غمگين‌ام، به ياد محمد عاصمی، ابوالفضل اردوخانی

با تمام وجود غمگين ام و درد می کشم. همين يک ماه پيش بود، به عاصمی تلفن کردم، از بيماری جانفرسايش خبردارم کرد.

گفتم عاصمی جان به به ديدنت بيايم؟
با صدايی کاملا عوض شده و خش دار گفت: " نه"!
شايد نمی خواست کسانی که او را شاد، خندان و بذله گو ديده بودند، در آن حال نزار ببينند.

دوستی من وعاصمی، دوستی شاگرد و استاد، بدون غل و غش بود. هر وقت داستان، شعر و يا طنزی می نوشتم که برايش جالب بود، چاپ می کرد. چنانچه خوب نبود، بدون هيچگونه پرده پوشی می گفت: "بی معنی و شعار است، پاره کن و بينداز دور." من به استاد و دوست عزيزم، "محمد عاصمی" اخلاقا بی نهايت بدهکارم، و بی اندازه از او سپاسگزار.

آشنايی من با عاصمی، از سال ۱۹۹۰ ميلادی آغاز شد. در مونيخ به دنبال کتاب فروشی فارسی می گشتم. تصادفا به کتاب فروشی او در پس خانه ای راه پيدا کردم. کتاب "سفرنامه ابراهيم بيک" را خريدم. در ضمن چند تا از داستان هايی که تازه نوشته بودم را برايش خواندم. او مرا تشويق کرد. اين چنين دوستی ما آغاز شد. از آن پس، گاهی نوشته های مرا در نشريه "کاوه" چاپ می کرد. ديدار تازه می کرديم و هربار که به بروکسل می آمد، ميزبانش بودم. زمانی که کتاب "هرچه بادا باد" که تمامش طنز و هجو بود نوشتم، قصيده بلند بالايی در وصف ام با آغاز (مطلع) زيرين نوشت؛
"ای ابوالفضل اردوخانی، خر خود را خوب می رانی ..."

من، "عاصمی" دوست و استادی جايگزين ناپذير، مردی اديب و شوخ طبع –که سال ها با خون جگر به انتشار کاوه همت گماشت– را از دست دادم. اين برايم فاجعه است. نه تنها برای من، که برای تمام دوستان و دوستدارانش نيز فاجعه است. مرگ او را به تمام بستگان، دوستان و دوستداران او و نشريه کاوه تسليت می گويم. ما در غم از دست دادن عاصمی با يکديگر شريک هستيم.

ابوالفضل اردوخانی
۲۲ آذر ۱۳۸۸
۱۳ دسامبر ۲۰۰۹
بروکسل

ـــــــــــــ
در همين رابطه:
[محمد عاصمی، شاعر و نويسنده ايرانی مقيم آلمان، درگذشت، بی‌بی‌سی]