بيانيه دانشجويان سوسياليست به مناسبت ۱۸ تير ماه، سالگرد حادثه کوی دانشگاه تهران

۱۱ سال از واقعه ای می گذرد که دانشجويان به درستی بدان نام «۱۶آذری ديگر» داده بودند.

حادثه ۱۸ تيرماه ، درست دو دهه پس از استقرار استبداد سرمايه داری اسلامی، نخستين ضربه سنگينی بود که بر فرق حاکميت اسلامی فرود آمد و طبق سنت، دانشجويان پيشتاز اين جدال خونين بودند و هزينه های گزافی نيز بابت آن متحمل شدند. اما گستره اين نبرد خونين، از محدوده دانشگاه ها فرا تر رفت و به ديگر نقاط و شهرهای ديگر نيز گسترش يافت و مردم خارج از محدوده دانشگاه ها و خوابگاه های دانشجويی را نيز درگير اعتراضات کرد.

۱۸تيرماه ۷۸، گرچه در کمتر از ۲سال از به قدرت رسيدن خاتمی رئيس جمهور اصلاح طلبان به وقوع پيوست، اما دقيقا نقطه شروعی برای سرخوردگی عمومی از اصلاح طلبان و امکان وقوع جزئی ترين رفرم ها توسط ايشان و در چارچوب های حاکميت سرمايه داری اسلامی بود، به ويزه اين که کم تر از يک سال از وقوع قتل های زنجيره ای گذشته بود.

اعتراضات راديکال مقطع ۱۸تير ۷۸ بيش از چند روز به درازا نکشيد و به ياری خود اصلاح طلبان و بازوهای اجرايی آن ها در دانشگاه ها که دفتر تحکيم وحدت و انجمن های اسلامی بود به انحراف کشيده شد و خاموش گرديد تا برای همه روشن شود که مرزهای محافظه کاران و اصلاح طلبان در اين کشور تا چه حد مخدوش است و بر اساس ضرورت های حاکم بر منافع مشترک ايشان، چرا جماعت اصلاح طلب و ديگر ايادی درون يا بيرون از حاکميت ايشان، نمی توانند سردمداران خواست آزادی و برابری باشند.

اکنون بيش از يک سال است که از مبارزات راديکال مردم آزادی خواه می گذرد و اصلاح طلبان بار ديگر تلاشی مذبوحانه نمودند که مردم را برای تامين منافعشان به دنباله های خود بدل نمايند اما درست از همان روزهای نخست پس از نمايش انتخابات رياست جمهوری، انبوه مردم معترض و به جان آمده، اصلاح طلبان را نيز غافلگير کردند و اين بار اين اصلاح طلبان بودند که به ناچار از اعتراضات پيوسته مردم پيروی کردند و با اين حال در برهه های مختلف و با ابزارهای گوناگون کوشيدند که اعتراضات و مبارزات مردم را کاناليزه کرده، محدود و خاموش کنند اما هرچه زمان گذشت، اين مبارزات عميق تر و راديکال تر گرديد و به تدريج از توهم ها نسبت به رفرميست ها کاسته شد.

اکنون دور جديدی از مبارزات آغاز شده است که ديگر هم خوانی با حضور بلاواسطه مردم در خيابان ها به عنوان تنها شکل بروز اعتراضات و پيگيری مبارزات ندارد. از اول ماه امسال طبقه کارگر ايران به عنوان کليدی ترين نيروی اجتماعی برای پيشبرد مبارزات عمومی جاری وارد عرصه مبارزه ای آگاهانه گرديد تا اعتراضات و مبارزات پراکنده کارگران، و حضور بی انسجام آن ها در مبارزات خيابانی، بی شکل و بی افق نماند. دور جديد مبارزه، تنها با سازمان يابی نيروهای معترض اجتماعی معنا دارد که در اين بين سازمان يابی کارگران، به ويژه با توجه به شرايط دهشتناک اقتصادی در سال جاری، اهميتی استراتژيک و تعيين کننده دارد. اکنون ديگر برای همه روشن است که مبارزه در عرصه خيابان ها بدون سازمان يافتگی نيروهای مبارز، بی معناست و بدون سازمان يافتگی طبقه کارگر و بی آن که اين طبقه پرچمدار و رهبر اين مبارزات باشد، به راحتی قابل برگشت و عقب نشينی خواهد بود.

۱۸تيرماه سمبل عبور از اصلاح طلبی است و جنبش راديکال دانشجويی نيز در اين برهه بايد رسالت افشای رفرميست ها و فرياد «نه!» به آن ها را بر دوش بگيرد و به خوبی به انجام برساند و بيش از پيش ضربانش را با نبض جنبش پيشرو کارگری هماهنگ نمايد.

پيروز باد مبارزات راديکال و پيشرو جنبش دانشجويی!
زنده باد مبارزات، اتحّاد و مقاومت توده های مردم!
گسترده باد اعتراضات و اعتصابات مردمی به رهبری طبقه کارگر و متحدين آن!

دانشجويان سوسياليست دانشگاه های ايران
http://www.socialist-students.com/
http://socialist-students.blogfa.com/
[email protected]
[email protected]

۱۷ تير ۱۳۸۹