بيانيه‌ی کانون نويسندگان ايران در محکوميت اعدام‌های اخير

«کَريه» اکنون صفتی اَبتَر است
چرا که به‌تنهايی گويای خون‌ْتشنگی نيست.
آری، به‌راستی واژه‌ها از بيان اين همه زشتی و پلشتی که پيرامون ما موج می‌زند، ناتوان‌اند. باز هم خون و خون‌ريزی، باز هم خونْ‌تشنگی، باز هم اعدام؛ و اين بار اعدام پنج زندانی با هم: شيرين علم‌هولی، فرزاد کمانگر، فرهاد وکيلی، علی حيدريان و مهدی اسلاميان.

گفته شده است که اينان تروريست و بمب‌گذار بوده‌اند. اما نخست، به فرض صحت اين اتهام، حتی تروريست‌ها و بمب‌گذاران هم سزاوارند که از موازين متعارف و متمدنانه‌ی محاکمه در سطح جهان برخوردار شوند، حال‌آن‌که در مورد اين اعدام‌شدگان حتی قوانين موجود و جاریِ حکومت کنونی نيز رعايت نشده است. دوم، و مهم‌تر از آن، اساساً ما را با صحت و سُقم اين اتهام‌ها کاری نيست؛ دغدغه‌ی ما محکوميت پديده‌ی اعدام است و اين که اعدام هيچ نيست جز مضاعف کردنِ کشتار و جنايت و بدين‌سان دامن زدن به خون‌ريزی. و درست از همين روست که نمی‌توان هيچ شاهدی بر اين مدعا يافت که مجازات اعدام در از ميان برداشتنِ جرم و حتی کاهش يا تخفيف آن تأثير‌گذار بوده است. افزون بر اين، گسترش دامنه‌ی اعدام، به‌ويژه در چند ماه اخير، اين گمان را تقويت کرده و می‌کند که اين اعدام‌ها در اوضاع کنونی نه به دلايل حقوقی و قضايی که با اهداف سياسی، و به ‌طور مشخص با هدف ايجاد فضای رعب و وحشت برای بازداشتن مردم از پی‌گيریِ خواست‌های آزادی‌خواهانه و عدالت‌طلبانه‌، صورت می‌گيرد. به هر کدام از اين دلايل، اعدام عملی است که هيچ انسانی نمی‌تواند خود را آزاده و آزادانديش بنامد و آن را محکوم نکند. چنين است که هم‌اکنون مردم در بسياری از نقاط جهان بساط مجازات اعدام را برچيده‌ و آن را به موزه‌ی تاريخ سپرده‌اند.
کانون نويسندگان ايران، ضمن محکوم کردن اعدام نامبردگان فوق، بر اين باور است که مجازات اعدام در شأن جامعه‌ی ايرانی هم نيست و شايسته است که در ايران نيز هر چه زودتر به عمر اين نهاد منسوخ و ضدانسانی پايان داده شود.

کانون نويسندگان ايران
۲۱ ارديبهشت ۸۹