‌اش، عملا اگر نه مستقيما در مقابل رهبر، دستکم در جهتی مغاير با او ايستاد.

شاه بيت زيبای غزل نه چندان نغزش تکرار اهميت نقش خواست مردم در امر دولتمداری بود که با ذکر حديث از بزرگان دين و خاطره از آيت الله خمينی به آن ابهت بخشيد. و اين ابهت همان وقت در مقابل چشمان او و جهانيان قابل رويت بود. جمعيتی چند صد هزار نفره، ابهت شکوهمند با هم بودن يک ملت را در خيابان‌های اطراف دانشگاه به نمايش گذاشته بودند.

ديروز را بايد نقطه عطفی در جنبش آزادی طلبانه‌ی نسل سبز ناميد. اين اولين بار بود که پس از سرکوب خونين حکومت، مردم يک بار ديگر فرصت قدرت نمائی يافتند و شکاف ميان بالاترين رده‌ی حکومت را بازتر و نمايان‌تر از پيش کردند.

حالا ديگر مردم با خلاقيتی که با ايجاد فرصت‌ها از خود نشان داده‌اند می‌بايد به چرخ اين جنبش سرعت بيشتری ببخشند و رهبرانشان را وادارند تا به چيزی کمتر از انحلال انتخابات و آزادی تمام زندانيان سياسی قانع نشوند. تن دادن حکومت به همين دو خواست کاملا دست يافتنی، ستون فقرات آن را خواهد شکست.

ما اما، ايرانيان خارج از کشور که در بيرون از قدرت سرکوب رژيم قرار داريم نيز بايد به تلاشمان برای بازتاب صدای مردممان به هر طريق ممکن بکوشيم. خوشبختانه اکثر ايرانيان در خارج به اين مهم واقفند و هر هفته چندين گردهمائی در اين سو و آن سوی جهان برپاست. کاش اين امکان وجود می‌داشت که اين حرکاتِ خودجوش به حرکتی همگانی و متحدانه در خارج بدل می‌شد تا تاثيری چشمگيرتر بر روند جنبش در داخل می‌گذاشت.

اطلاعيه‌ی گروهی از مبارزين و روشنفکران و هنرمندان ايرانی در خارج برای اعلام اعتصاب غذای سه روزه در هفته آينده در مقابل سازمان ملل متحد در نيويورک، از اين نظر که توانسته است رنگين کمانی از شخصيت‌ها با عقايد و آرای مختلف را گرد هم آورد می‌تواند نطفه‌ی يک هماهنگی در حرکات خارج کشور را در خود داشته باشد. بيائيد با پيوستن به اين جمع و حمايت از آن در دفاع از زندانيان سياسی و پشتيبانی از جنبش آزادی طلبانه‌ی مردم ايران، همانطور که از مردم در ايران توقع داريم، ما نيز دست در دست هم و صدا در صدای هم بياندازيم.