سخنان خلاف واقع جواد لاريجانی از اجلاس حقوق بشر: بله، زندان، انفرادی، سنگسار، شلاق و… شکنجه است نه مجازات، کمپين بين المللی حقوق بشر

محمدجواد لاريجانی در سخنانی در تلويزيون جمهوری اسلامی ايران در چندين نوبت به تحريف آنچه در اجلاس حقوق بشر هفته گذشته در شهرژنو رخ داد پرداخت تا اعتراضات گسترده ای را که هيات ايرانی طی مدت حضورخود در اين اجلاس متحمل شده بود با جعليات مطرح شده دراين برنامه لاپوشانی کند. لاريجانی درسخنان خود از حمايت ژاپن از ايران می گويد درحالی که نام ژاپن زير بيانيه ۵۶ کشوری بود که روز سه شنبه گذشته به وضعيت حقوق بشر در ايران اعتراض کرده و نقض گسترده آن را در طی سال گذشته مورد پرسش قراردادند. بيانيه ای که عليرغم جنجال ايران خوانده شد.

اما چه مواردی توسط جوادلاريجانی درمورد اجلاس شورای حقوق بشر ژنو تحريف شد؟

۱-جوادلاريجانی می گويد که حدود ۳۰ مورد از پيشنهاداتی که به ايران شده به دليل اينکه «برخلاف قوانين ايران» بوده و يا اينکه «بی تناسب و يا ادبياتش مخدوش» بوده توسط هيات رد شده است. وی سپس به مواردی می پردازد مانند مقاومت ايران برای نپوستن به کنوانسيون منع شکنجه و تصريح می کند که دليل نپوستن ايران اين است که در ايران مواردی به عنوان مجازات وجود دارد که در کنوانسيون به عنوان شکنجه شناخته می شود. (نقل به مضمون) و سپس می افزايد که شکنجه درايران ممنوع است و در قانون اساسی اين موضوع تصريح شده است.

برخلاف اظهارات آقای لاريجانی، مواردی که ايران آنها را نپذيرفت و با جنجال و نقد حقوق بشردرکشورهای ديگر به آن پاسخی نداد موضوعاتی مانند شکنجه درزندانهااز جمله سرنوشت بازداشت گاه کهريزک، اعدام های خودسرانه ومخفيانه‌ ( ازجمله اعدام فرزادکمانگر)، احکام طويل المدت پس از دادگاه های نمايشی (مانند حکم محکوميت ازروزنامه نگاری ۳۰ ساله برای ژيلا بنی يعقوب)، عدم اجازه به احزاب سياسی و مخالفان دولت برای اجتماعات و مواردی از اين دست بود. جوادلاريجانی بار ديگر از اينکه نداآقاسلطان به دست عوامل خارجی کشته شده است سخن می گويد بدون اينکه تحقيقات جامعی دراين زمينه صورت گرفته باشد و نتيجه اين تحقيقات اعلام شده باشد. اتفاقات خيلی از مواردی که درپيشنهادات کشورهای ديگر مطرح شده بود نيز در قانون اساسی مورد تصريح قرارگرفته از جمله آزادی بيان و آزادی اجتماعات و نيز ممنوعيت شکنجه و دادرسی عادلانه. اما در جريان بازداشت های سال گذشته عملا مواد مختلف قانون اساسی و همچنين تعهدات بين المللی ايران در زمينه های ياد شده به کررات رد شده است. بنابراين موارد ياد شده توسط کشورهای عضو شورای حقوق بشر نه تنها «ادبياتی مخدوش» نداشت و نه تنها « برخلاف قانون اساسی» ايران نبود بلکه دقيقا نقض گسترده وسيستماتيک حقوق بشر در ايران را نشانه می گرفت که جوادلاريجانی درجريان همه سخنان خود آنها را لاپوشانی کرد و به جای پاسخگويی به انتقاد از وضعيت حقوق بشر در کشورهای ديگر پرداخت به نحوی که رييس جلسه در يک نوبت به وی گفت که جلسه برای بررسی گزارش ايران است نه کشورهای ديگر.

۲- جوادلاريجانی می گويد مشکل آنجاست که آنها(کشورهای عضوشورای حقوق بشر) «برخی مجازات های ما را شکنجه می دانند» مانند «شلاق زدن». اما او شلاق زدن را از مصاديق شکنجه نمی داند. جوادلاريجانی همه موضوع را به اينجا ختم می کند در حالی که سياهه ای از آنچه جوادلاريجانی ممکن است تنها آنها را «مجازات» بداند از جمله سلول انفرادی، سنگسار کردن، قطع کردن دست وپا، ايزوله کردن از دنيای خارج از جمله عدم دسترسی به خانواده، وکيل، هوای آزاد و نيز فشارهای روانی برای اخذ اعترافات اجباری همگی به همراه مواردی از اين دست از مصاديق شکنجه هستند و پذيرفتن کنونسيون مربوط به شکنجه ايران را مجبور به پاسخگويی در اين زمينه و تغيير قوانين خود می کند که با مجازات خواندن برخی از مصاديق شکنجه عملا به آن رسميت می بخشد.

۳- لاريجانی انتقادات کشورهايی که او از انها به عنوان «کشورهای غربی» ياد می کند متوجه آن چه وی آن را «فتنه انتخاباتی» می خواند می داند. آنچه وی فتنه انتخاباتی می خواند مجموعه ای از نقض گسترده حقوق بشر طی يک سال گذشته است که صرف نظر از مسائل سياسی هيچگاه مورد پاسخگويی قرارنگرفته و خاطيانی که چه در سلسله مراتب مجری بوده اند ويا آمر، در مقابل دستگاه قضا پاسخگو نبوده اند. درحالی که سياسی کردن انتقادات مطرح شده به نقض گسترده حقوق بشر به هيچ وجه مسووليت مقامات قضايی ايران را در مصونيت ايجاد کردن برای آمران و مجريان خشونت پس از انتخابات کم نمی کند.

۴- محمدجواد لاريجانی از حمايت بيش از ده کشور از گزارش مطرح شده از ايران در اين برنامه تلويزيونی سخن گفته است. لاريجانی اشاره نمی کند که برخی از اين کشورها همچون چين، سودان و يا کوبا خود از ناقضان جدی حقوق بشر هستند و اساسا اين کشورها از اينکه پرونده حقوق بشرشان عنقريب به بحث گذاشته شود هراسناک هستند و به همين جهت در چنين جلساتی به مخالفت با انتقادات مطرح شده می پردازند. علاوه بر آن ماه ها لابی ديپلمات های ايرانی برای جلب نظر موافقت کشورهای همسايه و دوستان استراتژيک اقتصادی و سياسی برای گرفتن رای و يا نوبت برای سخت گفتن در وصف وضع خوب حقوق بشر در ايران نمی تواند واقعيت نقض گسترده حقوق بشر در ايران را به خصوص در سال گذشته از ياد ببرد.

۵- جواد لاريجانی همچنين با اشاره به روز سه شنبه گذشته که در جريان خواندن بند۸ توافق نامه وين ۵۶ کشوربيانيه ای اعتراض آميز درخصوص وضعيت حقوق بشر در ايران خواندند را روز «تصويب گزارش ايران» می خواند. درحالی که اساسا موضوع تصويب گزارش در جلسه شورای حقوق بشر مطرح نيست. روش کار شورای حقوق بشر به اين ترتيب است که کشورها گزارشی را مطرح می کنند ودر پاسخ آن کشورهای ديگرِ، سازمان های بين المللی، کميسياری عالی حقوق بشر وديگر نهادهای ذی ربط مواردی را درخصوص نقض حقوق بشر مطرح می کنند وکشور مورد بحث – دراين جلسه ايران- جواب های خود را ارائه می کند. بعد به آنها جواب می دهد و يا برای پاسخگويی وقت بيشتری طلب می کند. ووقتی جواب های خودرا مطرح کرد بار ديگر کشورها – و اين بار برخی از سازمان های بين المللی- نظر خود را نسبت به گزارش مطرح می کنند و در نهايت پرونده کشور بسته می شود. نه اينکه گزارش ايران مورد تصويب قرار گيرد. اينکه ۵۶ کشور در روز سه شنبه گذشته بيانيه اعتراضی عليه ايران خواندند – ازجمله ژاپن- نشان دهنده اين است که آنچنان که آقای لاريجانی مطرح می کنند نه تنها نگاه مثبتی نسبت به وضع حقوق بشر در ايران وجود نداشته بلکه بسياری تا لحظه آخر بسياری از طفره رفتن ايران در تعجب بودند.

به علاوه، ديپلمات های برخی کشورهايی که ايران آنها را کشورهای دوست خطاب می کند در برخی جلسات تصريح می کردندکه تصميم دولت آنها برای انتقاد نکردن از وضعيت حقوق بشر ايران يک تصميم سياسی است و از پايتخت های انها می آيد با اين حال آنها ازجزييات آنچه در ايران می گذرد و نقض حقوق بشر آگاه هستند واز اينکه نمی توانستند نظری مخالف نظر سياسی دولت خود بگيرند اظهار تاسف می کردند.

۶- وقتی سه شنبه گذشته بيانيه ۵۶ کشورعليه وضعيت حقوق بشر ايران خوانده است وهيات ايرانی را در شوک فروبرد، هيات ايرانی و چندين کشور ازجمله پاکستان، نيجريه، کوبا و ونزوئلا و چند کشورديگر به خوانده شدن بيانيه اعتراض کردند. درواقع خواندن بيانيه پس از چند پاراگراف به محض برده شدن نام ايران هيات ايران وکشورهای ياد شده اعتراض کردند. آنها گفتند که تحت عنوان «ماده ۸» نام کشوری نبايد در بيانيه کشورها بيايد. اما چه شد که پس از چند ساعت وفقه بيانيه به تمامی با نام بردن از ايران خوانده شد؟ وکشورهای دوست ايران اعتراض خود را رها کردند؟ آقای لاريجانی اين موضوع را تحريف می کند که قسمت عمده اعتراض کشورهای ياد شده – که خود موارد نقض حقوق بشر گسترده در کشورهايشان را شاهده هستند- به دليل اين بود که اعتقاد داشتند اگر نام بردن از کشورها «سابقه» شود ممکن است در آينده نام آنها هم در بيانيه مشابهی مطرح شود. به محض اينکه رياست اجلاس به اين کشورها اطمينان خاطر داد که خوانده شدن بيانيه عليه وضعيت حقوق بشر در ايران «سابقه» ای برای بردن نام آنها در آينده نخواهد شد (ساده شده بحث های مطرح شده درجريان اجلاس) اين کشورها عملا ايران را تنها گذاشتند. بنابراين آقای لاريجانی در جلوی چشمان ميليون ها نفر عملا در موارد متعدد به تحريف آنچه در اجلاس شورای حقوق بشر رخ داد -و در مواردی حتی به اظهاراتی خلاف واقع – می پردازد که ناشی از ضعف وی و هيات همراه در مخفی کردن و ناديده گرفتن نقض گسترده و سيستماتيک حقوق بشر در کشور می باشد.

لاريجانی درحالی از کارنامه درخشان حقوق بشردرکشور در اجلاس شورای حقوق بشر دفاع کرد که همچنان هيچ نتيجه تحقيق و تفحص در خصوص تراژدی کوی دانشگاه در۲۵ خرداد سال گذشته، آزارو اذيت وشکنجه دهها تن از بازداشت شدگان در بازداشتگاه کهريزک که حداقل مرگ چهارتن را به دنبال داشته است (که هيچ يک از آمران و افراد مسوول را درميان معرفی شدگان به عنوان مقصرديده نمی شود)، قتل دهها تن در خيابان های تهران، دادگاه های نمايشی واعترافات تلويزيونی و دهها مورد نقض فاحش گسترده وسيستماتيک حقوق بشر طی يک سال گذشته بدون پاسخ مانده و هيچ يک از ناقضان شناسايی و به دستگاه قضايی سپرده نشده اند.

[سخنان لاريجانی در تلويزيون جمهوری اسلامی ايران را با کليک اين جا ببينيد]