شبيخون به خانواده جعفر پناهی نشانه عجز است، رضا علامه‌زاده

پناهی به عنوان کارگردان سينما نيازی به معرفی ندارد. موقعيت ممتاز او در سينمای ايران، و شهرت عالمگيرش گويای آن است. اما گفتن از پناهی به عنوان هنرمندی دردآشنا و مردمدوست ضرورتی است که خانواده کوچک سينمای ما نبايد از آن به راحتی بگذرد. سينما به دو دليل عمده، گرانی ساخت و سنگينی سانسور، همواره محافظه‌کارترين هنر در ميان هنرها بوده است. از اين روست که کمتر سينماگری را می‌توان يافت که در رژيم‌های ديکتاتوری به صراحت از سانسور شکايت کند. از اين رو سينماگرانی مثل پناهی را بايد استثناهائی در سينمای ايران دانست؛ سينمائی که اغلب سينماگرانش فقط به فکر کاملتر کردن ويترينشان از جايزه‌های ارزان به دست آمده از جشنواره‌های جهانی‌اند.

جعفر پناهی سال‌ها پيش از آغاز جنبش سبز به وظائفش پی برد و در هر فرصتی که دست می‌داد از نامردمی در جامعه ايران و بويژه سانسور بی‌بندو بار در سينما حرف می‌زد. و اين فرصت‌ها را نيز خود با ساختن فيلم‌های چشمگيرش به وجود می‌آورد. پناهی را نه مولود جنبش سبز که يکی از مولدان اين حرکت بايد شناخت. او در حرکتی به ياد ماندنی وقتی در مقام پر ارج رئيس هيئت داوران جشنواره مونترآل قرار گرفت به حمايت از جنبش دموکراسی طلبانه مردم ايران شال سبز به گردن خود و ديگر داوران جشنواره انداخت و همبستگی‌اش را با مردمش به اين شکل زيبا نشان داد.
همين حالا شنيدم که دادستان تهران اعلام کرده است که او به خاطر هنرمند بودنش دستگير نشده است! راست می‌گويد. جعفر پناهی را نه به خاطر هنرمند بودن که به خاطر انسان بودن گرفته‌اند. من اين را بارها و بارها نوشته و گفته‌ام که هر هنرمندی اول انسان است و بعد هنرمند. و وظيفه يک هنرمند همان وظيفه‌ای است که هر انسانی به عهده دارد، چه هنرمند و چه غير هنرمند. حالا اگر اين انسان از هنرش، مستقيم يا غيرمستقيم، برای انجام وظيفه‌اش مدد بگيرد می‌شود هنرمندی دردآشنا مثل پناهی.
ببينيد کی دارم اين را می‌گويم. جايزه‌ای که مردم سپاسگزار وطن من امروز در قلب‌های گرمشان برای جعفر پناهی ذخيره کرده‌اند، در فردای آزادی ايران از هيولای جمهوری اسلامی، بر فراز تمامی جوايز ارزشمندی که از جشنواره‌های جهانی تا کنون برده است با جلوه‌ای خورشيدوار بر سينه‌اش خواهد درخشيد.