فراخوان عاجل کمیتهٔ دفاع از حقوق مردم ایران (کودیر) علیه حکم اعدام شیرین علم هولی

کمیتهٔ دفاع از حقوق مردم ایران (کودیر) خواستار اقدام عاجل برای جلوگیری از اعدام زن جوانی است که از خرداد ماه گذشته در تهران در زندان بوده است.

شیرین علم هولی یک زن کُرد ۲۸ ساله است که به اتهام هواداری از پژاک، از گروه‌های مبارز مخالف، در ایران به مرگ محکوم شده است. او که به جرم «محاربه با خدا» محکوم شده است، از زمان دستگیری‌اش به کرّات و به طور مرتب تحت شکنجه و اذیت و آزار قرار داشته است تا به همکاری با پژاک اعتراف کند. او در تمام دوران بازجویی طولانی و طاقت فرسایش از داشتن وکیل محروم بوده است و حقوق او به عنوان متهم به هیچ‌وجه رعایت نشده است.
کودیر به یادداشت‌های خانم هولی دربارهٔ زندانی شدنش دست یافته است که به ترتیبی از زندان اوین به بیرون فرستاده شده است. او در این یادداشت‌ها چگونگی دستگیری‌اش را این گونه شرح می‌دهد:

«توسط نیروهای اونیفورم پوش و لباس شخصی سپاه دستگیر شدم که به محض رسیدن‌مان به مقرّ مرکزی‌شان حتیٰ بدون پرسیدن یک سؤال شروع به کتک زدن من کردند. در مجموع ۲۵ روز را در سپاه گذراندم. ۲۲ روز از آن ۲۵ روز را در اعتصاب غذا بودم که در آن مدت متحمل انواع و اقسام شکنجه‌های بدنی و روانی قرار داشتم. بازجویان من مرد بودند و من با دستبند به تخت بسته شده بودم. آنها به سر و روی من، به بدنم و کف پاهایم ضربه و لگد می‌زدند، و برای زدن من از باتون برقی و کابل استفاده می‌کردند. آن موقع من نمی‌دانستم فارسی حرف بزنم و فارسی را حتیٰ درست متوجه نمی‌شدم. با وجود این، وقتی پرسش‌های آنها بی‌پاسخ می‌ماند، آن قدر مرا می‌زدند تا بیهوش می‌شدم.»
بازجویان او تلاش زیادی کردند که او اعتصاب غذایش را بشکند، از جمله اینکه به او سرُم غذایی وصل کردند. ضرب و شتم مداوم، و اغلب با دست و چشم بسته، امری عادی در دوران زندان بوده است. یکی از کوره امیدهای او احتمال رفتن به بیمارستان برای مداوای زخم‌هایش بوده است. اما همان‌گونه که خانم هولی به روشنی در یادداشت‌هایش توضیح می‌دهد، بردن او به بیمارستان هم اساساً به منظور دیگری بود:
«روز بعد من را دست بسته و با چشم‌بند به بیمارستان بردند. دکتر من را روی تخت خواباند و آمپولی به من تزریق کرد. به کلی اختیارم را از دست دادم و به هر آنچه پرسیدند آن طور که می‌خواستند جواب دادم، و آنها همه را فیلم‌برداری کردند. وقتی که به هوش آمدم پرسیدم کجا هستم، و متوجه شدم که هنوز روی تخت بیمارستان هستم؛ بعد از آن آنها مرا به سلولم باز گردادند.»
شکنجه و اعتراف گیری تحت فشار امری عادی در زندان‌های جمهوری اسلامی است؛ کودیر برای وادار کردن ایران به عمل کردن به تعهدهایی که تحت کنوانسیون‌های بین‌المللی دارد پیگیرانه تلاش کرده است.
به گفتهٔ جمشید احمدی، معاون دبیرکل کودیر، شیوهٔ رفتار با خانم شیرین علم هولی ادعانامهٔ تکان دهنده‌ای در مورد برخورد رژیم ایران با حقوق بشر است. آقای احمدی می‌گوید «شگفت این است که ما از این خبر در آستانهٔ سالگرد انقلاب مطلع می‌شویم. درست در زمانی که دولت ایران از مردم می‌خواهد که "دستاوردهای" این دولت را جشن بگیرند، واقعیت شیوهٔ برخورد آن با مخالفان برملا می‌شود. شیرین علم هولی حتیٰ از حق بنیادی داشتن وکیل محروم بوده است، که قطعاً حداقل حد انتظاری است که می‌توان از هر نظام قضایی داشت.»
کودیر فراخوانی فوری را برای جلوگیری از اعدام شیرین علم هولی منتشر کرده است، و همگان را فرا می‌خواند که نامه و ایمیل‌های اعتراضی به رهبران ایران بفرستند و:
1. بخواهند که همهٔ بازداشت شدگان به هیچ‌وجه مورد شکنجه یا هرگونه آزار و اذیت دیگری قرار نگیرند، بتوانند با خانواده‌هایشان تماس بگیرند، به وکیل و هرگونه مداوای پزشکی ضروری دسترسی داشته باشند، و بدون تأخیر در دادگاه حاضر شوند تا بتوانند از خود در برابر غیرقانونی بودن دستگیری‌شان دفاع کنند؛

خواست‌های اعتراضی خود را به آدرس‌های زیر بفرستید:

رهبر جمهوری اسلامی ایران
آیت‌الله سیدعلی خامنه‌ای
بیت رهبری
خیابان جمهوری اسلامی، انتهای خیابان شهید کشوردوست
تهران، جمهوری اسلامی ایران
ایمیل: [email protected]
یا (به زبان انگلیسی) و از طریق سایت اینترنتی: http://www.leader.ir/langs/en/index.php?p=letter

ریاست قوهٔ قضاییه
آیت‌الله صادق لاریجانی
حوزهٔ ریاست قوهٔ قضاییه
خیابان پاستور، خیابان ولی عصر، جنوب سه راه جمهوری
تهران 1316814737
جمهوری اسلامی ایران
ایمیل [email protected]
یا از طریق سایت اینترنتی: http://www.dadiran.ir/tabid/75/Default.aspx

رونوشت به:
مدیر دفتر مرکزی حقوق بشر ایران
جناب آقای محمد جواد لاریجانی
ادارهٔ امور بین‌المللی
دفتر ریاست قوهٔ قضاییه
خیابان پاستور، خیابان ولی عصر جنوب سه راه جمهوری
تهران 1316814737
جمهوری اسلامی ایران
ایمیل: [email protected]
دورنگار: 8827-37-55-21-98+

همچنین نسخه‌ای از نامهٔ خود را به دفاتر نمایندگی سیاسی ایران در کشور خودتان بفرستید.