اعتراف می کنم: من عکس امام را پاره کردم! محمد نوری‌زاد

من شخصا مسئوليت پاره کردن عکس امام را به عهده می گيرم تا هرآنچه قرار است در اين هفته و هفته آينده اتفاق بيفتد تکليفش از همين حالا مشخص باشد .

اعتراف می کنم که: خطا کردم . احساساتی شدم . وقتی ديدم هرکدام شما يک چيزی از امام را پاره می کنيد، من هم بچگی کردم و عکس امام را پاره کردم . ديدم شما طومار سپاه و بسيج و عزت امام را پاره کرده ايد، من به عکس او بسنده کردم.

ديدم شما نقشه راه امام را که حرمت نهادن به مردم و کرامت يک يک آنان در آن بود و هست ، پاره کرده و پاره می کنيد ، زورم به عکس امام رسيد .

ديدم شما وصيت نامه امام را که در آن به خير وخوبی و عزت و سربلندی برای ايران و ايرانی تاکيد شده ، پاره می کنيد ، سهم من همان عکس امام شد.

من با چشم برزخی خدا داده ام جمال مبارک امام را ديدم که به قيل و قال شما تبسم می کرد . و صدای دلنشين او را شنيدم که از يک بلندی برسرشما فرياد می زد و می فرمود : ای همه شما که برای پاره شدن عکس من گريبان می دريد ، آن روز که فرزندان مرا به جرم اعتراض آرام به نتيجه انتخابات به گلوله بستند و خونشان برزمين ريختند ، چرا کفن نپوشيديد و به اسم توهين به عقل و اسلام و راه خمينی ، به شعارگويی های تند و پرتنش نپرداختيد ؟

اصلا من خودم ، روح الله الموسوی الخمينی ، به محمد نوری زاد گفتم : برو و عکس مرا پاره کن تا خدا و عقل و تاريخ و آينده به شوربختی جماعتی بنگرند که استعداد خلق يک دروغ ساده را نيز ندارند .

در کشوری که فراورده های فکری و سياسی و معرفتی و اجتماعی و فرهنگی امام توسط برجستگان حکومت به شوخی گرفته می شود ، پاره شدن عکس امام ، احترام به اوست .

من از اين مضحکه ای که دوستان بپاکرده اند ، دو گرايش برآورده ام . که دومی برای اولی بستر سازی می کند . يک : احساس خطر دوستان . و دو : نياز دوستان به عوام . که يعنی اگر در اين سالهای پس از انقلاب ، صداو سيما و منبريان و مداحان ما بر رشد مردمان اصرار می ورزيدند ، امروز نمی توانستند به ضرب يک چنين ترفند کودکانه ای ، عوام را بخاطر پاره شدن يک عکس به خيابان آورند و در نقطه مقابل ، بخاطر کشته شدن جوانانمان در خانه نگهشان دارند . احساس خطر دوستان که به داستان مفصلی خيمه بسته است . حتی تصور برکناری مصدر نشينان نيز رعشه بجانشان می اندازد ، چه برسد به واقعيتی که چهار نعل پيش می تازد .