بيانيه مشترک جمعی‌ از دانشجويان خارج کشور به مناسبت ۱۶ آذر

حافظه ی جمعی ما ايرانيان پر از روزهای با نام و نشانی است که هر يک از آنها يادآور تلخی يا شيرينی، شکست يا پيروزی، بدنامی يا خوشنامی است. ۱۶ آذر، روز دانشجو، يکی از اين روزهاست. تلخ اما خوشنام. ۱۶ آذر همچون حلقه ی اتصالی، جنبش‌های دانشجويی نسل‌های متفاوت را به هم پيوند داده و همواره فرصتی بوده است برای بيان اينکه «دانشگاه هميشه زنده است».
جنبش دانشجويی پس از ۱۳۳۲ همواره چشم بيدار مبارزات مردم بوده است. حتی در سکوت جامعه، دانشجو فرياد اعتراضی خود را سر داده است. بی دليل نيست که سياست سرکوب، اولين قربانيان خود را از ميان دانشجويان می گيرد. برخورد حاکميت با دانشجويان جدا از دستگيری و برخوردهای فيزيکی، همواره توام با تحقير و تبعيض بوده است. گاه پسوند «نما» به نامش اضافه می‌‌کند و گاه حرکتش را "جنگ نرم" می‌‌خواند.

حاکميت بنابر رويه هميشگی‌ خود، اقدام به مستثناکردن دانشجوی معترض از سايرين، ستاره دارکردن او و سرانجام حذف و محروميتش از تحصيل کرده است. تلاش حاکميت برای خنثاسازی دانشگاه، تحميل ايدئولوژی رسمی‌، حاکم کردن روح تقلب، دروغ و دلالی گری علمی‌ و فرهنگی‌ بی‌ اثر مانده. دانشجو رابط جامعه مدنی و قدرت سياسی است. جنبش دانشجويی با عقلانيت و موقعيت شناسی،‌ پيشگام طرح مطالبات اساسی‌ مردم بوده است.
دانشجويان عليرغم خفقان موجود هميشه راه خويش را جسته اند. جسورانه به مواجهه با تاريخ رفته ند، از هر شماره ی نشريه ی دانشجويی، هر کلاس فوق برنامه، هر انديشه ی خارج از گفتمان حکومتی، از يک فيلم، يک کنسرت موسيقی، کاميابی را برای خود و ناکامی را برای حاکمان رقم زده اند.
دانشجو از هر عرصه‌ای برای فغان بهره جسته. چه زمانی که بر بام فرياد کرده و چه مجالی که مقابل شخص ولی فقيه، اعتراض را پيام رسانده. خونی که ريخته‌اند، نيروی مضاعفی به آسياب جنبش دانشجويی رانده و سرکوبی که کرده‌اند، دادخواهی کلانی به غيرت ايرانی افزوده است. پس از ۱۳۳۲، باز اين کودتاچی است و دانشجو، سرکوب است و مقاومت، اما اوضاع فرق کرده است.
هميشه دغدغه‌ ی سرايت حرکت دانشگاه به بيرون بوده و اين بار اين حرکت خيابان است که دانشگاه را به مقاومتی مضاعف فرا می‌خواند. بيش از چهار ماه مردم دانشجو بودند. به تقلب و بی عدالتی و قانون گريزی تاختند. چون دانشجويی که اعتصاب غذا می‌کند، از نان شب‌شان گذشتند و ايستادگی را به اوج رساندند. فرق اينجاست. امروز اين مردم ‌اند که از دانشگاه خيزش می‌خواهند. روزگاری شعار دانشجو «ملت، دانشجو: اتحاد اتحاد» و «ای ملت با غيرت، حمايت، حمايت» بود و امروز شعار مردم «دانشجو، ملت: اتحاد، اتحاد» است و اين خود تحقق شعار اتحادی ست که ديگر مهم نيست از خيابان به گوش می رسد يا از دانشگاه، چون از همه جا می شود شنيدش.
۱۶ آذر امسال، تاريخ فرصتی ديگر در اختيار ما ، دانشجويان داخل و خارج کشور، قرار داده تا مانع از آنچه که پس از ۱۶ آذر ۳۲ و ۱۸ تير ۷۸ رخ داد شويم، تا دست نظاميان را از دانشگاه کوتاه کنيم، تا دانشگاه بدل به پادگان "معظم دولتی" نشود، تا دانشگاه که هميشه منادی جنبش‌های پيشرو بوده است برپا بماند و مسئوليت تاريخی اش را برگيرد، تا ۱۶ آذر ۸۸ به نام پيروزی و کاميابی جنبش دانشجويی در تاريخ ثبت شود.
به اين ترتيب ما، جمعی از دانشجويان ايرانی دور از ايران، آماده ايم تا به مسئوليت تاريخی مان در همراهی با خواست بلند تغيير که اکنون از هر گوشه ی ايران به گوش می‌رسد، عمل کنيم. بيش از هر چيز می‌خواهيم آينه ای باشيم و تصوير مقاومت دانشجوی ايرانی را در شهرهای محل سکونت‌مان مکرر کنيم، می‌خواهيم نگذاريم تا بی‌خبری و سانسور بی امانِ اخبار سرکوب، کودتا گران را مجال جنايت بيشتر دهد. توحش را پيوسته و پی‌گير افشا می کنيم و افکار عمومی جهان را خبر می‌کنيم. ۱۶آذر هيچ دانشجوی ايرانی در خانه نخواهد ماند چرا که خانه اش در اشغال کودتا ست. ۱۶آذر سرآغاز اتحادهای تازه است، يعنی سرآغاز کابوس‌های تازه برای ناقضين حقوق انسانی.

کميته مستقل ضد سرکوب شهروندان ايرانی‌ - پاريس
جمعی‌ از فعالين دانشجويی شهر ادينبرو - اسکاتلند
جمعی‌ از فعالين دانشجويی شهر منچستر- انگلستان
جمعی‌ از فعالين دانشجويی شهر فلورانس- ايتاليا
جمعی‌ از فعالين دانشجويی شهر شيکاگو- آمريکا
جمعی‌ از فعالين دانشجويی شهر مونتريال- کانادا