نامه جمعی از خانواده‌های اعدام و ترورشدگان سال‌های گذشته، به خانواده‌های اعدام‌شدگان اخير

خانواده عزيز شيرين علم هولی،
خانواده عزيز فرزاد کمانگر،
خانواده عزيز مهدی اسلاميان،
خانواده عزيز فرهاد وکيلی
و خانواده عزيز علی حيدريان
اعدام عزيزان شما غمی را بر غمهای ما افزود. خوانديم که حتی به عزيزانتان اجازه وداع ندادند تا آنها بتوانند آرزوها و آخرين خواسته هاشان را با شما در ميان بگذارند.
ساليانی بس دراز است که مردان و زنان مبارز ميهن مان بدون آنکه در دادگاهی عادلانه و مطابق با معيارهای بين المللی محاکمه شده و اجازه داشته باشند که به شکلی مناسب از خود دفاع کنند، به اتهاماتی مبهم چون اقدام عليه امنيت ملی، محارب و ملحد اعدام و يا قربانی ترورهای دولتی می شوند.

و باز در خبرها خوانديم که مسئولان جمهوری اسلامی از باز پس دادن اجساد قربانيان امتناع کرده اند. اين ظلمی است مضاعف بر بستگان و ما هم چنين ظلمی را تجربه کرده ايم. مسئولان جمهوری اسلامی ما بستگان را هم به همراه عزيزانی که از ما گرفته اند، مجازات می کنند.
شما حق داريد که فرزندان خود را به هر طريقی که سنتها و آداب و رسوم تان ايجاب می کند، به خاک بسپاريد.
ما آرزو داشتيم که شما لااقل می توانستيد آنگونه که ميل داريد برای بستگان خود مراسم بزرگداشت برگزار کنيد.
آرزو داريم که اين بی عدالتی ها ديگر در ميهن ماتم زده مان تکرار نشود.
مادران و بستگان گرامی شيرين علم هولی، فرزاد کمانگر، مهدی اسلاميان، فرهاد وکيلی و علی حيدريان همدردی عميق ما را بپذيريد. ما برين باوريم که دادخواهی ما می تواند در پايان دادن به اين بی عدالتی ها نقشی تعيين کننده داشته باشد.

٢٥ ارديبهشت ١٣٨٩
با احترام
جمعی از خانواده های اعدام و ترور شدگان سالهای گذشته:
خانم آذرمينا، مادر شهرام شاه بخشی/ باقر ابراهيم زاده/ فاطمه ايزدی/ منيره برادران/ جعفر بهکيش/ لادن برومند/ رويا برومند/ ليلی پناهی/ رخشنده حسين پور/ گلرخ جهانگيری/ نجمه راد/ مهران راد/ ايراندخت رضازاده/ ميهن روستا/ شهاب شکوهی/ بانو صابری/ عصمت طالبی کلخورانی/ مسعود فتحی/ پرستو فروهر/ ساسان کيانی/ آذر گلی آبکناری/ عفت ماهباز/خانواده مجتبی محسنی/ محمود معمارنژاد/ رضا معينی/ شکوفه منتظری/ بهاره منشی رودسری/ مجيد نفيسی/ مريم نوری/ وحيد وحدت خواه/ ناهيد همت بلند/ ويدا هشيار